Mój chłopak, który był dla mnie wszystkim się zabił. Depresja powraca. Gdzie szukać pomocy?

Witam, mam 18 lat. Niecałe 5 miesięcy temu mój chłopak, z którym byłam dość długi czas, który był mi jedną z najbliższych osób zaraz po rodzinie, który był dla mnie oparciem, drogowskazem i kimś dzięki komu widziałam sens dalszego życia - zabił się.

Dwa dni później trafiłam do psychiatry, a parę godzin później zawieziono mnie do szpitala psychiatrycznego w Świeciu. Byłam tam 3 tygodnie. Stwierdzono depresję oraz osobowość kształtująca się nieprawidłowo w kierunku F60.2/F60.3. Co to oznacza? Przyjmowałam dwa leki przeciwdepresyjne. Po wyjściu ze szpitala mialam trafić do Prywatnej Kliniki Psychiatrii na co czekałam około 4 miesięcy. Po 4 miesiącach nie poszłam. Myślałam, że jest już lepiej, że będzie wreszcie normalnie.

Po wyjściu ze szpitala przez pierwsze dwa miesiące, pomimo iż miałam obok siebie sporo ludzi, którzy próbowali mnie z tego wyciągnąć, którzy starali się pomóc - miałam nadal myśli samobójcze, bardzo często płakałam, miałam ataki krzyku będac sama w domu, nie bałam się śmierci, pragnęłam jej. Gdy nadeszły wakacje, wspomnienia nie dręczyły już tak bardzo i myślałam, że mi minęło, że wreszcie wszystko wróci do normy. Jednakże tak nie jest. Często miewam dziwne napady płaczu, krzyku, rzucania się na ziemie czasem z bardzo błahych powodów. Pojutrze mam egzamin poprawkowy, którego zapewne nie zdam.

Mam zbyt mało wiary w sobie. Boję się, że gdy nie zdam (a będzie to drugi raz w życiu) załamię się znowu. O czasu śmierci mojego chłopaka boję się wszystkiego, prócz śmierci, której bardzo często pragnę. Nie wiem co robić dalej. Nie wiem gdzie szukać pomocy.

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Witam serdecznie.

Leczenie pierwszego epizodu depresyjnego powinno trwać co najmniej 6 miesięcy, następnie, w porozumieniun z lekarzem prowadzącym można stopniowo zwmniejszać dawkę leku do całkowitego odstawienia. Takie postępowanie znacznie zmniejsza ryzyko nawrotu. Opisywane przez Panią objawy mogą wskazywać na nawrót depresji. Może on miec związek z przedwczesnym zakończeniem leczenia.

Użyty kod oznacza w międzynarodowej klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych (ICD-10): osobowość dyssocjalna/osobowość chwiejna emocjonalnie.

Istnieje wiele definicji zaburzeń osobowości, podobnie jak wiele koncepcji wyjaśniających ich powstawanie. Można przyjąć, że ich podstawowym objawem jest zakłócenie funcjonowania psychospołecznego spowodowane mało elastycznym sposobem reagowania i zachowania. Problemy ujawniają się zazwyczaj w okresie późnego dzieciństwa i utrzymują się w wieku dorosłym.

Podstawowa metodą leczenia zaburzeń osobowości jest psychoterapia. Psychoterapia zaburzeń osobowości może być procesem kilkuletnim.

Diagnoza zaburzeń osobowości nie wyklucza innych zaburzeń, np. depresji lub zaburzeń lękowych. Same zaburzenia osobowości rzadko są powodem podejmowania leczenia, pacjent zgłasza się po pomoc najczęściej w momencie pojawienia się np. depresji, wtedy stosowane są leki przeciwdepresyjne.

Wsparcie i pomoc osób bliskich jest bardzo ważne, jednak nie może ono zastąpić profesjonalnego leczenia.

W tej sytuacji - w szczególności ze względu na myśli samobójcze - polecam Pani jak najszybszą konsultację z lekarzem psychiatrą.

Serdecznie pozdrawiam

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty