Orientacja seksualna a wychowywanie się bez ojca

Witam.Jestem chłopcem i niedawno skończyłem 15 lat.Nie wiem jakiej jestem orientacji.Brak mi męskiego wzorca.Nie mam taty,bo odszedł od mamy.Realnie był ze mną nie cały rok,bo zacząłem chodzić do przedszkola.Bawiłem się w dzieciństwie lalkami w dom,bo chyba zacząłem pobierać wzorce od mamy.Zachowywałem się jak mama jak taty nie było.Teraz staram się być mężczyzną.W wieku 12-13 lat zacząłem oglądać porno(hetero).Kiedyś z ciekawości kliknąłem na reklamę gejporno i mnie to podnieciło.Proszę o pomoc

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Seksuologia

Lek. Małgorzata Horbaczewska

98 poziom zaufania

Witam serdecznie. Określenie twojej orientacji seksualnej leży tylko i wyłącznie po twojej stornie. Fakt iż oglądając film pornograficzny o tematyce gejowskiej doznałeś podniecenia może być związany z emocjami jakie wzbudziły na tobie nagość i sam akt seksualny. Nie oznacza to jednak iż jesteś homoseksualistą. Z pewnością podczas oglądania filmów pornograficznych o tematyce heteroseksualnej także możesz odczuwać podniecenie. Jeżeli uważasz, że potrzebujesz pomocy warto abyś skorzystał z rozmowy z psychologiem. Być może w wyniku barku mężczyzny w twojej rodzinie podświadomie szukasz kogoś starszego ( mężczyzny) dla poczucia bezpieczeństwa.

Lek. Jerzy Więznowski Seksuolog, Poznań

83 poziom zaufania

Naśladowanie pewnych ról społecznych, zabaw - to nie orientacja seksualna. Na te pierwsze mają wpływ warunki zewnętrzne. Orientacja seksualna jest uwarunkowana głównie biologicznie, choć zachowania w okresie dojrzewania mają wpływ plastyczny. Dlatego też oglądanie pornografii hetero i homoseksualnej nie pokazuje właściwego "wzorca męskiego", proponuję jej unikać...
Może warto skorzystać z konsultacji psychologa, po rozmowie z mamą czy osobą zaufaną z rodziny?
Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Pornografia gejowska a orientacja seksualna – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak definitywnie określić swoją orientację seksualną? – odpowiada Lek. Paweł Baljon
Zaburzenia orientacji seksualnej – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Problem z określeniem orientacji seksualnej – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Zastanawianie się nad własną orientacją seksualną – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski
Kształtowanie się orientacji seksualnej – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jaka jest moja orientacja seksualna? – odpowiada Dr n. med. Karol Kaziród-Wolski
Orientacja seksualna u 13-latka – odpowiada Lek. Krzysztof Szmyt
Zaburzenia orientacji po spożyciu alkoholu u 28-latka – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Czy można jasno określić moją orientację seksualną? – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski

artykuły

Mniejszości seksualne częściej popełniają samobójstwa

W nowym, niedawno opublikowanym badaniu przeprowad

Piromania - przyczyny, objawy i leczenie zaburzenia

Piromania to niebezpieczne zaburzenie psychiczne.

Otyłość skutkiem problemów emocjonalnych

Otyłość jest często nie tylko następstwem nadmiern

Wychowywanie dziecka bez ojca

Witam Moja siostra wychowuje samotnie synka, ciężko pracuje więc dzieckiem zajmują się nasi rodzice, bardzo dużo uwagi przywiązują do wnuka, my jako rodzeństwo też staramy się jej dużo pomagać, ojciec dziecka od ponad roku nie odwiedza syna, nie nawiązuje kontaktu, dziecko ma 7 lat i coraz częściej dopytuje o tatę jak mamy mu pomóc, delikatnie wytłumaczyć zaistniałą sytuację, od czego zacząć? Jego ojciec nie jest dobrym przykładem, lubi alkohol i nie kwapi się do pracy.

KOBIETA, 30 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy wychowawcze Dziecko Relacje z dziećmi

Mgr Bohdan Bielski Psycholog, Warszawa

50 poziom zaufania

Przede wszystkim wydaje i się, że to pytanie powinna zadać Pani siostra - matka chłopca. Rodzaj odpowiedzi zależy od tego, co działo się w tej rodzinie zanim on odszedł. Warto najpierw zdiagnozować stan emocjonalny chłopca, obraz ojca, jaki ma w swojej pamięci, jego potrzeby w tym zakresie. To powinien zrobić psycholog rodzinny. Radzę, żeby siostra zadzwoniła do miejskliego osrodka pomocy społecznej i zapytała o mozliwość bezpłatnej konsultacji. pozdrawiam

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Witam.
Najważniejsze w zaistniałej sytuacji jest autentyczne, wspierające bycie z dzieckiem. Co to znaczy? Skoro chłopiec zadaje pytania należy na nie odpowiadać. Pozostawienie pytań samym sobie, nie odpowiadanie, krążenie wokół tematu, kręcenie niczego dobrego nie przyniesie, gdyż dzieci z łatwością "wyłapują" próby krętactwa. Poczuje wtedy, że nie darzą go Państwo zaufaniem, lub chcą coś ukryć. Poczuje się niepewnie, a to może mieć dalszy wpływ na jego samoocenę. Zatem pierwsze i najważniejsze jest szczere odpowiadanie na pytania chłopca. Bez przeinaczeń, bez ukrywania prawdy. W sposób dostosowany do jego możliwości rozwojowych.
Po drugie - nie należy chłopca od razu zasypać informacjami na temat tego, co się stało z jego ojcem, czy też jaki ten ojciec jest. Proszę dozować te informacje. Również ważne jest, aby nie negować całej postaci ojca ("nie jest dobrym przykładem", "nie kwapi się do pracy" itd.) - oczywiście te informacje też są ważne, ale żeby nie nadwyrężyć dziecka zasypując go tylko negatywnymi wiadomościami o ojcu.
Jak zacząć? Jak najprościej. Chłopiec sam pyta - najlepiej zaczekać do takiego momentu, odpowiedzieć na jego wątpliwości i bolączki, a reszta sama się ułoży. Proszę się nie bać i nie stresować, słuchać chłopca i autentycznie odpowiadać. Powodzenia!

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

74 poziom zaufania

Niestety nie znam systemu dziecka. Mówiąc szablonowo myślę, że nie jest to jeszcze odpowiedni wiek na wdrażanie całej prawny. Wszystkiego nie zrozumie. Najprościej jest sprawę przedstawić jakiś prostym przykładem. Najlepiej byłoby udać się z dzieckiem do pedagoga lub psychologa dziecięcego.

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego!
-------------------------
USŁUGI TERAPEUTYCZNE, COACHINGOWE I SZKOLENIOWE
http://psychopedagog.eu
PSYCHOBLOG SPOŁECZNY
http://blog.psychopedagog.eu
MOJE REFERENCJE
http://dkk.psychopedagog.eu

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak wytłumaczyć dziecku zerwanie kontaktu przez ojca? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Czy mówić dziecku o ojcu? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Nękanie przez ojca w rodzinie – odpowiada Mgr Marta Pociecha
Problem z ojcem, któremu nic nie pasuje – odpowiada Mgr Marta Belka-Szmit
Problemy z rówieśnikami i ojcem – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Relacje z ojcem i szantaż emocjonalny – odpowiada Mgr Agata Wons
Jak wychowywać dwójkę dzieci? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Wywoływanie kłótni z błahych powodów – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Co zrobić, żeby 5-letnie dziecko zasypiało wcześniej? – odpowiada Mgr Ryszard Chłopek
Brak akceptacji i pochwał od ojca – odpowiada Mgr Barbara Szalacha

artykuły

Horror w Opocznie - 3-miesięczne dziecko martwe, rodzice pijani

Kolejny raz mediami wstrząsa informacja o śmierci

"Religa - ojciec i syn". Z Grzegorzem Religą rozmawia Mira Suchodolska

Grzegorz Religa to syn najsłynniejszego polskiego

Trzykrotnie przeżył śmierć kliniczną. Jego relacje zaskoczyły rodzinę

Landon Kemp miał zaledwie osiem lat, gdy doświadcz

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

umów wizytę

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

umów wizytę

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

umów wizytę

Barbara Dziura Psychologia, Jedlicze

umów wizytę

Depresja a wychowywanie bez ojca

Czy to jeszcze da się naprawić i sprawić,że kiedykolwiek będę szczęśliwa...?Mam 25 l.Wychowałam się w rodzinie bez ojca. Wyparłam ten fakt ze świadomości-wizerunek taty.On cierpi na schizofrenię.Mama poświęcała się dla mnie, do tej pory jest bardzo nadopiekuńcza,wie lepiej niż ja, czego mi brakuje.Dbała o mnie,o moją edukację,jednak mnie nie przytulała.Zaczęłam się spotykać z drugim chłopakiem,ale znów nie wiem,co czuję.Chyba nie ma we mnie miłości...Cierpię na depresję i nie chcę tak żyć...

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Depresja Terapia rodzinna Psychologia

Mgr Justyna Piątkowska Psycholog, Gdynia

95 poziom zaufania

Dzień dobry!

Proszę wybrać się do psychoterapeuty i dać sobie czas na zaopiekowanie się sobą.

Pozdrawiam!

Mgr Agnieszka Glica Psycholog, Katowice

55 poziom zaufania

Tak, zawsze jest możliwość dokonywania w życiu dorosłym zmian, naprawiania tego co jest ważne, szukania swojego szczęścia. Znany filozof egzystencjalista Sarte napisał: "Ważne jest nie to, co ze mną zrobiono, lecz to co ja sam zrobiłem z tym, co ze mną zrobiono" . Pani ma za sobą trudne doświadczanie choroby w rodzinie, nieobecności ojca, nadopiekuńczości, która zwykle nie pozwala rozwinąć się niezależności u dziecka. Emocjonalna niezależność, jest natomiast niezbędna, aby móc rozpoznawać swoje emocje i potrzeby. Depresja z którą Pani się boryka wymaga pomocy zewnątrz, gdyż wiąże się ona z emocjonalnymi stratami - smutkiem, z którymi nie łatwo się pogodzić samemu, a nadopiekuńczość rodzica, w tym nie pomaga. Aby trwale wyleczyć depresję niezbędna jest psychoterapia. Umożliwia ona zarazem zbudowanie wewnętrznej siły, pomaga pogodzić się z brakami z dzieciństwa, wyjść z relacji nadopiekuńczej i poczuć się dorosłym. Na terapii klient uczy się szukać bliskości i czułości na zewnątrz oraz budować dojrzałe związki partnerskie.
W depresji trudno uwierzyć, że zmiana jest możliwa, prawie wszystko wydaje się bez sensu. Proszę jednak dać sobie szansę i zawalczyć o siebie. Pozdrawiam Agnieszka Glica

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Dobrze, że szuka Pani dla siebie pomocy, to pierwszy krok na drodze do zdrowia i poczucia satysfakcji z życia. Warto, żeby spotkała się Pani z psychoterapeutą- z tego, co Pani pisze, ma Pani dużo tematów do przepracowania. Nie tylko wizerunek ojca, ale także relacja z mężczyznami, relacja z mamą, kwestia samodzielności i odpowiedzialności, a także wielu emocji, które się pod tym kryją. Być może ta obojętność, przygnębienie obecnie, to zablokowanie właśnie tych wszystkich innych emocji, które są w Pani, a na które nie jest Pani gotowa. Warto je przeżyć, przepracować pod okiem specjalisty.

Maria Fraszewska Psycholog, Zielona Góra

62 poziom zaufania

Rozumiem, że diagnozę depresji postawił psychiatra, i że korzysta Pani z leków. Warto do tego podjąć psychoterapię. Szuka Pani pomocy, a to już dobry początek. Należy rozpracować swoje emocje. Powodzenia