Problem, który Pani opisuje, jest bardzo częsty i stosunkowo prosty w swoim mechanizmie. Niestety, leczenie bywa żmudne i długotrwałe. Jest to typowy przykład zaparcia psychogennego, co nie znaczy, że dziecko udaje - absolutnie nie udaje! Samo bardzo cierpi i trzeba mu pomóc. Jednak problem jest rzeczywiście bardziej w głowie.
Tak jak Pani opisuje, zapracie nawykowe rozpoczyna się od jakiegoś błahego, acz bolesnego, problemu w pupie (np. odparzenie, szczelina odbytu, obtarcie), kiedy dziecko przy oddawaniu stolca trochę zaboli. Więc odruchowo powsztrzymuje się od następnego bo boi się, że będzie bolało. Wtedy zbiera się więcej stolca i przy oddaniu po 2 dniowej przerwie znowu boli (tym razem z powodu zbyt obfitego ładunku), no to dziecko się przeknuje, że rzeczywiście oddawanie stolca jest czymś nieprzyjemnym, i znowu unika zatrzymuje, aż dojdzie do sytuacji, że brzuszek pełen jest kału. Są to zbite i suche kawałki, przez które przecieka płynna treść z wyższych pięter (stąd brudzenie bielizny).
Leczenie dzieli się na trzy fazy.
1) Trzeba opróżnić brzuszek z zaschniętych kawałków stolca - najlepsze tu są regularne wlewki doodbytnicze (lewatywy) dobrze jakby lekarz dobrał odpowiednie środki, ale nawet zwykła sól fizjologiczna powinna skutecznie pomóć.
2) Następnie przez wiele miesięcy podaje się środki zmiękczające stolec, tak by na pewno nic nie zabolało przy jego oddawaniu.
3) W tym samym czasie trzeba dziecko uczyć się załatwiać, codziennie pomagać mu łagodzić stres - niektóre mamy robią to razem na sedesie, a dziecko na nocniku, by kojarzyło to z przyjemnością.
