Czy błędem było przerwanie leczenia?
Witam,mam 19 lat i od dawna zmagam się z lękiem. Zaczęło się to gdy miałam 14 lat.Wykonywałam czynności,które były absurdalne,lecz zarazem niezbędne,czułam,że bez nich stanie się coś złego mi lub najbliższym. Jedną z czynności jest liczenie do dziesięciu ze skrzyżowanymi palcami w momencie gdy pomyślę o tragicznej sytuacji. Często zasypiając czułam obecność,czułam,że ktoś stoi nad moim łóżkiem i mnie obserwuje. Skutkowało to tym,że przed snem wielokrotnie sprawdzałam pomieszczenie. Długo byłam w tym sama,ale zaczęło mi to mocno doskwierać. Siostra,która jest opiekunem prawnym zaprowadziła mnie do psychologa,a ten od razu zalecił psychiatrę,zaś ten zaproponował leczenie,ponieważ stwierdził depresję i nerwicę. Zażywałam leki SNRI. Po niedługim czasie zmieniłam lekarza i leki na TLPD. Były momenty w których czułam się lepiej,lecz nieporządanych działań było więcej.Często w środku nocy wpadałam w psychozę to był niesamowicie paraliżujący strach. Bałam się brać jednej z tabletek na noc bo wiedziałam czym to skutkuję. Drugim efektem ubocznym był nieodpowiedni poziom prolaktyny przez co piersi były wypełnione siarą. Pewnego dnia,gdy miałam dość efektów ubocznych,których było więcej niż porządanych ( na te było dość wcześnie bo leczenie trwało dopiero 2 miesiące) postanowiłam odstawić leki.Uznałam,że sama sobie z tym poradzę ponieważ wszystko jest w mojej głowie. Długo mi się to udawało. Natręctwa były nadal,ale dzięki walce zdecydowanie mniej,zaś strach był sporadycznie. Niestety wszystko wróciło.Czy błędem było przerwanie leczenia? Czy powinnam je wznowić?Może wystarczy dobra terapia? Ponieważ unikam leczenia farmakologicznego. Co robić dalej ?
