Czy cierpię na depresję?

Jestem uczennicą 1 klasy liceum. Miesiąc temu, po sylwestrze, zaczęłam strasznie histeryzować. Nie mogłam spać, bałam się wszystkiego. Najgorsze jednak było uczucie jakby rozdwojenia jaźni. Miałam wrażenie, że nie uczestniczę w otaczającym mnie życiu. Bałam się wyjść z domu. Rozmawiając z rodzicami, nie docierało do mnie do końca, co mówią. Ciągle myślałam, że jest to jakiś sen i zaraz się z niego wybudzę. Następnego dnia dostałam miesiączkę, więc trochę mnie to uspokoiło. Pomyślałam, że mogłam mieć zwykłe huśtawki przed miesiączką. Jednak ten nieznany mi wcześniej stan utrzymywał się przez kolejne dni. Poszłam do psychologa. Po rozmowie uspokoiłam się i dość szybko udało mi się z tego wyjść. Od kilku dni zaczęłam czuć, że wszystko wraca. Znowu nie docierało do mnie nic i bałam się cokolwiek powiedzieć w szkole. Wczoraj zaczęłam tak panikować, że nie poszłam do szkoły. Dziś dostałam znów miesiączkę... Nie wiem, czy to mój organizm reaguje tak przed miesiączką, bo wcześniej tego nie miałam. Nie mogę sobie z niczym poradzić i coraz częściej mam myśli samobójcze. Jeśli chodzi o wsparcie ze strony rodziców, to jest bardzo duże, jednak oni sami mają obecnie dużo problemów na głowie (mam chorego brata i dziadka) i powoli tracą już cierpliwość.

KOBIETA ponad rok temu

Ginekologia Zespół napięcia przedmiesiączkowego Infekcje narządów płciowych

Mgr Joanna Kwiatkowska Psycholog

43 poziom zaufania

Witam!

Z Twojego listu wynika, że jest prawdopodobieństwo, że cierpisz na zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS). Wbrew opiniom nie jest to przypadłość tak powszechna i niewiele jest kobiet, które w dni poprzedzające wystąpienie miesiączki mają tak nasilone objawy, iż można postawić rozpoznanie PMS.

Podejrzewa się, iż zespół ten związany jest z zaburzeniami hormonalnymi pod koniec cyklu miesiączkowego. Do jego rozpoznania konieczne jest minimum 3 miesiące z wystąpieniem objawów na 5 dni przed miesiączką i zaniku objawów maks. po 4 dniach od ustania krwawienia. Wszelkich dokładnych informacji może udzielić Ci lekarz ginekolog-endokrynolog, do którego radziłabym, abyś wybrała się z mamą na wizytę kontrolną.

Nie napisałaś, czy myśli samobójcze występują tylko w tych dniach, czy też w pozostałych dniach cyklu, ale uważam, że wskazane byłoby, abyś również poprosiła mamę o zapisanie do poradni psychologicznej. Jeśli zostanie stwierdzony u Ciebie zespół napięcia przedmiesiączkowego, są skuteczne sposoby, aby minimalizować objawy (odpowiednia dieta, tryb życia), jednak konsultacja psychologiczna pozwoli wykluczyć inne przyczyny.

Pozdrawiam Cię serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Twardość macicy przed spodziewaną miesiączką – odpowiada Lek. Jarosław Maj
Ból całego ciała przed miesiączką - jaka jest przyczyna? – odpowiada Lek. Anna Syrkiewicz
Obniżający się poziom estrogenów a odczuwanie zespołu napięcia przedmiesiączkowego – odpowiada Prof. dr hab. n. med. Krzysztof Szymanowski
Czy bóle głowy i senność przed miesiączką są związane z zespołem napięcia przedmiesiączkowego? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Sprawdzenie testów owulacyjnych a ciąża – odpowiada Dr n. med. Jacek Tulimowski
Kiedy występuje PMS? – odpowiada Dr n. med. Anna Wilczyńska
Co powoduje migreny i senność? – odpowiada Dr n. med. Maria Magdalena Wysocka-Bąkowska
Czy problemy z zajściem w ciążę mogą być związane z PMS? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Co mogą wskazywać te dolegliwości? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Ból prawej piersi przed miesiączką - czy mam się obawiać? – odpowiada Redakcja abcZdrowie

artykuły

Objawy okresu - miesiączka, objawy pierwszej miesiączki, zespół napięcia przedmiesiączkowego, domowe sposoby na PMS

Objawy okresu mogą być bardzo uciążliwe i dokuczli

Najważniejsze informacje o zespole napięcia przedmiesiączkowego

PMS - co to jest? Tydzień lub dwa przed okresem mo

Zespół napięcia miesiączkowego

Zespól napięcia przedmiesiączkowego (z angielskieg

Czy cierpię na depresję albo nerwicę?

Jestem 20-letnią kobietą. Od kilku lat co jakiś czas mam niepokojące mnie objawy: częste poczucie lęku (często sama nie wiem przed czym), ostatnio napada mnie paniczny lęk przed śmiercią, wzmożone poczucie lęku, gdy chłopak wychodzi ode mnie wieczorem, częste poczucie osłabienia, niemocy, niskie poczucie własnej wartości, poczucie samotności, duża potrzeba snu (10 h/dobę - jednak to pamiętam od zawsze). Od zawsze obgryzam paznokcie, coś skubię, dotykam itp. Bardzo łatwo zmienia mi się nastrój - szczególnie z dobrego na zły. Bardzo łatwo mnie zranić - wystarczy jedno (wydaje się, że nic nieznaczące słowo), a ja mam już łzy w oczach.

Zamknęłam się w sobie trochę od pewnego czasu - jestem mniej ufna i wszystkiego się boję. Rzadko spotykam się ze znajomymi. Obawiam się nawiązywania nowych kontaktów. Nie mam ochoty na seks. Moja mama od wielu lat cierpi na depresję. Wydaje mi się ważne, że jednak mam ochotę na poświęcanie się pasjom, sport czy podróże. Nie mam również problemów z koncentracją. Nie przyjmuję żadnych leków i nie wykonywałam badań diagnostycznych. Bardzo proszę o odpowiedź. Pozdrawiam!

KOBIETA ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Bez osobistej rozmowy trudno jednoznacznie stwierdzić, na jaki rodzaj zaburzenia cierpisz, ale na pewno jest on związany z nerwicą i/lub depresją. Na pewno powinnaś podjąć leczenie w tym kierunku i zgłosić się do specjalisty. Jeśli mimo wymienionych objawów potrafisz w miarę normalnie funkcjonować, proponowałabym spotkanie z psychologiem, jeśli jednak objawy są bardzo nasilone, pojawiają się np. myśli samobójcze itp., lepiej zacząć od konsultacji z psychiatrą. Zastanów się też, czy widzisz związek między swoimi uczuciami a trudnościami w życiu rodzinnym. Jakie są Twoje relacje z innymi, z mamą, z chłopakiem, z najbliższymi osobami?

Lęk najczęściej pojawia się w zastępstwie innych, skrywanych i nieuświadamianych emocji, np. złości i poczucia winy. Tylko poprzez kontakt z doświadczonym psychologiem uda Ci się dotrzeć do źródła problemu. Jest w Tobie bardzo dużo napięcia i najlepiej byłoby odkryć, skąd się bierze. Ciekawe jest, dlaczego lęk pojawia się, kiedy wychodzi Twój chłopak. Lęk prawdopodobnie pojawia się w zastępstwie innych uczuć (np. nieakceptowana złość i poczucie winy - wolałabyś, aby został na noc, ale nie może ze względu na Twoich współlokatorów; to tylko przykładowy mechanizm, jeden z wielu możliwych).

Naucz się mówić o tym, co czujesz, uświadamiać sobie wszystkie emocje, nie dzieląc ich na dobre i złe, ale przyjemne - nieprzyjemne.

Pocieszające jest, że masz nadal ochotę na realizację swoich pasji i na sport. To z całą pewnością rokuje dobrze i tego się proszę trzymać. Pozdrawiam serdecznie!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Chęć zniszczenia przy nerwicy depresyjnej – odpowiada Mgr Anga Aleksandrowicz
Jak radzić sobie z depresją po rozwodzie? – odpowiada Mgr Renata Respondek
Nerwica, depresja czy normalne zachowanie? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy w wieku 13 lat mogę mieć depresję? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc mamie, która cierpi na depresję po śmierci męża? – odpowiada Mgr Sylwia Wiśniewska
Dlaczego brat popełnił samobójstwo? – odpowiada Paulina Witek
Nerwica czy początki depresji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak odzyskać chłopaka po zerwaniu? – odpowiada Mgr Anna Ingarden
Czym różni się załamanie nerwowe od depresji? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Depresja a wychowywanie bez ojca – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska

artykuły

Syndrom ocalałego dotyka uchodźców. Jak go rozpoznać i pomóc?

Mogłoby się wydawać, że Ukraińcy, którzy imigrują

Wojna w Ukrainie nasila strach. Psycholog wyjaśnia, jak radzić sobie ze stanami lękowymi

Ataki paniki, stany lękowe, myśli o końcu świata.

Czy jesteś typem psychosomatycznym?

Psychosomatyka jest nauką, która zajmuje się zależ

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Sławomir Fornal Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Monika Lis-Szymczak Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Monika Miler Psychiatria, Katowice

umów wizytę

Czy cierpię na depresję poporodową?

Witam serdecznie, mam 32 lata mam śliczną 4,5-letnią córeczkę, do tego niespełna 4 miesiące temu urodziłam synka. Kochającego męża. Wydawać by się mogło, że nic więcej do szczęścia nie jest mi potrzebne. No właśnie. A jednak. Jestem już caŁa ogłupiała i przerażona.

Podczas pierwszej ciąży czytałam tylko i wyłącznie to co się aktualnie działo z moim ciałem, z dzieckiem. Zrobiłam błąd, bo nie czytałam tego co się dzieje z kobietą po porodzie. Po urodzeniu pierwszego dziecka hormony dały znać o sobie. Chodziłam przygnębiona i płaczliwa, zmęczona i za razem wystraszona tym co się ze mną dzieje. Wynikało to z niewiedzy niestety. Nie miałam wsparcia ani pomocy (dodam, iż moi rodzice zmarli już dawno). Zastanawiałam się nawet czy nie zwariowałam! Ale jakoś sobie poradziłam z tym wszystkim, brałam witaminę B6. Nie wiem czy ona mi pomogła, czy zmiana pory roku na wiosenną, aż w końcu letnią...

Zdecydowaliśmy się z mężem na drugie dziecko. Już wiedziałam że po porodzie nie będzie łatwo. No i rzeczywiście jest. Początkowo brałam również witaminę B6. Dodam, iż synek ma roszczeniowy stosunek do życia i daje popalić lekko. Tym razem jednak nie mam możliwości pospania z dzieckiem, bo kiedy jedno śpi drugie wymaga uwagi. Nie mam czasu na nic, ja, zawsze doskonale zorganizowana. Jestem ciągle zestresowana, brak czasu dla siebie, kocham moje dzieci, ale mnie denerwują, nawet kiedy mąż mnie wyręczy w nocy i teoretycznie mogę się wyspać, to mimo tego mam zły nastrój. Mało rzeczy mnie cieszy, większość bardziej przeraża. Jestem ciągle zmęczona, apatyczna, jakoś nie widzę przyszłości w jasnych barwach, wiele rzeczy robię po prostu automatycznie, brak mi cierpliwości... Nie cierpię samej siebie za ten stan!

Rozmawiałam o tym stanie z moją ginekolog. Powiedziała, że kiedy już nie będę karmić piersią to po około 2 miesiącach mój stan hormonalny się ustabilizuje, a tu nic! To mnie dodatkowo stresuje, że dzieje się ze mną coś niedobrego… Czy to już depresja? Jak mogę sobie pomóc?

KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu

Ginekologia Psychologia Połóg Depresja poporodowa

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Możliwe, że Pani problemy związane są z działaniem hormonów po porodzie. Jest również bardzo prawdopodobne, że większość objawów związana jest ze stresem oraz obowiązkami. Przyznała Pani, że czuje się zmęczona. Warto, by mogła Pani znaleźć czas na relaks. Nie tylko w nocy mąż może Panią zastąpić.

Może się Pani zapisać na zajęcia, które Pani lubi (np. joga, fitness) lub organizować dla siebie czas. Mąż może przejąć część Pani obowiązków lub zorganizować dla Pani dodatkową pomoc. Może Pani także skonsutlować się z lekarzem psychiatrą i sprawdzić, czy obecny stan może być objawem poważniejszych zaburzeń.

Myślę, że również spotkania z psychologiem lub grupą wsparcia mogłyby być dla Pani pomocne. Mogłaby Pani uzyskać wsparcie oraz mieć szansę na rozmowę o swoich problemach.

Pozdrawiam