Choroba Hashimoto oznacza przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy. Nazwa choroby „Hashimoto” stanowi upamiętnienie japońskiego chirurga (jego nazwisko), który jako pierwszy opisał cztery przypadki tego schorzenia.
Przewlekłe limfocytowe zapalenie tarczycy należy do grupy chorób autoimmunologicznych. Proces patologiczny upośledza pracę gruczołu – tarczycy, co skutkuje zaburzeniami hormonalnymi ustroju. W przebiegu choroby Hashimoto dochodzi do przewlekłego stanu zapalnego obejmującego tkankę tarczycy. Choroba rozwija się powoli, obejmując przez lata kolejne tkanki gruczołu. Tarczyca objęta stanem zapalnym pracuje nieprawidłowo, co skutkuje zaburzeniem równowagi hormonalnej ustroju. Początkowo dochodzi do krótkotrwałego wzrostu stężenia hormonów tarczycy z postępującym spadkiem ich syntezy. Choroba Hashimoto powoduje niedoczynność tarczycy.
Leczenie choroby Hashimoto polega na leczeniu niedoczynności tarczycy poprzez substytucję brakującego hormonu. W tym celu pacjent przyjmuje lewotyroksynę w dawce zaleconej przez lekarza. Niezwykle ważne jest, aby lek był przyjmowany w sposób prawidłowy – rano, na czczo, pół godziny przed posiłkiem, bowiem tylko w takim przypadku zostanie on odpowiednio wchłonięty.
Choroba Hashimoto jest chorobą przewlekłą i zwykle prowadzi do trwałej niedoczynności tarczycy. Jednak prawidłowa substytucja brakującego hormonu powoduje, że pacjent nie odczuwa żadnych dolegliwości, a sama choroba, gdy jest prawidłowo leczona, nie powoduje następstw.
W niektórych przypadkach proces autoimmunologiczny wycisza się, co skutkuje brakiem przykrych objawów odpowiadających niedoczynności tarczycy. Ponieważ choroba Hashimoto należy do schorzeń autoimmunologicznych, nie można jej całkowicie wyleczyć.
