Szanowny Panie,
Opisuje Pan sytuacje, które z pewnością nie są łatwe, ale już sama refleksja nad nimi to bardzo ważny krok.
Na podstawie tego, co Pan pisze, rzeczywiście mogą występować pewne cechy osobowości unikającej, jednak równie prawdopodobne wydaje się występowanie lęku społecznego (fobii społecznej) lub tzw. lęku sytuacyjnego, związanego z byciem w centrum uwagi. To, że objawy nasilają się głównie podczas uroczystości rodzinnych, rozmów kwalifikacyjnych czy sytuacji, w których skupia się na Panu uwaga innych osób, wskazuje właśnie na nadwrażliwość na ocenę społeczną, a niekoniecznie na cechy trwałej osobowości unikającej.
W osobowości unikającej objawy byłyby zazwyczaj bardziej stałe i szeroko rozlane, tzn. obejmowałyby niemal wszystkie relacje społeczne — również te codzienne, jak np. kontakt w sklepie czy rozmowa z nieznajomymi. U Pana natomiast widać pewną wybiórczość — dobrze czuje się Pan w otoczeniu ludzi, gdy nie jest Pan na pierwszym planie.
Tego rodzaju trudności bardzo często wynikają z doświadczeń z dzieciństwa, niskiej samooceny lub nadmiernego krytycyzmu wobec siebie. Dobrą wiadomością jest to, że te mechanizmy można zrozumieć i skutecznie przepracować, szczególnie w ramach terapii poznawczo-behawioralnej.
Zachęcam do konsultacji z psychoterapeutą, który pomoże lepiej zrozumieć źródło Pana reakcji i dobrać odpowiednie metody pracy — zarówno nad lękiem, jak i nad poczuciem pewności siebie w sytuacjach społecznych.
Z wyrazami szacunku,
Martyna Dudzińska
