Witam!
W przypadku braku ubezpieczenia zdrowotnego zostanie wystawiona faktura na wszystkie udzielone świadczenia. Proszę udać się do najbliższego ośrodka pomocy społecznej, gdzie uzyska Pani informację na temat możliwości uniknięcia opłaty za świadczenia medyczne.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Nie mają ubezpieczenia, czasem chorują, ale są mło
Choć nie wyglądają jak ekskluzywne hotele, za noc
Na Instagramie Agnieszki Włodarczyk pojawiło się z
Od marca leczę się u psychiatry. Leki zastosował, jak sam stwierdził, najpierw delikatniejsze. Noce już trochę odsypiam po 2 ampułkach leku przeciwdepresyjnego, ale w dzień sama ze sobą nie jestem w stanie wytrzymać, cały czas myślę o tym aby skończyć ze sobą, to mnie prześladuje.
Nie mogę nic robić by zapełnić czas więc nie wiem czy mówić o tym lekarzowi czy czekać na efekty leczenia, tylko czy wytrzymam? Jak to wszystko odegnać? Boli mnie głowa, całe ciało, jakbym wpadła pod tira, wymioty i biegunka są stałym moim kompanem - może dlatego leczenie nie przynosi efektu? Gabi
Witam serdecznie.
Przyczyną niedostatecznej skuteczności leczenia może być faktycznie zbyt małe wchłanianie leku, jeśli występuje biegunka i wymioty. Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego mogą świadczyć o złej tolerancji leku i wskazana może byc jego zmiana na inny preparat. Proszę więc jak najszybciej zgłosić się do lekarza prowadzącego.
Jeśli występują uporczywe myśli samobójcze, proszę wziąć pod uwagę hospitalizację. Na działanie przeciwdepresyjne leku trzeba czekać ok. 4 tygodni, w tym czasie może okazać się konieczne zapewnienie Pani bezpieczeństwa. Może Pani poprosić lekarza prowadzącego o wydanie skierowania. W przypadku uporczywych wyobrażeń i planów samobójczych możliwe jest przyjęcie pacjenta nawet bez skierowania.
Z pozdrowieniami
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Od ponad 3 miesięcy zmaga się z uporczywym bólem g
Myśli samobójcze mogą być wynikiem różnych czynnik
Materiał prasowy: Prószyński Media Fragment książ
Witam! Mam pytanie odnośnie szpitala psychiatrycznego. Dostałam tam kilkakrotnie skierowanie, ale moi rodzice nie wyrazili na to zgody. Czy tam naprawdę jest tak tragicznie? Jestem w bardzo złym stanie. Cierpię na ciężką depresję oraz bulimię, a do tego towarzyszą mi różnego rodzaju urojenia i omamy. Chciałabym wyzdrowieć, lecz nie kontroluję w ogóle swoich zachowań i myśli. Mam poczucie, że ktoś po prostu jest wewnątrz mnie i mną steruje. Mam zapewnioną opiekę ze strony rodziny - rodziców i rodzeństwa, ale wiem, że to nic nie daje.
Czy to możliwe, że pobyt w szpitalu psychiatrycznym jest jedynym wyjściem? Mam 15 lat, więc trafiłabym na oddział młodzieżowy. Tam może nie jest aż tak źle? Mam za sobą pobyt w ośrodku Od Nowa w Bielsku Białej, lecz niestety tylko kilkudniowy, ponieważ psychiatra stwierdził, że przebywanie w grupie nie jest jeszcze dla mnie. Zalecił korzystanie z życia, aktywną formę spędzania wolnego czasu itd. Do wszystkiego się stosuję, ale powtarzam, że nic mi nie pomaga. Jak już mówiłam, mój stan jest bardzo ciężki. Występują oczywiście ciągle myśli samobójcze. Do niedawna nie miałam odwagi, żeby się samookaleczyć. Teraz nie mogłabym tego nie zrobić, ponieważ czuję potrzebę ukarania, zadania sobie bólu fizycznego, ponieważ nie boli on tak jak ból psychiczny, próbuję przez to zobaczyć także, gdzie jest rzeczywistość... Bardzo proszę o odpowiedź.
Witam!
Sytuacja w jakiej się znajdujesz jest bardzo trudna. Warto, żebyś na początek zapytała rodziców, dlaczego nie chcą pozwolić Ci na pobyt w szpitalu. Szpital to na pewno nie dom, ale nie oznacza to, że jest tam tragicznie. Na oddziale całodobowym będziesz miała zapewnioną opiekę lekarską, pielęgniarską, ale przede wszystkim terapeutyczną. Możesz wraz z rodzicami wybrać się do takiego szpitala i zobaczyć, jak on wygląda w środku. Jeśli Twoi rodzice nie będą chcieli się zgodzić, dobrze byłoby, gdybyś powiedziała o tym lekarzowi, który Cię tam kieruje. Lekarz może porozmawiać z rodzicami i wpłynąć na ich decyzję. Rozumiem, że bardzo źle się czujesz i dlatego warto, żebyś nie miała dodatkowych problemów. Proponuję, żebyś napisała do rodziców list i zawarła w nim wszystko to, co powinni się dowiedzieć od Ciebie. Rozmowy nie zawsze wystarczają, żeby druga osoba Cię usłyszała i zrozumiała. Słowo pisane przemawia lepiej, kiedy druga strona ma problem z wysłuchaniem tego, co ma się jej do powiedzenia. Może w ten sposób będzie im łatwiej Cię zrozumieć. Ważnym argumentem jest to, że to nie rodzice będą przebywać w szpitalu, tylko Ty. Dodatkowo, jeśli chcą Ci pomóc, to warto, żeby zaczęli to robić konstruktywnie. W przypadku zaburzeń psychicznych, szczególnie u młodych osób, wymagane jest leczenie specjalistyczne. Jeśli teraz zostanie to zaniedbane, możesz mieć w przyszłości co raz poważniejsze problemy ze zdrowiem psychicznym. Zastanów się też, czy ktoś z Twojego otoczenia, do kogo masz zaufanie, mógłby wpłynąć na Twoich rodziców i wstawić się w Twojej sprawie. Czasem rodzice myślą, że wiedza dużo lepiej, co jest dobre dla ich dzieci. Ale opinia drugiej dorosłej osoby może pozwolić im zmienić zdanie. Jeżeli nic nie uda Ci się w ten sposób zmienić, to możesz skontaktować się z Fundacją Dzieci Niczyje i poprosić o interwencję w Twojej sprawie. Warto również, żebyś korzystała z ich telefonu zaufania (116 111), gdzie uzyskasz wsparcie i pomoc psychologiczną.
Pozdrawiam
Dzień Dobry Pani,
Czasami jest to po prostu taka konieczność, by uzyskać potrzebną, skuteczną i specjalistyczną pomoc, choć wyobrażam sobie, że to również może być trudna decyzja
dla Pani i Rodziców.
Ale tak nie musi być!
Z przesłaniem dla Pani tego, czego Pani najbardziej potrzebne,
irena.mielnik.madej@gmail.com
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Nawet lekarzom zdarza się mylić jej objawy z depre
Krytyczność, niepewność, brak wiary w siebie... Ot
Nerwice, czyli zaburzenia lękowesą grupą zaburzeń
