Czy pomożecie mi schudnąć raz a dobrze i co najważniejsze - racjonalnie?

Witam, Mam 16 lat, wzrost 170, waga 64, dziewczyna... Jestem jeszcze w wieku dojrzewania. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, iż moje BMI jest w normie. Pragnę, by ma waga oscylowała w granicach 58-60 kg. Można uważać, iż to tylko głupi kaprys, że idę ślepo za innymi - jednak ręczę, że tak nie jest. To wszystko jest zakorzenione głębiej, czuję się źle w mojej skórze - czasami nic mi się nie chce... Pozbycie się tych kilogramów sprawiłoby, że poczułabym się szczęśliwsza. Mym celem nie jest tylko lepszy wygląd, lecz także szansa na podbudowanie się. Kiedyś miałam krótki epizod związany z bulimią (choć nie wiem, czy można nazwać go aż tak krótkim - rok), jednak gdy oprzytomniałam - postanowiłam, że schudnę z rozwagą, nie czyniąc ruiny z mojego organizmu... Przez to bowiem miałam anemię, niedobór magnezu – częste drgawki, zrywy mięśniowe. Odżywiałam się o wiele lepiej, zrezygnowałam ze słodyczy, codziennie chodziłam po 2-3 godziny, piłam dużo wody, jadłam pełnoziarniste pieczywo, więcej mięsa, warzywa, owoce, nabiał, etc... Schudłam do wymarzonej wagi 59kg. Jednak, gdy nadeszły święta rzuciłam się na wszystko. Przytyłam do dawnej wagi - nie wytrzymałam próby. Znów powróciła 'bulimia', samopoczucie w tym okresie było okropne. Nie wymiotowałam codziennie - jedynie wtedy, gdy wepchałam w siebie tyle, co ledwie mieściło się w żołądku - i były to słodycze, pieczywo, itp... Powiedziałam: dość! Mogłam przytyć i więcej, ale nie będę dalej tego robić... Waga sięgnęła 65, czasami 66... Stopniowo malała i malała. Potem przez pół roku wahała się między 64-63. Teraz postanowiłam znów spróbować. Schudłam do 60-61. Normalnie, bez wielkich wyrzeczeń, bez słodyczy, bez katorg i co więcej - bez wymiotowania. Podstawą było zwiększenie wysiłku fizycznego, tj. szybkie chodzenie po kilka godzin dziennie - co, proszę mi wierzyć – dla mnie jest nie lada przyjemnością. Jednak znów pojawia się to, czego najbardziej nienawidzę - gdy mam gorszy nastrój, bądź jest pogoda niezdatna do wyjścia to chodzę do kuchni cały czas, jedząc bez przerwy… Nie mogę się szczycić silną wolą – i to jest poniekąd najgorsze – ta cecha charakteru jest bardzo potrzebna… Nie tylko w odchudzaniu, ale co najważniejsze – w życiu. Gdy zauważę, że idzie mi dobrze – próbuję utrzymać taki stan, jednak wystarczy jedno małe potknięcie i wszystko potrafi legnąć w gruzach… Błędne koło. Jak radzić sobie z ciągłymi napadami ‘głodu-apetytu’, jak wytrwać w postanowieniu, jak zrobić to wszystko z rozwagą, bez zbędnych katorg i uszczerbku na zdrowiu, jak umocnić silną wolę, jak radzić sobie z małymi depresjami, zajadaniem stresu? To tylko niektóre z pytań, które kłębią się w mej głowie i dręczą nieustannie. Dlatego błagam Was – pomóżcie mi… Zdaję się na wiedzę mądrzejszych tudzież bardziej doświadczonych. Będę wdzięczna za każdą odpowiedź.