Dlaczego jestem osłabiona, apatyczna i boję się wyjść z domu?

Najpierw zaczęło się od bólu głowy we wrześniu, potem przeszło, następnie bolał mnie kręgosłup gdzieś do połowy grudnia - nakręcałam się, że jestem chora na coś i ciągle martwiłam nie pracuję. Od września córka poszła do przedszkola, ja zostałam w domu sama, tzn. do godziny 16, i zaczęłam mieć dziwne objawy. Od świąt czułam się rozbita, pojawił się strach nie wiem przed czym i takie uczucie duszności, brak apetytu, nie mogłam spać w nocy, a w dzień to bym leżała i leżała, nie chciało mi się wstać z łóżka, nawet zwykłe czynności były problemem, brak koncentracji, unikanie ludzi, źle się czułam w ich towarzystwie, pójście na zakupy powodowało wzrost strachu i duszności, zawroty głowy. Myślałam ciągle, że nie dam rady nawet pójść do przedszkola po córkę, bo zemdleję. Najgorszy stan trwał przez ok. 2 tygodnie, teraz pomału wracam do stanu wcześniejszego, wstaję, wykonuję czynności domowe bez problemu, trochę więcej jem, ale pozostał strach - jak mam wyjść do sklepu czy po córkę nadal czuję lęk, że coś mi się stanie, typu zasłabnę itp., zmuszam się do wyjścia z domu. Gdy wychodzę na początku czuję lęk, potem mija, w sklepie też się dziwnie czuję i serce mi wali, ale zaraz mówię sobie, że to tylko wymysł mojego umysłu. Zapisałam się na aerobik tam czuję się dobrze - sport mi pomaga. Mam pytanie: co to było, albo co mi jest?

KOBIETA ponad rok temu

Lęk Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Pani problem związany jest prawdopodobnie z silnym lękiem. Została Pani sama w domu, nie ma Pani wiele zajęć i ma dużo czasu tylko dla siebie. Taka sytuacja może prowadzić do powstawania wewnętrznych problemów, poczucia osamotnienia i bezczynności, co w efekcie może wywoływać lęk.
Obecnie stan się poprawił, jednak tego rodzaju problemy mogą powracać. Warto skonsultować się z psychologiem w tej sprawie. Nadmierny lęk ma swoje źródło w problemach psychicznych, dlatego warto popracować nad trudnościami ze specjalistą.
Sport może wspomagać Pani powrót do równowagi, gdyż wpływa na rozluźnienie mięśni i zmniejszenie dolegliwości fizycznych wywołanych lękiem. Może Pani również stosować techniki relaksacyjne, kojącą muzykę lub aromaterapię. Relaks jest Pani sprzymierzeńcem w walce z dolegliwościami. Zachęcam jednak do konsultacji ze specjalistą, by konkretnie dowiedziała się Pani, co Pani dolega i jak sobie z tym problemem radzić w przyszłości.

Pozdrawiam

Mgr Bożena Waluś Psychologia, Gliwice

94 poziom zaufania

Witam,

Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną często objawiają się np. tachykardią (przyspieszonym biciem serca), inne objawy to; nerwobóle, uczucie zdenerwowania, drżenie, napięcie mięśniowe, pocenie się, zawroty głowy, ucisk w klatce piersiowej, klucha w gardle, suchość w jamie ustnej, problemy gastryczne, przyspieszony oddech w wyniku pobudzenia układu autonomicznego (współczulnego). Lęk jest reakcją pojawiającą się w sytuacji, w wyniku interpretacji przez osobę zagrożenia, wyróżniamy aspekt; poznawczy (myśli, wyobrażenia), fizjologiczny (doznania w ciele) oraz behawioralny (odnosi się do zachowania).
Wszystkie te czynniki wzajemnie na siebie oddziaływają wywołując stany lękowe. Aspekt fizjologiczny jest instynktem samozachowawczym, czyli reakcją organizmu w odpowiedzi na zagrożenie, mobilizuje organizm do walki lub ucieczki, w wyniku pobudzenia układu współczulnego (autonomicznego). Aspekt poznawczy bazuje na myślach, wyobrażeniach o treści negatywnej, występuje pierwotnie w stosunku do emocji i aspekt behawioralny - to są przejawiane zachowania, Lęk można zniwelować na dwa sposoby: zmniejszając poczucie zagrożenia (farmakologicznie) lub zwiększając wiarę we własne umiejętności radzenia sobie z trudną sytuacją. Pomocny jest trening relaksacyjny; kiedy jesteśmy fizycznie zrelaksowani – następuje odprężenie psychiczne i odwrotnie, gdy psychicznie się zrelaksujemy – nastąpi odprężenie fizyczne,
W Pani przypadku zalecana jest psychoterapia poznawczo - behawioralna, techniki relaksacyjne, psychoedukacja, która pomoże zrozumieć mechanizm powstawania objawów.

Pozdrawiam serdecznie

Mgr Monika Prus Psycholog, Lublin

57 poziom zaufania

Witam,
nerwica objawia się różnymi dolegliwościami somatycznymi, również kardiologicznymi czy neurologicznymi. Psychoterapia jest metodą najbardziej pomocną w tym zakresie i warto z niej skorzystać znajdując specjalistę. jeśli lekarz, po konsultacji i przeprowadzeniu badań diagnostycznych wykluczy chorobę somatyczną, wówczas należy skonsultować się z psychiatrą/psychologiem. Terapia daje możliwość pracy nad psychicznymi problemami i negatywnym myśleniem. Wspomaga powrót do równowagi psychicznej, dzięki zmianom błędnych przekonań oraz rozwiązywaniu trudności. Pozdrawiam

Pozdrawiam serdecznie.
Monika Prus
www.renovo-lublin.pl

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Dlaczego szybko bije mi serce i odczuwam lęk? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy nerwica może powodować arytmię? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co oznaczają skoki ciśnienia i zaburzenia widzenia u osoby chorej na cukrzycę? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co może oznaczać osłabienie, szybkie bicie serca i drżenie rąk przy zdenerwowaniu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co może znaczyć nasilenie się objawów nerwicowych? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy sygnalizacja arytmii serca na ciśnieniomierzu podczas ataku paniki to coś normalnego? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Co jest powodem kluchy w gardle? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Dlaczego odczuwam lęki przed śmiercią? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak pokonać strach w sytuacjach zagrożenia? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Czy przepisane przez psychiatrę leki będą skuteczne? – odpowiada Mgr Bożena Waluś

artykuły

Terapia fobii

Fobie to jedno z zaburzeń lękowych, charakteryzują

Jak medytować skutecznie i pozbyć się stresu?

Wzmianki na temat medytacji znajdziemy w najs

Nerwica wegetatywna - objawy, przyczyny, leczenie

W specjalistycznej literaturze funkcjonuje kilka j

Boję się wyjść z domu

Nie wiem, od czego zacząć... Może od tego, że trapi mnie ten koszmar już 10 lat. Strasznie się boję sama wychodzić z domu, w domu czuję się najlepiej. Wychodzę tylko z córkami, z mężem, a jak muszę iść sama, to modlę się, żeby świeciło słońce, bo wtedy mogę założyć okulary, albo żeby padał deszcz, to wtedy parasol mnie ochrania. Wiem, że jest to głupie co piszę, ale tak mnie przestrzeń przeraża, jazda autobusem, duże markety to dla mnie koszmar. Mam 40 lat, 10 lat przesiedziałam w domu, wychowując córki. Mąż mi obiecywał, że nie będę musiała pracować, a później sytuacja zmieniła się diametralnie. Zaczął na mnie wykrzykiwać: do roboty, że jestem nieudacznikiem, że on wszystko zawdzięcza sobie itp. Nigdy mi nie dał pieniędzy, zakupy wszystkie do teraz on robi, ja idę tylko po to, żeby koszyk pchać. Śmieszne, ale prawdziwe.

Przez ostatnie 3 lata czułam się pewniej, gdyż pracowałam i miałam pieniążki, teraz od pół roku jestem na bezrobociu, a on znów mi wydziela, np. 20 zł na chleb, bułki, resztą zarządza on. Staram się o pracę, ale prawdę powiedziawszy, wolałabym być w domu, bo się boję, że coś mi się stanie. Nie wiem, co dalej... Serdecznie dziękuję za przeczytanie tego listu. Muszę kończyć, bo mąż śpi i jakby to przeczytał, wyzwałby mnie od psychicznej. Pozdrawiam, Grażyna

KOBIETA, 40 LAT ponad rok temu

Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Pani Grażyno!

To bardzo poruszająca historia. To absolutnie nie jest głupie, objawy, które Pani dokuczają są typowe dla agorafobii - lęku przed wyjściem z domu, przestrzenią, komunikacją miejską, itp. Paraliżujące poczucie lęku, kiedy osoba jest sama i musi opuścić bezpieczne miejsce - własny dom - doskwiera wielu osobom. Przykre, że jest Pani w tej sytuacji sama, nie mogąc liczyć na wsparcie męża. Z drugiej strony Państwa relacja może być również pośrednią przyczyną wystąpienia zaburzeń lękowych.

Niestety Państwa związek wygląda na relację przemocową. Taki układ Pani nie służy i myślę, że powinna z tym Pani coś jak najszybciej zrobić. Proponowałabym przede wszystkim konsultację z lekarzem psychiatrą oraz podjęcie psychoterapii. Proszę poradzić się lekarza, gdzie mogłaby Pani skorzystać z pomocy, warto wziąć pod uwagę leczenie na oddziale nerwic. Zaburzenia lękowe utrudniają, a wręcz uniemożliwiają Pani normalne funkcjonowanie, zdecydowanie potrzebuje Pani terapii pod okiem kompetentnego psychoterapeuty.

Zdaję sobie sprawę, że to tylko tak beztrosko brzmi i łatwo powiedzieć. To na pewno nie będzie łatwe, ale proszę pamiętać, że im szybciej zdecyduje się Pani podjąć terapię, tym lepiej dla Pani. Nawet kosztem wysiłku związanego z wyjściem z domu, z poczuciem bycia osamotnioną w tej decyzji i dylematem związanym z nastawieniem Pani męża do całej sprawy. Proszę sobie nie dać wmówić, że jest Pani nic nie warta i że powinna Pani iść do roboty. Ma Pani prawo czuć się źle, ma Pani prawo do leczenia, a wydzielanie Pani pieniędzy to chyba gruba przesada. Dlatego pomoc psychoterapeutyczna oraz leczenie farmakologiczne umożliwią Pani wyjście z tego błędnego koła. Trzymam za Panią kciuki i raz jeszcze namawiam do podjęcia leczenia, najlepiej zgłoszenia się do Poradni Zdrowia Psychicznego lub prywatnego ośrodka psychoterapii.

Serdecznie pozdrawiam i życzę szybkiej poprawy zdrowia!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Co zrobić, gdy mąż ciągle przebywa poza domem? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Czy ratować małżeństwo? Jeżeli tak, to w jaki sposób? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy walczyć o swoje małżeństwo? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Mąż nie zwraca na mnie uwagi i ucieka z domu. Czy jest jeszcze dla nas jakaś szansa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co zrobić, żeby mąż zatęsknił i wrócił do domu? – odpowiada Mgr Krystyna Kozłowska
Stałam się nie do zniesienia. Co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Mój mąż jest za granicą i pije, boję się, że wpadnie w nałóg - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poukładać te relacje z teściami? – odpowiada Mgr Patrycja Nosel
Lęk przed wyjściem z domu - wizyta u psychiatry – odpowiada Agnieszka Jamroży
Problemy małżeńskie - jak mogę zmienić relacje rodzinne? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Beata Kucharska od 30 lat żyje z wirusem HIV. Najpierw wygrała bitwę o siebie, dzisiaj toczy wojny w imieniu swoich podopiecznych

30 lat temu musiała rodzić syna na kozetce, poniew

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Mam niepełnosprawne dziecko. Niedawno obchodziło swoje 41. urodziny

Coraz częściej słyszy się o matkach, które rezygnu

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Sławomir Fornal Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Leszek Korulczyk Psychiatria, Nałęczów

umów wizytę

Dr n. med. Justyna Pawęzka Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Boję się już nawet wyjść z domu. Czy da się to wyleczyć?

Witam. Mam 27 lat, jestem teraz w trakcie rozstania z mężem. Mam cudowną 4-letnią córeczkę i coś się ze mną dzieje. Nie miałam łatwego dzieciństwa, ciągłe kłopoty z moim ojcem. Mama od ponad 25 lat leczy się na nerwicę wegetatywną. Ja od pewnego czasu zauważyłam u siebie pewne niepokojące objawy, których się boję, bo widzę jak moja mama walczy z chorobą. Boję się wyjść gdziekolwiek. Wyprawa do kiosku jeszcze mi się udaje, bo wiem że jest blisko domu i zaraz do niego wrócę. Kiedyś nie było takich problemów. Teraz nie potrafię nawet z dzieckiem wyjść na plac zabaw, bo się boję, bo jestem daleko domu. Doszło już do tego, że od jakiegoś czasu biorę zwolnienia lekarskie, żeby nie iść do pracy. Jak jestem w domu to wszystko jest w porządku, ale jak nawet pomyślę, że jutro będę musiała gdzieś wyjść to już odczuwam niepokój. Mama mi tłumaczy, że nerwica jest naszym przeciwnikiem, że nie można jej pozwolić nami zawładnąć, że działa w nas na tyle na ile jej sami pozwolimy. Od miesiąca biorę łagodny lek uspokajający. Czy już powinna pojawić się poprawa? Może i jest bo w takich stresujących sytuacjach potrafię nad sobą zapanować na tyle, że nie przyspiesza mi się akcja serca itd. Ale czy on nadal działa, czy mając nadal te lęki powinnam zwiększyć dawkę, czy zaufać bo wiem, że leki takie nie dają od razu efektu. Proszę o radę, bo to jest naprawdę bardzo uciążliwa przypadłość która całkowicie wyłącza mnie z życia. Dziękuję i pozdrawiam.

KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu

Neurologia Nerwica Psychiatria

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie.

Opisywane przez Panią objawy moga wskazywać na agorafobię, czyli zaburzenie lękowe, w którym pojawia sie nasilona obawa przed sytuacjami, w których może wystąpic napad lęku, a w których udzielenie pomocy byłoby trudne lub kłopotliwe. Osoba cierpiąca na agorafobię unika np. zatłoczonych miejsc: sklepów, środków komunikacji publicznej, woli pozostawać w domu, gdzie z reguły czuje się bezpieczniej. Zaburzenie to jest w pełni uleczalne.

Jak wszystkie zabureznia nerwicowe - jego powstawaniu sprzyjają czynniki natury psychologicznej, m.in. sygnalizowane przez Panią doświadczenia na etapie dzieciństwa. Dlatego też, podstawową forma leczenia jest psychoterapia. Pomóc mogą również leki przeciwdepresyjne z grupy SSRI.

Stosowany obecnie lek ma działanie wyłącznie doraźne, uspokajające i nie leczy przyczyny Pani dolegliwości. Można jednak z niego korzystać bezpośrednio w sytuacji stresowej. Efekt działania zależy od dawki. W sprawie leczenia farmakologicznego oraz diagnozy powinna Pani skonsultować się z lekarzem psychiatrą.

Serdecznie pozdrawiam