Jak odbudować związek z mężem seksoholikiem?

Ponad rok temu dowiedziałam się, że mój mąż zdradzał mnie przez wiele lat, okazało się, że jest seksoholikiem, mówi że mnie kocha, chce odbudować związek, stara się leczyć twierdzi, że nie spotyka, nie pisze już z innymi kobietami, psychiatra skierował go do seksuologa ale nigdzie nie może otrzymać pomocy bo nie ma takich specjalistów bezpłatnych. Jesteśmy nadal razem ja z bólem ogromnym też leczę się u psychiatry lecz boję się czy można wyleczyć się z uzależnienia seksoholikiem,

KOBIETA ponad rok temu

Seksuologia

Mgr Katarzyna Garbacz Psycholog

59 poziom zaufania

Witam serdecznie,
Można wyleczyć się z seksoholizmu - potrzebna jest jednak terapia. Wizyta u seksuologa jest refundowana przez NFZ - potrzebne jest jednak skierowanie od lekarza. Możecie Państwo poszukać także psychiatry lub psychologa, który jest zarówno seksuologiem.
Wartą rozważenia jest również terapia dla par.
Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

W czym tkwi problem? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Czy istnieją środki ku zmniejszeniu objawów odstawienia dla ludzi, którzy wychodzą z seksoholizmu? – odpowiada Dr n. med. Justyna Holka-Pokorska
Sposoby na wyleczenie uzależnienia od masturbacji? – odpowiada Lek. Jerzy Więznowski
W jaki sposób odbudować związek po zdradzie? – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Jak poradzić sobie po utracie przyjaciela? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak poradzić sobie ze zdradą partnera w młodym wieku? – odpowiada Mgr Monika Wróbel
Czy możliwe, że cierpię na seksoholizm? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski
Czy powinnam ratować związek z mężem? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Wizyta u psychiatry a skierowanie – odpowiada Lek. Paweł Brudkiewicz
Uzależnienie od seksu u byłego alkoholika – odpowiada Mgr Ludmiła Kulikowska-Kubiak

artykuły

Zespół prowokowanej zdrady. Kto chce być zdradzany?

Mężczyźni, którzy chcą, by zdradzały ich żony Zazw

Skierowanie do psychologa? A w jakim celu?

By otrzymać pomoc psychologiczną w ramach ubezpiec

Darmowa wizyta u lekarza dla nieubezpieczonych w NFZ

Nie mają ubezpieczenia, czasem chorują, ale są mło

Jak odbudować związek?

Witam. mam 26 lat, 2,5 letnią córcię i partnera od 6 lat. Cierpię na zaburzenia osobowości (co odbierane jest przez bliskich jako wymyślanie problemów) oraz depresję (od ok. miesiąca nie biorę leków i jest strasznie). Mój partner, jak było wszystko ok., wspierał mnie i mówił, że jest dumny. Jednak gdy przychodzi kryzys nie potrafimy sobie z tym poradzić. Już wielokrotnie mówił, że jest ze mną tylko ze względu na córkę. Potem jak było dobrze to mówił, że to po złości. Przez lata bywało różnie - jak spotykaliśmy się jako nastolatki to potrafił wspierać, ale w codziennym życiu zabrakło mu siły i coraz częściej słyszę, że nie ma już siły znosić moich fochów. Od tygodnia ignoruje mnie, nie słucha, traktuje jak klienta w pracy. Kocham go bardzo i nie potrafię sobie wyobrazić życia bez niego. Coraz częściej zdarzają mi się myśli samobójcze. Nie potrafię być ani matką, ani partnerką w życiu. Rzadko w życiu czułam się dobrze, a jedyne dobre chwile to z moim partnerem. A wiem, że mu szkodzę, wiem, że szkodzę dziecku. Wstyd mi iść ponownie do lekarza, skoro już było lepiej. Nie wiem co robić. Brak mi siły na jakikolwiek ruch (chyba, że złość i płacz - na to często jest siłą ). Proszę o wskazówkę czy warto być w tym związku. Nie wiem co robić. tulka8

KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Konflikty w związku Psychologia Relacje z partnerem

Joanna Moczulska-Rogowska

Witam,

Pisze Pani, że zdarzały się chwile, w których czuła się Pani lepiej, to znaczy, że są one możliwe.
Dlaczego przestała Pani brać leki? Jeśli wraz z lekarzem zdecydowaliście, że nie są potrzebne a Pani czuje się gorzej to konieczna jest wizyta u lekarza. Wizyta u lekarza jest także konieczna w przypadku, gdy to Pani zdecydowała się na odstawienie leków. Nie ma powodów ku temu aby wstydziła się Pani pójść do lekarza. Leczenie jest obowiązkiem lekarza.

Może warto byłoby także zastanowić się nad psychoterapią? Psychoterapia jest dobrą metodą leczenia depresji i zaburzeń osobowości. Ponadto jeśli ma Pani problem w związku, który wynika z relacji pomiędzy Panią a partnerem i chcielibyście go rozwiązać myślę, że warto byłoby rozważyć także pójście na psychoterapię dla par.

Pozdrawiam serdecznie!

Mgr Magdalena Hanna Nagrodzka Psychologia, Warszawa

65 poziom zaufania

Szanowna Pani,

z pełnym przekonaniem uważam, że najwłaściwszym rozwiązaniem w Pani sytuacji będzie rozpoczęcie psychoterapii, bo wszystko co jest źle w Pani życiu wynika z Pani sposobu myślenia, a Pani sposób myślenia został uporządkowany przez Pani podświadomość i to właśnie Pani podświadomość rządzi tym co Pani myśli, jak się Pani czuje i co Pani robi. Na szczęście z chwilą podjęcia wyzwania - psychoterapii, ma Pani szansę nauczyć swoją podświadomość nowych sposobów myślenia i tym samym przejąć odpowiedzialność za swoje życie. Czy jest Pani na to gotowa? Jeżeli tak, z pewnością poszuka Pani dobrego specjalisty - psychologa, który Pani pomoże uporać się z obecnymi problemami.

Pozdrawiam serdecznie!
mgr Magdalena Nagrodzka
PSYCHOLOG KLINICZNY, PSYCHOTERAPEUTA, COACH
www.nagrodzkacoaching.pl

mgr Magdalena Rachubińska Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Witam,

Pisze Pani, że jest Pani wstyd pójść ponownie do lekarza, skoro było lepiej. To żaden wstyd. Każdemu ma prawo się pogorszyć, a w momencie, gdy nie bierze Pani leków i jest gorzej - koniecznie należy zacząć brać je na nowo.
Niestety często farmakoterapia nie jest wystarczającym środkiem do walki z depresją. Dodatkowo dodała Pani, że ma zaburzenia osobowości - jakie? Do farmakoterapii należy dołączyć psychoterapię. Regularne wizyty u psychoterapeuty pomogą Pani lepiej zrozumieć siebie i poprawić funkcjonowanie na co dzień.
Natomiast jeżeli chodzi o związek, w momencie gdy oboje Państwo chcielibyście poprawić relacje, ale nie umiecie nad tym pracować we dwoje, warto włączyć w to osobę trzecią, jaką jest terapeuta par/małżeństw, który pomoże Wam przypomnieć sobie, co jest ważne w związku i nauczy, jak poprawnie ze sobą rozmawiać. Jeśli jednak tylko Pani na tym zależy, a partner nie wykazuje chęci do stawiania jakichkolwiek kroków w stronę zmiany obecnej sytuacji - pozostaje terapia własna, jak wspomniałam wyżej.
Wyobrażam sobie, że obecne wydarzenia są dla Pani trudne i czuje się Pani zdezorientowana, zagubiona i przytłoczona nadmiarem trudności. Każde niepowodzenie traktuje Pani jako coś bardzo karzącego. Kocha Pani partnera, co podwójnie utrudnia trwanie w takiej sytuacji.
Podjęcie terapii będzie pomocne. Proszę nie wstydzić się ani zgłoszenia do terapeuty ani powtórnie to lekarza. Specjaliści są od tego aby pomagać, a nie oceniać.

Zapraszam na rozmowę.
Pozdrawiam serdecznie,
Magdalena Rachubińska
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak odbudować związek po rozstaniu? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Wstydzę się psychiatry... – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Związek z osobą z zaburzeniami osobowości – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Jak odbudować związek po zdradzie ze strony kobiety? – odpowiada Mgr Łucja Fitchman
Jak mam odbudować zaufanie mojej żony? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czuję, jakby schodziły ze mnie resztki energii - czy to jest depresja? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Czy ratować ten związek? – odpowiada Paulina Witek
Problemy z zaufaniem po gwałcie – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak znaleźć partnera na całe życie? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Zazdrość o byłe związki partnera – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper

artykuły

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Psychoterapia - czym jest, kto jej potrzebuje, rodzaje psychoterapii

Psychoterapia to stosowanie metod psychologicznych

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Jak odbudować związek po rozstaniu?

Witam, mam 25 lat. Skończyłam studia i rok temu zakończył się mój 8-letni związek. W międzyczasie cierpiałam na chorobę na tle pokarmowym, co nie ukrywam trwało długo i odbiło się na psychice mojego partnera. Rozstaliśmy się, nie widywaliśmy kilka miesięcy. Czasem się kontaktowaliśmy, ale wszystko bez emocji, które po pół roku wróciły. Nie ukrywam, że poczułam zazdrość, bo dowiedziałam się, że się z kimś spotykał. Od tamtej pory częściej się widywaliśmy. Ja się zmieniłam na lepsze. Starałam się i dbałam o siebie, a przede wszystkim starałam się go bardziej rozumieć i słuchać, bo wcześniej raczej przypominałam wściekłego choleryka. Tak się złożyło, że moje zmiany poprawiły nasze relacje. On sam nie ukrywał, że jestem świetna, niesamowita, że lepszej nie znajdzie, że mnie kocha, ale na swój sposób, że to już coś innego, że to nie to samo. Zaczęliśmy bardzo szybko znajomość i dość długo trwała. On kiedyś wspominał, że brakuje mu wolności, że nie miał nigdy takiego beztroskiego życia, że zawsze czuł się za kogoś odpowiedzialny. Rozumiem, ale też jak było między nami dobrze, była miłość, to po co od siebie odpoczywać?

Dziś jestem załamana, w stanie skrajnej depresji. Płaczę codziennie, nic mi się nie chce, bo czuję, że go tracę, choć straciłam go rok temu. Łudziłam się, że odbudujemy to uczucie, że damy radę. Zwłaszcza, że spotykamy się i rozmawiamy. On wie jakie jest moje podejście, a ja wiem, że on na chwilę obecną cieszy się wolnością i jest mu tak dobrze, niczego mu nie brak. Ale czy to nie dlatego, że ja ciągle jestem obok? Chciałam pokazać jak mogłoby wyglądać nasze życie i liczyłam, że mu się spodoba. I spodobało mu się, ale nie chce się wiązać. Czuję się wykorzystywana emocjonalnie. Czuję, że on kogoś pozna i ja nie będę już mu potrzebna. Czuję się samotna, mimo że naprawdę nawet wysłuchuje moich żali, jakie mam do niego, przytula jak płaczę, ale ja nie daję mu już więcej tej motywacji do życia - tego co on mi daje. Nie jestem już jego oczkiem w głowie, które boi się stracić. Miałam wiele pomysłów, żeby cieszyć się chwilą, ale nie wychodzi, bo stale o nim myślę. By cieszyć się jak spędzimy razem dzień, ale płaczę, że to do niczego nie prowadzi. Chciałam też raz na zawsze zapomnieć i nigdy więcej go nie spotkać. Albo on, albo ja. Po jakimś czasie znów się kontaktowaliśmy. Planowałam wyjechać. Dam mu i sobie czas, ale wciąż się boję, że to tylko zaprzepaści moją szansę, że on o mnie zapomni. Może lepiej być tu obok i czekać aż dorośnie do jakiejś decyzji. Sama nie wiem, co mam zrobić, ale wiem, że do uczucia go nie zmuszę, a tak długo nie pociągnę.

Czy jego zachowanie na coś wskazuje, czy on kieruje się tylko sentymentem? Czy jest szansa, że on zatęskni, gdy ja odpuszczę? Tylko proszę nie odpisujcie, że będzie dobrze, że życie mi się ułoży, bo już tyle się nasłuchałam, a to w niczym nie pomaga. Wiem, że kiedyś będzie lepiej, ale wiem też, że zapowiada się na moją cichą życiową tragedię. Proszę o pomoc. Jak mam ją znieść?

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Psychologia Rozstanie Relacje z partnerem

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Relacje damsko-męskie są bardzo skomplikowane. Nikt za Panią nie podejmie decyzji i nie odpowie na pytanie, czy warto walczyć o ten związek, czy lepiej sobie dać spokój. To Pani musi zgodnie ze swoimi uczuciami, sercem, intuicją dokonać wyboru, bo tylko Pani zna cały kontekst sytuacji. Musi Pani przemyśleć całą sprawę, dokonać życiowego bilansu i podjęć decyzję. 8-lenia znajomość bardzo wiele mówi o człowieku, z którym się jest. Zna Pani wady i zalety partnera. Musi Pani sobie odpowiedzieć przede wszystkim na kilka pytań.

Co daje Pani ta znajomość?
Czy rzeczywiście go Pani kocha?
Czy parter daje Pani odczuć, że również mu na Pani zależy, czy raczej traktuje jak przyjaciółkę, kogoś, z kim można się spotkać w wolnym czasie?
Czy padły między Wami słowa, które świadczyłyby o prawdziwym uczuciu, o które warto powalczyć?
Czy partner wspierał Panią w ciężkich chwilach, np. podczas choroby, czy spotykaliście się tylko, kiedy wszystko się względnie dobrze układało? Przecież miłość jest na dobre i na złe…
Komu bardziej zależy na tej znajomości?
Kto częściej wychodzi z inicjatywą spotkań, np. częściej telefonuje?
Kto bardziej angażuje się w tę relację?
Jak wyglądają wasze spotkania?
Czy zawiodła się kiedyś na partnerze? Czy partner Panią zdradził?

Pytań jest cała masa. Musiałaby Pani uczciwie przeanalizować jakość waszej znajomości. Czy partner bardziej traktował waszą znajomość jak przyjaźń albo koleżeństwo, czy było to poważnie zdeklarowane uczucie? A może Pani mężczyzna przestraszył się i poczuł naciskany w związku z chęcią legalizacji związku z Pani strony? Może nie czuje się gotowy na poważny związek, stąd te wzmianki z jego strony o braku swobody?

Nie znam charakteru waszej znajomości i nie dam gotowej „porady sercowej”. To Pani najlepiej wie, co czuje, czego pragnie, jakie ma oczekiwania i w oparciu o to wszystko może podjąć decyzję. Ja za Panią jej nie podejmę. Musi jednak Pani pamiętać, że o jakość miłości muszą dbać obie strony – i Pani, i Pani partner. Nie da się kochać za dwoje ani zmusić do kochania. Ważne też, by mieć świadomość, że zdrowy związek to taki, kiedy można żyć normalnie bez partnera. Jeśli człowiek zaczyna sobie nie wyobrażać życia bez drugiej strony, to nie oznacza miłości, ale życie w klatce – to świadczy o uzależnieniu emocjonalnym od partnera, które nie służy pielęgnowaniu uczucia. Niech Pani pokaże partnerowi, że fajnie funkcjonuje bez niego, ma swoje hobby, czas dla siebie, wychodzi z przyjaciółmi do kina albo do teatru, że nie musi zabiegać o jego obecność, by czuć się dobrze. Może wówczas zyska Pani na atrakcyjności i partner pomyśli, że jest Pani interesującą kobietą, z pasją, która nie musi „uwieszać się na ramieniu faceta”, by czuć się szczęśliwa i pewna siebie. W związku potrzeba przestrzeni do bycia razem, ale też prywatnej przestrzeni, odrobiny swobody, by się nie udusić w związku. Osobiście radziłabym szczerze porozmawiać z partnerem na temat waszej relacji. Zapytać wprost, co partner do Pani czuje, jak wyobraża sobie charakter waszej relacji, czy widzi Panią bardziej w roli koleżanki, czy partnerki. Niech Pani powie o swoich uczuciach, że przykro Pani, kiedy widzi Pani go z innymi kobietami, że traktuje Pani waszą relację poważnie, że rani to Panią. Powiedźcie sobie szczerze o swoich uczuciach i wizji bycia razem. Może partner faktycznie boi się zaangażowania, może nie jest gotowy na poważny związek, może czuje się przytłoczony, a może faktycznie nie jest dojrzały, by deklarować poważne zamiary w kierunku Pani osoby. Nie wiem… To wszystko musicie wyjaśnić sobie w uczciwej rozmowie w cztery oczy. Wówczas będzie Pani wiedziała, na czym stoi. Lepiej powiedzieć sobie prawdę, choćby najbardziej przykrą, niż żyć w nieświadomości i kruchej nadziei na coś, co w ogóle może się nie zdarzyć. Musicie wspólnie rozważyć, czy po tak długim „byciu razem” i ewentualnym rozstaniu chcecie kontynuować znajomość bez żywienia urazy i wiary w to, że może jeszcze wrócicie do siebie. To raczej nie jest dobre rozwiązanie. Pojawiają się wówczas wspomnienia wspólnie spędzonych chwil, żal, poczucie straty i zazdrość, kiedy były partner zaczyna układać sobie życie z kimś innym. To wszystko jest skomplikowane, stąd smutek, spadek samopoczucia, depresja. Niech Pani zakomunikuje partnerowi, co czuje, jakie nosi w sercu emocje i zapyta o jego uczucia. Szczera rozmowa to podstawa. Liczę, że po ponad ośmiu latach znajomości stać Państwa na szczerość wobec siebie.

Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dobry Wieczór Pani,

Z Pani opisu wnioskuję, że jest Pani nadal ważna dla swojego byłego Partnera, bo jest między Wami silna więź, jednak z jakiegoś powodu Pani były Partner nie chce formaliizowania związku i idące za tym zobowiązania, bo obawia się utraty wolności, pewnie i wyłączności, typowej dla związku.

Być może przestraszył się oczekiwań?
Być może potrzebuje czasu?
Być może potrzebuje Pani "odpuszczenia" o którym Pani wspomniała?

Podsumowując, wątpliwości i obawy przedstawione przez Panią, mogłaby Pani poprzyglądać się im oraz podjąć optymalne dla Pani decyzje, czego serdecznie Pani życzę.

irena.mielnik.madej@gmail.com