Witam,
Przede wszystkim proszę nie dać się wpędzić w poczucie winy. Proszę na siłę nie chronić go przed ujawnieniem się jego problemu przed rodziną i znajomymi, temat jest na tyle wstydliwy, że prawdopodobnie będzie wolał zaprzestać swoich praktyk niż pozwolić się ujawnić. Nie wolno Pani również, na siłę utrzymywać statusu quo waszego związku - dopóty partner żyje w strefie komfortu i nie zmienia swojego zachowania, dopóki nie zacznie zauważać płynących z tego konsekwencji.
Temat jest trudny, tak jak każdy dotyczący uzależnienia - jeśli sam uzależniony nie dostrzeże i nie zechce się leczyć, wtedy nic go do tego nie zmusi. Uzależnienia przeważnie wypływają z niezdolności do radzenia sobie z jakimiś emocjami. Być może Pani partner doświadcza silnego stresu, lub doświadczał go w dzieciństwie, a przy tym nie wykształcił właściwych form radzenia sobie w sytuacjach trudnych.
Jednym ze sposobów nakłonienia go do podjęcia terapii może być przeformułowanie problemu z którym się zmaga, bowiem obwieszczanie mu, że jest uzależniony i powinien się leczyć wywoła w nim jedynie opór. Może warto spróbować porozmawiać z nim tak, by sam uznał, że przyczyną jego słabości jest niezdolność do radzenia sobie z nieprzyjemnymi emocjami. Dość drastyczną metodą może być zagrożenie odejściem, natomiast ważne w terapii jest dobrowolność jej podjęcia, a nie przymus. Jeśli sam Partner boi się pójść na terapię, udajcie się wspólnie na terapię par.
Pozdrawiam,
Grzegorz Pożyczka - Psycholog
www.psycholog24radom.pl
