Proszę Pana!
Terapią uzależnień zajmują się lekarze psychiatrzy z pomocą psychologów. Zaburzeniami seksualnymi i uzależnieniem o tle seksualnym zajmują się seksuolodzy.
Dobrym krokiem z Pana strony była wizyta u seksuologa. Niestety brak otwartości i szczerości z Pana strony nie pozwolił lekarzowi postawić właściwego rozpoznania, a więc włączenia odpowiedniego leczenia. To błąd. Niestety, jeśli chce Pan walczyć z nałogiem powinien Pan się przemóc i odważyć na szczera rozmowę. Seksuolodzy nie stygmatyzują, nie oceniają. Ich praca polega na leczeniu zaburzeń podobnych do Pana. Zdecydowana większość pacjentów w poradni zaburzeń zdrowia seksualnego opiera się zaburzeniach strefy seksualnej. Nie ma zatem powodu do wstydu, a jeśli zdecydował się Pan na przerwanie masturbacji należy zrobić krok dalej.
Z doświadczenia wiem, ze samodzielne wyjście z uzależnienia zdarza się wyjątkowo rzadko. Ważne jest samozaparcie i wsparcie bliskich (Pan nie chce informować żony o swoim problemie). Istotne jest również wstrzymywanie się od samozaspokajania, unikania sytuacji, w których najczęściej się Pan onanizował (oglądanie filmów erotycznych, oglądanie prasy).Warto wzmocnić relację z żoną i częściej prowadzić do sytuacji intymnych. Rozładowanie napięcia seksualnego w łóżku powinno zmniejszyć częstotliwość masturbacji.
Jeżeli chce Pan walczyć z uzależnieniem sam, oczywiście ma Pan do tego prawo. Sugerowałabym jednak wyznaczyć sobie jakąś datę. Jeśli to tego czasu nie zauważy Pan zmian w swoim zachowaniu zachęcałabym do kolejnej wizyty u seksuologa, tym razem opartej na szczerej rozmowie.
Pozdrawiam
