Jakie ryzyko sepsy po pobycie na oddziale kardiologii w szpitalu?

witam wyszedłem dziś ze szpitala oddziału kardiologi kolega mi powiedział że dostane sepsę czy to prawda czy muszę iść do lekarza ? proszę o odpowiedź

MĘŻCZYZNA, 23 LAT ponad rok temu

Kardiologia Sepsa Interna

Lekarz chorób wewnętrznych Łukasz Wroński Internista, Pabianice

97 poziom zaufania

Jeśli nie ma pan jakiś specjalnych dolegliwości to nie. Nie wiem z jakiej racji taki bezsensowny pomysł jak sepsa. Do lekarza radzę się zgłosić bo z jakiegoś powodu był pan przecież na oddziale kardiologi i można pójść na kontrolę w związku z sercem, ale nie w związku z sepsą.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy istnieje ryzyko sepsy przy wyrostku sutkowym? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Pytania o pobyt na oddziale dziennym psychiatrycznym – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Konieczność pobytu w szpitalu przy chorym sercu i częstym bólu – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak
Jakie badania są przeprowadzane na oddziale kardiologii w szpitalu? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Leczenie na oddziale psychiatrycznym po próbie samobójczej – odpowiada Mgr Anna Suligowska
Jaki szpital psychiatryczny wybrać? – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Czy lepiej udać się na indywidualną psychoterapię czy rozważyć pobyt w szpitalu? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Przebieg hospitalizacji na oddziale psychiatrycznym – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski
Badanie urograficzne ze względu na kamicę nerek – odpowiada dr n. med Monika Łukaszewicz
Gorączka, kaszel i katar u dziecka – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak

artykuły

Szczere wyznanie pracownika SOR-u. Polscy internauci podzieleni

Na portalu społecznościowym Facebook, na fanpage'u

Lekarz rodzinny „załatwi" pacjentowi specjalistę

Ministerstwo Zdrowia zapowiada: koniec kolejek do

Pielęgniarka godzinami czekała na pomoc. Zmarła na sepsę w wieku 28 lat

Choć pielęgniarka pracowała w szpitalu, do którego

Czy konieczny jest pobyt w szpitalu?

Od marca leczę się u psychiatry. Leki zastosował, jak sam stwierdził, najpierw delikatniejsze. Noce już trochę odsypiam po 2 ampułkach leku przeciwdepresyjnego, ale w dzień sama ze sobą nie jestem w stanie wytrzymać, cały czas myślę o tym aby skończyć ze sobą, to mnie prześladuje.

Nie mogę nic robić by zapełnić czas więc nie wiem czy mówić o tym lekarzowi czy czekać na efekty leczenia, tylko czy wytrzymam? Jak to wszystko odegnać? Boli mnie głowa, całe ciało, jakbym wpadła pod tira, wymioty i biegunka są stałym moim kompanem - może dlatego leczenie nie przynosi efektu? Gabi

ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie.

Przyczyną niedostatecznej skuteczności leczenia może być faktycznie zbyt małe wchłanianie leku, jeśli występuje biegunka i wymioty. Zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego mogą świadczyć o złej tolerancji leku i wskazana może byc jego zmiana na inny preparat. Proszę więc jak najszybciej zgłosić się do lekarza prowadzącego.

Jeśli występują uporczywe myśli samobójcze, proszę wziąć pod uwagę hospitalizację. Na działanie przeciwdepresyjne leku trzeba czekać ok. 4 tygodni, w tym czasie może okazać się konieczne zapewnienie Pani bezpieczeństwa. Może Pani poprosić lekarza prowadzącego o wydanie skierowania. W przypadku uporczywych wyobrażeń i planów samobójczych możliwe jest przyjęcie pacjenta nawet bez skierowania.

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy w trakcie przyjmowania leku przeciwdepresyjnego mogą pojawić się myśli samobójcze? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Pobyt w szpitalu psychiatrycznym a myśli samobójcze – odpowiada Lek. Małgorzata Horbaczewska
Jak długo moja dziewczyna może przebywać w szpitalu? – odpowiada mgr Adam Zajączkowski
Myśli samobójcze po leku? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy depresja to choroba wyleczalna? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Pobyt w szpitalu psychiatrycznym – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy zdiagnozowanie depresji wiąże się z pobytem w szpitalu? – odpowiada Piotr Pilarski
Jak mam dalej tak żyć? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy szpital jest konieczny? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Próby samobójcze a leczenie w szpitalu psychiatrycznym – odpowiada Lek. specjalista psychiatra, Alina Nowicka

artykuły

Traktujmy psychosomatyków poważnie

Materiał prasowy: Prószyński Media Fragment książ

"Człowiek jest jak bateria. Można go naładować". Fragment książki Katarzyny Janiszewskiej "Ja nie leczę, ja uzdrawiam"

Ludzie im ufają, powierzają swoje zdrowie. Są w st

Pacjentka z long COVID: "Czuję się, jakby ktoś obrabował mnie z poprzedniego życia"

Od ponad 3 miesięcy zmaga się z uporczywym bólem g

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

dr Anna Skrzypek-Grigo Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Lek. Izabella Gałan-Żarow Psychiatria, Lublin

umów wizytę

Marcin Wlazłowski Psychiatria, Łódź

umów wizytę

Pobyt w szpitalu psychiatrycznym

Witam! Mam pytanie odnośnie szpitala psychiatrycznego. Dostałam tam kilkakrotnie skierowanie, ale moi rodzice nie wyrazili na to zgody. Czy tam naprawdę jest tak tragicznie? Jestem w bardzo złym stanie. Cierpię na ciężką depresję oraz bulimię, a do tego towarzyszą mi różnego rodzaju urojenia i omamy. Chciałabym wyzdrowieć, lecz nie kontroluję w ogóle swoich zachowań i myśli. Mam poczucie, że ktoś po prostu jest wewnątrz mnie i mną steruje. Mam zapewnioną opiekę ze strony rodziny - rodziców i rodzeństwa, ale wiem, że to nic nie daje.

Czy to możliwe, że pobyt w szpitalu psychiatrycznym jest jedynym wyjściem? Mam 15 lat, więc trafiłabym na oddział młodzieżowy. Tam może nie jest aż tak źle? Mam za sobą pobyt w ośrodku Od Nowa w Bielsku Białej, lecz niestety tylko kilkudniowy, ponieważ psychiatra stwierdził, że przebywanie w grupie nie jest jeszcze dla mnie. Zalecił korzystanie z życia, aktywną formę spędzania wolnego czasu itd. Do wszystkiego się stosuję, ale powtarzam, że nic mi nie pomaga. Jak już mówiłam, mój stan jest bardzo ciężki. Występują oczywiście ciągle myśli samobójcze. Do niedawna nie miałam odwagi, żeby się samookaleczyć. Teraz nie mogłabym tego nie zrobić, ponieważ czuję potrzebę ukarania, zadania sobie bólu fizycznego, ponieważ nie boli on tak jak ból psychiczny, próbuję przez to zobaczyć także, gdzie jest rzeczywistość... Bardzo proszę o odpowiedź.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Sytuacja w jakiej się znajdujesz jest bardzo trudna. Warto, żebyś na początek zapytała rodziców, dlaczego nie chcą pozwolić Ci na pobyt w szpitalu. Szpital to na pewno nie dom, ale nie oznacza to, że jest tam tragicznie. Na oddziale całodobowym będziesz miała zapewnioną opiekę lekarską, pielęgniarską, ale przede wszystkim terapeutyczną. Możesz wraz z rodzicami wybrać się do takiego szpitala i zobaczyć, jak on wygląda w środku. Jeśli Twoi rodzice nie będą chcieli się zgodzić, dobrze byłoby, gdybyś powiedziała o tym lekarzowi, który Cię tam kieruje. Lekarz może porozmawiać z rodzicami i wpłynąć na ich decyzję. Rozumiem, że bardzo źle się czujesz i dlatego warto, żebyś nie miała dodatkowych problemów. Proponuję, żebyś napisała do rodziców list i zawarła w nim wszystko to, co powinni się dowiedzieć od Ciebie. Rozmowy nie zawsze wystarczają, żeby druga osoba Cię usłyszała i zrozumiała. Słowo pisane przemawia lepiej, kiedy druga strona ma problem z wysłuchaniem tego, co ma się jej do powiedzenia. Może w ten sposób będzie im łatwiej Cię zrozumieć. Ważnym argumentem jest to, że to nie rodzice będą przebywać w szpitalu, tylko Ty. Dodatkowo, jeśli chcą Ci pomóc, to warto, żeby zaczęli to robić konstruktywnie. W przypadku zaburzeń psychicznych, szczególnie u młodych osób, wymagane jest leczenie specjalistyczne. Jeśli teraz zostanie to zaniedbane, możesz mieć w przyszłości co raz poważniejsze problemy ze zdrowiem psychicznym. Zastanów się też, czy ktoś z Twojego otoczenia, do kogo masz zaufanie, mógłby wpłynąć na Twoich rodziców i wstawić się w Twojej sprawie. Czasem rodzice myślą, że wiedza dużo lepiej, co jest dobre dla ich dzieci. Ale opinia drugiej dorosłej osoby może pozwolić im zmienić zdanie. Jeżeli nic nie uda Ci się w ten sposób zmienić, to możesz skontaktować się z Fundacją Dzieci Niczyje i poprosić o interwencję w Twojej sprawie. Warto również, żebyś korzystała z ich telefonu zaufania (116 111), gdzie uzyskasz wsparcie i pomoc psychologiczną.

Pozdrawiam

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

97 poziom zaufania

Dzień Dobry Pani,

Czasami jest to po prostu taka konieczność, by uzyskać potrzebną, skuteczną i specjalistyczną pomoc, choć wyobrażam sobie, że to również może być trudna decyzja
dla Pani i Rodziców.
Ale tak nie musi być!

Z przesłaniem dla Pani tego, czego Pani najbardziej potrzebne,
irena.mielnik.madej@gmail.com