Mam 20 lat mierzę 160cm. Mam pytanie odnośnie wagi, czy jest odpowiednia?

Moja mama jest szczupła, a mój brat niezależnie od tego ile i czego zje jest bardzo, bardzo chudy, tata w młodości też był szczupły, ale teraz już nie jest. Pewnie z wiekiem metabolizm mu siadł:) W pierwszej klasie liceum ważyłam 49 kg pod koniec dnia. Nie odchudzałam się nigdy jakoś drastycznie. Miałam tendencje do jedzenia słodyczy w dużych ilościach. Jeśli już się odchudzałam to polegało to na ograniczeniu jedzenia słodkości. W drugiej klasie ogólniaka zaczęłam chudnąć. W trzeciej klasie ważyłam 44kg na czczo. Waga ta utrzymywała się. Gdy poszłam na studia znowu schudłam około 2kg. Na śniadanie jem: 1 kromkę pieczywa chrupkiego z serem śmietankowym, na to kładę sobie ogórka małosolnego. Po około 2h: kostka czekolady lindt (dark) :) Po 30min: spory kawałek lodów z bakaliami Około 15 jem obiad: np.: talerz zupy kalafiorowej z kawałkami mięsa z piersi z kurczaka/ talerz zupy z kapustą z kawałkami mięsa z piersi z kurczaka/ kawałki piersi z kurczaka z pieczarkami w sosie i do tego dokładam sobie 2 plasterki żółtego sera, i miseczkę warzyw: pomidor, świeży ogórek, szczypiorek/ itd. Po 2h: kostka czekolady lindt :) Po 30min: średniej grubości kawałek lodów z bakaliami O 18: robię sobie duży kubek kawy z mlekiem i z trzema łyżeczkami cukru (słodzę tylko kawę, nie lubię herbaty z cukrem) i zjadam kolejną kostkę czekolady Tak około 19:30/20 jem: małą pomarańcze i duże kiwi. Nie lubię się objadać, bo nie czuje się później komfortowo i czuje ucisk na żołądku (zresztą jak każdy, pewnie). Te porcje, które teraz przyjmuje mi odpowiadają. Jem podobnie w weekendy i w dni powszednie. Jem, gdy czuje głód. Uwielbiam słodycze i ciasta. Muszę się przyznać, że czasami zdarza mi się zjeść zamiast obiadu 3 kawałki ciasta np. 2kawałki sernika z brzoskwiniami i 1 kawałek majorki (tj. placek z ciemnym biszkoptem z masą, która smakuje jak nutella i ze śmietaną) – to się zwykle zdarza po świętach:) Od jakiegoś roku nie mam okresu. 17 maja 2010r. wybieram się pierwszy raz do ginekologa. Boje się tej wizyty. Na pewno dostane jakieś tabletki hormonalne. Znam ludzi, którzy zaczęli tyć po takich lekach. Obawiam się, że mnie też to czeka. Co mam powiedzieć lekarce? Mama ciągle mi powtarza, że pójdę do szpitala. Ze względu na to, że studiuje, a to się wiąże z tym, że nie mieszkam z rodzicami, mama często oskarża mnie, że nie jem, że kłamie. Ona jest przewrażliwiona na moim punkcie. W dzieciństwie dużo chorowałam. Miewałam duże temperatury. Zdarzało się, że miałam 40stopni C – trafiłam raz nawet do szpitala z tego względu. Raz prawie bym się udusiła podczas snu – mama zauważyła, że sinieje i zaczęła mnie klepać i trząść mną za nogi aż nie zaczęłam płakać. Miewałam silne przeziębienia, anginy. W wieku 3 lat dostawałam zastrzyki rano i wieczorem przez około tydzień – towarzyszyły temu silne emocje i pewnie dlatego pamiętam to doskonale. Na szczęście od gimnazjum mój stan zdrowia znacznie się poprawił, mój organizm się uodpornił. Mama straszy mnie, że mam anoreksje. Gdy byłam bardzo mała byłam na diecie bezglutenowej, ale stał się cud i wyzdrowiałam. Gdy byłam na tej diecie, mama opowiadała mi, że byłam taka chuda, że aż musiałam dostać jakieś lekarstwo na przytycie. Nie wiem co mam robić? Nie wiem co mi jest? Nie wiem czy ja siebie okłamuje, czy może mój organizm oszukuje mnie. A może cierpię na jakieś schorzenie fizjologiczne, a nie psychiczne? A może nic mi nie jest, tylko mam nadopiekuńczych, zbyt troskliwych i troszeczkę nieświadomych pewnych faktów rodziców?