Witam serdecznie!
Zagadnienie wglądu chorobowego jest dość złożone. Uważa się, że pacjent może mieć świadomość swojej choroby w różnym stopniu. Dotyczy to w szczególności osób cierpiących na zaburzenia afektywne dwubiegunowe.
W stanie remisji można realistycznie oceniać rzeczywistość, zdawać sobie sprawę z istnienia problemu, współpracować w procesie leczenia, zauważać piewrsze objawy nawrotu i informować o tym otoczenie, terapeutę, lekarza. Z kolei w trakcie nasilonego zespołu maniakalnego krytycyzm chorobowy może być całkowicie zniesiony, prowadzić do rozkojarzenia, pobudzenia i stanu psychotycznego z koniecznością leczenia szpitalnego, nawet wbrew woli chorego. Podobnie konsekewncje może mieć ciężka depresja.
Pomiędzy tymi przeciwstawnymi, krańcowymi biegunami oraz stanem pełnego zdrowia (remisji) istnieje kontinuum, zawierające cały szereg stanów pośrednich, w których świadomość i krytycyzm chorobowy może mieć różny stopień. Zdarza się, że pacjent może starać się ukryć objawy przed otoczeniem, określa się to jako dyssymulacja. W ten sposób może np. ukrywać tendencje samobójcze, aby ułatwić ich realizację. Dlatego warto zachować czujność wobec np. nagłej poprawy samopoczucia, która wygląda jak szybkie ustąpienie depresji i skonsultować pacjenta z lekarzem prowadzącym. Przyczyny dyssymulacji mogą być również mniej dramatyczne: należy do nich np. wstyd związany z obiegowymi opiniami na temat chorób psychicznych, obawa przed skierowaniem do szpitala.
Polecam lekturę książki "Żyć z zaburzeniami nastroju. O chorobie afektywnej dwubiegunowej - poradnik dla chorych i ich rodzin" autorstwa Koszewskiej i Habrat-Pragłowskiej. Na stronach psychiatria.pl (http://www.psychiatria.pl/txt/a,5932,0,Czas%20wzlotów%20i%20upadków.%2...) dostępny jest również poradnik dla pacjentów, zaś na www.prawapacjenta.pl można znaleźć adresy organizacji pacjentów.
Serdecznie pozdrawiam