Trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami u dziecka

Witam.

Najpierw napiszę jak obecnie się zachowuje: - słabo mówi, odpowie na pytanie: czy chcesz jeść, co chcesz jeść, gdzie chcesz jechać, co chcesz robić, jak masz na imię itd.? Zna sporo rzeczowników, skleca 3 wyrazowe zdania. Kontakt z rówieśnikami: szaleje za dziećmi, lubi za nimi biegać, ale rzadko inicjuje zabawę. Słaba komunikacja powoduje, że dzieci się trochę wycofują. Lubi się przytulać, biegać, szaleć - od jakichś 2,3 miesięcy (od kiedy więcej siedzi się w domu) zrobił się taki niewyżyty. Rysowanie go znudziło, książki też. Wszystkim zajmie się na minute. Sam się mało bawi, jest taki nieustannie spragniony naszej obecności. Przynosi mi klocki i jak mu powiem: ok bawimy się, ale ty budujesz wieżę, to się wycofuje. Najchętniej jakbym to ja budowała, a on porozwala. Nie bawi się w nic wymyślonego - tzn. jakby jakieś dziecko powiedziało - pobawmy się w dom, ja jestem mama, ty tata, miś to dziecko to by nie skumał o co chodzi. Mało bawi się zabawkami. Jest towarzyski i odważny, wesoły - uwielbia muzykę i taniec. Na ulicy pilnuje się nas, patrzy czy idziemy za nim itd. Uwielbia podróżować, wychodzić z domu, być tam gdzie jest dużo ludzi, dzieci, sklepów.

Komunikuje się słowami: tzn. jak coś chce, to powie, jak nie umiał mówić, to pokazywał ręką, domagał się. Utrzymuje z nami kontakt wzrokowy, w sklepie potrafi witać się z nieznajomymi, dawać cześć. Boi się dźwięku wiertarki. Umie nami manipulować, okazywać emocje, radość, smutek, lubi rytuały, ale można go namówić na zmiany. Od małego były z nimi problemy: późno zaczął chodzić. Wytłumaczenie, że trauma po operacji - był płaczliwy, wrażliwy - nie dążył do samodzielności. Jak miał ok. 2,10 sami zaczęliśmy go przymuszać do ubierania się itd. Najpierw była histeria, bo do tej pory praktycznie nic od niego nie wymagaliśmy. Po kilkudniowych protestach szybko załapywał nowe umiejętności. Ale do tej pory lubi wyręczanie. Tzn. były takie okresy, że chwytał za łyżeczkę i jadł, ale myśmy tego nie podtrzymywali, bo brudził itd. Miał różne bziki: książki ze zwierzątkami, uwielbia. Lubił klocki, rysowanie, plastelinę, ale znudziło mu się po kilku miesiącach. Bał się słońca, silnego wiatru, hałasów. Miał problemy z jedzeniem kawałków, ale to wszystko minęło.

KOBIETA ponad rok temu

Dziecko autystyczne w przedszkolu

Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu? Obejrzyj film i dowiedz się więcej o przebywaniu dziecka autystycznego w przedszkolu.

Witam!

Szkoda, że nie wspomniała Pani, w jakim wieku jest obecnie synek, co na pewno umożliwiłoby rozpoznanie pewnych prawidłowości rozwojowych typowych dla wieku i dostrzeżenie ewidentnych niepokojących nieprawidłowości. Z przedstawionego przez Panią opisu trudno jednoznacznie stwierdzić czy dziecko ma autyzm. Jeśli niepokoją Panią zachowania synka czy trudności w nawiązywaniu kontaktów z rówieśnikami, czy pojawiające się lęki oraz trudności w organizowaniu zabawy to proponuję udać się na konsultację do psychologa dziecięcego. Rozmowa ze specjalistą pozwoli zrozumieć zachowania dziecka, a w razie konieczności podjąć terapię ułatwiającą dziecku opanowanie pewnych umiejętności, z którymi ma w tej chwili trudności.

Pozdrawiam.
 

0
Mgr Agata Majda Pedagogika, Olkusz
73 poziom zaufania

Witam
Dzieci lubią mieć zasady i obowiązki bo wtedy czują się bezpiecznie. Dlatego też starać się nie wyręczać tylko uczyć samodzielniści i być konsekwentnym. Rozwijać komunikację jak najwiecej rozmawiając z dzieckiem ale tak by musiało odpowiadać i wchodzić w dialog. Czytać książki, oglądać obrazki i opowiadać, prosić by pokazywało i nazywało to co widzi na ilustracjach, itd.Warto też pomyśleć o konsultacji logopedycznej i może popracować nad rozwojem komunikacji.
Pozdrawiam AM

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty