To zależy. Czy restrykcyjnie, wręcz chorobliwie kontroluje się by nie jeść? Czy negatywnie ocenia siebie, swój wygląd? Źle mówi o swojej wadze? Jeśli tak, można mówić o początkach np. anoreksji. Być może jednak sytuacja jest wynikiem reakcji na jakiś stres i stąd brak apetytu? No i - na koniec - może być to też efekt jakichś niedoborów w organizmie. Polecam porozmawiać z koleżanką o swoich troskach i namówić ją na diagnostykę (najpierw u lekarza poz, potem u psychologa). Pozdrawiam
Proszę spróbować nakłonić znajomą do wizyty u psychologa żywienia, ponieważ nieleczone zaburzenia odżywiania mogą doprowadzić do poważnych komplikacji zdrowotnych, a nawet śmierci.
Chorzy na zaburzenia odżywiania często cierpią również na depresję i dokonują innych działań autodestrukcyjnych, np. okaleczają się lub są uzależnieni od innych środków np. alkoholu, narkotyków albo seksu.
Dzieje się tak, ponieważ osoba chora może przeżywać lęk, stres, samotność, które nierozerwalnie łączą się z niską samooceną. Mechanizmy choroby często są niezrozumiałe dla samego chorego, a jego zachowania, np. objadanie się czy wywoływanie wymiotów to najczęściej działania kompulsywne.
Zachęcam Pani znajomą do podjęcia terapii. Zaburzenia odżywiania wymagają specjalistycznego leczenia. Niezbędna jest pomoc psychologa, może psychiatry, czasem dietetyka.
Serdecznie pozdrawiam!
Magdalena Nagrodzka
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA
www.nagrodzkacoaching.pl
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Już 9 listopada ukaże się w Polsce autobiografia Z
Roksana Środa, 27-letni dietetyk kliniczny, przesz
Dopiero po latach światło dzienne ujrzało wiele se
