Brak chęci do życia u 23-latki

Witam, Piszę z zapytaniem o derpesję bądź inną chorobę. Mam 23 lata, od 2 lat nie mam chęci ogólnie na nic,mysle, ze nie nadaje sie do niczego, boje sie nowo poznanych ludzi, cały czas zmieniam prace bo nie moge długo wytrzymac a jak mam do niej wyjsc, dzien wszesniej odechciewa się żyć, nie mam humoru (prsaktycznie zawsze jak jestem sam),myśle tylko negatywnie i o tym że sobie nie radze z niczym. Jest cięzko.Czy jest to depresja czy jakaś inna nerwica? Z góry dziękuje za odpowiedz. Pozdrawiam

MĘŻCZYZNA, 24 LAT ponad rok temu

Lęk Depresja Nerwica Psychologia

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Diagnozowanie Pana trudności może mieć miejsce wyłącznie w kontakcie osobistym ze specjalistą - lekarzem psychiatrą, który również zaproponuje odpowiednią metodę leczenia (farmakoterapia i/lub psychoterapia).
Pomoc może Pan uzyskać np.: w Poradni Zdrowia Psychicznego, prywatnie.

Mgr Katarzyna Schilf Pedagog, Łódź

56 poziom zaufania

Witam, uważam iż powinien Pan udać się na wizytę diagnostyczna do Poradni Zdrowia Psychicznego, do lekarza psychiatry nie potrzebuje Pan skierowania. Lekarz zdiagnozuje dodatkowo dopyta o pewne objawy i pokieruje Pana na dalsze leczenie. Zachęcam do wizyty. Pozdrawiam serdecznie.

Mgr Agnieszka Jagielak Psychologia, Warszawa

41 poziom zaufania

Witam,
podłoże Pana kłopotów może być różne. Zachęcam do skonsultowania się z psychoterapeutą bądź psychiatrą. Dodatkowo warto porozmawaić o swoich trudnościach z kimś bliskim, zaufanym, podzielić się wątpliwościami. Samotne przeżywanie codziennych sytuacji, brak wsparcia pogłębiają smutek czy zniechęcenie.
Życzę powodzenia

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Niska samoocena i brak chęci do życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Brak chęci do życia i myśli samobójcze u 30-latki – odpowiada Mgr Jakub Bętkowski
Uczucie zniszczonego życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Brak chęci do życia, lęk przed wychodzeniem z domu a podejrzenie depresji – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak odzyskać chęci do życia po trudnych doświadczeniach – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Brak chęci do życia, zdenerwowanie u 20-latka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Brak motywacji do działania u 23-latki – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Agresja i nadmierne picie alkoholu u 21-latka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Smutek i brak radości z życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak leczyć ciągłe zmęczenie i brak chęci do życia? – odpowiada Dr n. med. Dariusz Pysz-Waberski

artykuły

Fizyczne objawy depresji

Jesteś zmęczony, nie możesz spać, boli cię głowa,

Zaburzenia depresyjno-lękowe

Jednoznaczna diagnoza zaburzeń psychicznych czasem

Poradnia psychologiczna dziecięca i dla dorosłych - kiedy się udać?

Poradnia psychologiczna jest placówką, z pomocy i

Brak chęci do życia u 23-latki - co robić?

Mam 22 lata. Blisko 11 lat temu przestałam odczuwać przyjemność z życia. Jestem osobą samotną. Nie mam partnera, moje kontakty z rodziną nie są najlepsze, nie mam bliskich przyjaciół. Problemem jest to, że odpycham od siebie ludzi. Jestem lubiana, mam naprawdę dużo znajomych, ale kiedy ktoś próbuje się do mnie bardziej zbliżyć urywam kontakt z tą osobą. Nie umiem wytłumaczyć dlaczego. Po prostu w pewnej chwili pojawia się w mojej głowie myśl, że to słuszne. Tak było zawsze. Przeważnie wcale mi to nie przeszkadza, lubię być sama. Jednak przez to nie mam osoby, z którą mogłabym szczerze porozmawiać. Nienawidzę życia. Ciężko mi to pisać, ale naprawdę go nienawidzę. Rozczarowuje mnie. Nie lubię ludzi, denerwują mnie. Nie chcę wychodzić z domu, boję się, że coś mi się stanie, boję się wojny, wypadku, obawiam się o ukochane zwierzęta pozostawione w domu (co, jeśli faktycznie wybuchnie wojna, a ja nie zdążę po nie wrócić?). Mam problemy ze zdrowiem i czuję się przez to gorsza, ponieważ jest całkiem sporo rzeczy, których nie mogę robić. Zmuszam się codziennie, aby wstać z łóżka, iść do szkoły, wykonywać swoje obowiązki. Przerważnie odczuwam obojętność do wszystkiego, ale są okresy w moim życiu, kiedy czuje się wyjątkowo niezadowolona i pragnę po porostu zniknąć. Nie widzę powodów do życia. Nie ma sytuacji, która powoduje nagłą zmianę mojego humoru. W jednej chwili akceptuje wszystko, a w drugiej pojawia się to niezadowolenie i pozostaje ono na długie dni. Przeraża to osoby wokół mnie, ponieważ potrafię w jednej chwili się śmiać, a w kolejnej bez powodu całkowicie pogrążyć w smutku. Przez te wszystkie lata starałam się funkcjonować jak każda normalna osoba, ale chciałabym już odejść. To wszystko mnie męczy. Nie wiem co robić. Nie widzę możliwości, aby moje życie mogło stać się lepsze, ponieważ nie pamiętam czasów, kiedy było inaczej. Czy samobójstwo może być czasem słuszne? Nie czuje się potrzebna. Nie cierpię siebie i niemal wszystkiego wokół. Wiem, że inni poradziliby sobie beze mnie bez najmniejszego problemu. Wydaje mi się, że jeśli to mnie uwolni od złych myśli to powinnam to zrobić. Nie mam nic do stracenia...

KOBIETA, 23 LAT ponad rok temu

Uczucie samotności Psychologia Psychoterapia Myśli samobójcze

Brak chęci do życia u 23-letniej osoby

Witam. Mam 23 lata i mało chęci do życia. Są dni, co spędzam całe w łóżku. Nie mam sił wstawać i ochoty. W dodatku odbija się to na moim związku. Chcę być z moim chłopakiem, ale non stop zadręczam go swoimi problemami. Kiedyś i on nie wytrzyma i zostane sama. W dodatku mam lęki, strach przed życiem. Nie wiem jak mam sobie pomóc. Do kogo się udać, jak załatwić sobie pomoc. Kto i gdzie przyjmuje. Co mam robić? To jest depresja? Czy jej objawy? Błagam o odpowiedź i pomoc.. Myślę często o śmierci!

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Proszę znaleźć w swojej okolicy psychoterapeutę i podjąć leczenie.
Pomoc może Pani uzyskać np.: w Poradni Zdrowia Psychicznego, prywatnie.

Mgr Marta Dziekanowska Psychologia, Warszawa

52 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Jeśli pojawiają się myśli o śmierci, proszę nie zwlekać z udaniem się po pomoc. Tutaj informacje o tym, jak znaleźć właściwego psychoterapeutę.
https://martadziekanowska.wordpress.com/2014/09/29/76/
Warto też udać się na wizytę do lekarza psychiatry, który zdecyduje, czy w Pani przypadki nie jest wskazana farmakoterapia. Psychoterapia, zwłaszcza poznawczo-behawioralna w połączeniu z farmakoterapią to w wielu wypadkach najskuteczniejsza forma terapii.

Trzymam kciuki. Zasługuje Pani na satysfakcjonujące i pełne radości życie. Proszę nie zwlekać.

Marta Dziekanowska