Czy brak tarczycy może wywołać depresję?

Witam Panie Doktorze. Jestem po usunięciu całej tarczycy po czterech miesiącach po operacji mój stan psychiczny bardzo się pogorszył czy możliwe że brak tarczycy może wywołać depresję. Bardzo proszę odpowiedz.

KOBIETA, 30 LAT ponad rok temu

Badanie hormonów tarczycy Depresja Operacje tarczycy Psychologia Resekcja tarczycy Tarczyca

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

83 poziom zaufania

Dzień dobry,

Jak najbardziej tak.
Stąd powinna Pani być pod stałą opieką endokrynologa - któremu powinna Pani zgłaszać wszystkie nowe objawy/zmiany, w tym pogorszenie nastroju.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Zaburzenia hormonalne mogą wpływać na nastrój. Ponieważ jednak sama sytuacja poważnej operacji także może znacząco wpływać na stan psychiczny- zachęcałabym do podjęcia konsultacji z lekarzem specjalistą. Jeśli wykluczy somatyczne podłoże choroby, skieruje na psychoterapię. Psycholog pomoże sobie poradzić z emocjonalnymi konsekwencjami choroby i przeżywania operacji oraz zmiany.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy jest możliwe wmówienie sobie depresji? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Poziom TSH po całkowitym usunięciu tarczycy – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Stany lękowe i stres a niedoczynność tarczycy – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Problemy z tarczycą a zespół napięcia przedmiesiączkowe – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Uczucie pustki od dwóch miesięcy – odpowiada Mgr Katarzyna Troć
Czy tarczyca może mieć związek z depresją? – odpowiada Mgr Dorota Nowacka
Depresja i brak energii po usunięciu tarczycy z powodu raka brodawkowatego – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Czy długotrwałe wdychanie oparów octu w pracy może być bardzo szkodliwe? – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak
Czy depresja może być objawem zaburzeń dyspeptycznych? – odpowiada Dr Anita Rawa-Kochanowska
Czy problemy z tarczycą mogą dawać podobne objawy do zaburzeń lękowych? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)

artykuły

Choroby psychiczne a tarczyca - co warto wiedzieć?

Choroby psychiczne a tarczyca to temat, który zgłę

Pomoc w sytuacjach kryzysowych

Pomoc w sytuacjach kryzysowych może mieć charakter

Nerwica - jak radzić sobie z chorobą. Rola relacji międzyludzkich i seksu w leczeniu nerwicy

Osoby chore na nerwicę przeżywają wiele trudności

Depresja wywołana emigracją

Czy depresje wywołana emigracja da sie jakoś wyleczyć? Za każdym razem jak ktoś do mnie z rodziny przyjedzie i musi juz jechać bądź ja muszę juz wracać z kraju do Niemiec czuje ten okropny stan łzy same cisnącej sie do oczu brak ochoty i motywacji na cokolwiek uczucie zwątpienia w sens mieszkania za granica wszystkie moje cele przestają miec znaczenie to uczycie samotności mimo tego ze mam tu syna i narzeczonego ze sobą...jak moge pozbyć die tych stanów

KOBIETA, 25 LAT ponad rok temu

Depresja Uczucie samotności Psychologia Motywacja

Mgr Anna Szyda Psychologia, Bełchatów

56 poziom zaufania

Witam Problem jest wielowątkowy i obszerny,proponuje skorzystać z pomocy doświadczonego terapeuty. Pozdrawiam Anna Szyda

Mgr Agnieszka Guzowska Psycholog, Warszawa

14 poziom zaufania

Dzień dobry, smutek, tęsknota, załamanie i poczucie braku sensu z powodu wyjazdu mogą minąć po kilku miesiącach od wyjazdu, ale jeśli będzie to się przedłużać, być może warto skorzystać z konsultacji psychologicznej. Może jeśli Pani odnajdzie się, oswoi, znajdzie sobie nowych znajomych, odnajdzie sens i wartość w nowym miejscu, oraz pogodzi ze zmianą, to będzie lepiej.
Jeśli Pani będzie po jakimś czasie nadal czuła się bardzo przygnębiona, może to świadczyć o tym, że wyjazd poruszył inne wcześniejsze uczucia, które z pełną siłą wyszły przy okazji wyjazdu i rozłąki.
Wtedy może Pani poszukać terapeuty na miejscu tam, gdzie Pani mieszka, albo znaleźć terapeutę z Polski z usługą na Skypie.
pozdrawiam, Agnieszka Guzowska

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Płaczliwość - czy to może byc objaw depresji? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Jak sobie poradzić z przygnębieniem i samotnością? – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Czy to jest początek depresji na emigracji? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Uczucie samotności a początki depresji – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Tęsknota za domem a praca za granicą – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Brak wiary w to, co robię - to depresja? – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Jak opanować napady płaczu i depresji? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Tęsknota za domem rodzinnym – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Co robić z tęsknotą za dzieckiem? – odpowiada Mgr Tomasz Kościelny
Jak być bardziej zmotywowanym przy leczeniu depresji? – odpowiada Mgr Joanna Lida

artykuły

"Usłyszałam ciche: zadzwonię później, pa. Ciągle czekam na ten telefon..."

- 19 marca mama napisała do mnie, że tatę będą

Załamanie nerwowe - objawy, przyczyny, leczenie

Załamanie nerwowe to pojęcie, z którym stykamy się

Depresja na emigracji

Kiedy musimy zmienić dotychczasowy sposób bycia lu

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Czy zaburzenia odżywiania wywołały depresję?

Witam, Od 3 lat mam zaburzenia odżywiania, na przemian anoreksję i bulimię. Rok temu skończyłam moje kontakty z psychiatrą, ponieważ nie podejmował leczenia ze mną mówiąc, że tylko ośrodek dla osób z zaburzeniami odżywiania mi pomoże. Nie jednokrotnie dostawałam tam skierowanie, ale nie chciałam tam jechać. W chorobie, w głębi duszy było mi dobrze, bo już nikt nie mówił: "nie jedz tyle", "jak ty wyglądasz", "ty pączusiu" tylko mówili: "jak ty schudłaś", "ty w ogóle coś jesz", "strasznie schudłaś, nie poznałam cię". Spotkania z psychologami zakończyłam jakieś 3 miesiące temu. Uznałam to za zbędne, bo nawet jedna wizyta nie sprawiała polepszenia mojego staniu ducha nawet o 1 stopień. Dziś przytyłam. Nie mogę na siebie patrzeć. Opuściłam się w nauce, ze średniej 5,26 na 3,80. Nie potrafię się na niczym skupić. Są dni kiedy nie mam sił wstać z łóżka. Nie idę do szkoły. Na początku wtedy płaczę, ale później już po prostu płaczę bez łez. Cały dzień jestem wkulona w łóżko. Nawet czasami się nie ubieram. Opuszczam strasznie dużo dni szkolnych przez to, a jestem w liceum i na nosie matura. W prawdzie za rok, ale nie mogę mieć aż tylu zaległości. Czuję się wewnętrznie taka słaba, bezbronna. Nie mam ochoty z nikim rozmawiać. Każda moja rozmowa z kimś to kwestia paru słów na odczepnego, żeby zostawili mnie w spokoju. Nie mam sił na nic. Kiedyś byłam uzależniona od cięcia się. Błąd. Dalej jestem : (. Wprawdzie już mniej niż wtedy, ale nadal napadam na siebie z nożem Wiele razy mam myśli samobójcze. Nie raz przedawkowywałam leki raz. To było zaplanowane odejście, nabrałam garść tabletek. Poszłam spać z myślą, że już się nie obudzę w tym świecie, a ja po prostu budzę się rano i nie wiem co się dzieje - cały dzień mnie mdli, kreci mi się w głowie, ale nic więcej. Czasem tylko wylądowałam w kiblu. Tak miałam rok temu. Dziś znów bym po nie sięgnęła, ale mając 100% pewność ze zadziałają. Brałam kiedyś lek, dostałam go od psychiatry. Tyle, że go już nie ma. Wiele razy prosiłam matkę o pomoc w zdobyciu go, ale na marne. Matka nigdy nie chciała mi w tym pomóc. Sama jest chora na bulimię. Kiedy ja jeździłam do specjalistów, oni dowiedzieli się ode mnie o tym. Moja matka miała przeze mnie za to próbę samobójczą. Ona nie chce się leczyć i nigdy nie chciała. Proszę o pomoc. Nie mam bladego pojęcia co robić. Jestem już na samym dnie. błagam. Po prostu proszę o jakąś pisemna pomoc pod moim pytaniem. tosia, 17 lat.

KOBIETA ponad rok temu

Zaburzenia odżywiania Dietetyka

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,
Depresja jest najczęstszym powikłaniem bulimii i anoreksji, problem ten dotyczy co czwartej osoby zmagającej się z zaburzeniami odżywiania. Jest wskazaniem do leczenia przeciwdepresyjnego.
Wspomniany przez Ciebie lek jest dostępny w Polsce w postaci kilku preparatów - produkuje go kilka firm farmaceutycznych i jest refundowany. Leki przeciwdepresyjne pomagają nie tylko na depresje, zmniejszają dodatkowo częstotliwość napadów objadania się.
Twój opis (pogorszenie samopoczucia w godzinach porannych, poczucie beznadziei, zmniejszona aktywność, myśli samobójcze) może wskazywać na zespół depresyjny. Jeśli masz myśli i wyobrażenia o samobójstwie, faktycznie warto zastanowić się nad leczeniem szpitalnym, tak, aby zapewnić Ci bezpieczeństwo do momentu, aż Twoje samopoczucie ulegnie poprawie.
W większości przypadków bulimię można leczyć w trybie ambulatoryjnym, a podstawowe znaczenie ma systematyczna, indywidualna psychoterapia.
Zastanawiam się, co spowodowało Twoje zniechęcenie i frustrację leczeniem. Być może mają tu znaczenie Twoje osobiste doświadczenia. Jeśli spotkałaś się w swoim życiu wiele razy z uczuciem zawodu, niemożności polegania na bliskich osobach - możesz mieć trudność w zaufaniu terapeucie, powierzeniu swoich problemów.
Jedną z cech, która często wiąże się z bulimią, jest impulsywność. Przyczynia się ona np. do Twoich samookaleczeń, może też być powodem, dla którego trudno Ci wytrwać w leczeniu, na którego efekty musisz poczekać. Wytrwanie w leczeniu pomimo trudności i wielu wątpliwości, jakie mogą się pojawić może stać się dla Ciebie bardzo cennym doświadczeniem.
Nie upadaj więc na duchu i walcz dalej. Być może powinnaś zgłosić się do psychiatry i psychoterapeuty bardziej doświadczonego w leczeniu zaburzeń odżywiania. W leczeniu osób niepełnoletnich zaleca się przede wszystkim terapię rodzinną.
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-bulimii
Polecam Ci również podręcznik samopomocy: „Bulimia - program terapii” G. Todd i M. Cooper.