Czy ja mam depresję po porodzie?

Witam serdecznie, mam wrażenie, że opisane przez Panią objawy, mogą świadczyć o depresji poporodowej. W internecie można to sprawdzić poprzez Edynburską Skalę Depresji Poporodowej, która jest prostym testem określającym natężenie niepokojących objawów. OBJAWY DEPRESJI to m.in: Objawy somatyczne- utrata lub wzrost apetytu, senność, nadmierne zmęczenie, problemy ze snem, częste budzenie się, Objawy emocjonalne - smutek, obniżenie nastroju, drażliwość, płaczliwość, utrata radości życia, Objawy motywacyjne - poczucie braku sensu życia, apatia, bierność, Objawy poznawcze -pesymistyczne myślenie, poczucie beznadziei, niska samoocena, poczucie braku wyjścia z sytuacji.
Część z tych objawów Pani opisuję, ale zawsze warto sprawdzić, czy nie występuje ich więcej. Jeżeli tak, to lepiej zgłosić się do psychoterapeuty, gdyż poczucie winy i niekompetencji, doprowadza do coraz większej bezradności i zabiera Pani radość z macierzyństwa. Warto też prosić bliskich o pomoc, gdyż jest to czas, w którym wsparcie jest niezbędne. U kobiet po porodzie występuje również zjawisko zwane baby blues, charakteryzuje się stanem przygnębienia, wycofania, klimatem pewnego smutku, ale trwa ono najdłużej do 2 miesiąca. Jeszcze raz zachęcam Panią do konsultacji z psychologiem. Z poważaniem - M.Janusek

Nie zapominajmy, że często naturalnym stanem kobiety w ciągu kilku miesięcy po porodzie jest utrata masy ciała, zmęczenie, rozdrażnienie, spadek libido. Gdy diagnozuje się depresję poporodową, muszą występować dodatkowo konkretne objawy, dotyczące myśli, emocji czy zachowania kobiety.
Objawy depresji po porodzie możemy podzielić na cztery grupy:

dotyczące ciała (somatyczne) - bezsenność, ubytek lub znaczny wzrost masy ciała, zmniejszenie popędu seksualnego, ciągłe przemęczenie, ogólne obniżenie napędu, spowolnienie podczas wykonywania czynności;
emocjonalne - zaniżona samoocena, obniżenie nastroju, zwiększona płaczliwość, rozdrażnienie, bierność, spadek zainteresowań, stany lękowe, depresja maskowana;
poznawcze, czyli poczucie odrealnienia, ograniczonego kontaktu z rzeczywistością, kłopoty z koncentracją uwagi, powolne tempo pracy i myślenia;
związane z relacją z dzieckiem, czyli lęk dotyczący braku kompetencji wychowawczych, braku umiejętności zajmowania się dzieckiem, przesadne zamartwianie się o stan zdrowia dziecka, które jest zdrowe, osłabienie więzi z dzieckiem, obsesyjne myśli dotyczące skrzywdzenia dziecka mogące prowadzić do określonych zamiarów. Jej leczenie powinno powinno rozpocząć się od konsultacji psychiatrycznej i terapeutycznej. Leczenie psychiatryczne za pomocą środków farmakologicznych jest trudniejsze, gdyż przedostają się one do mleka matki, dlatego kobieta powinna przebywać pod ścisłą kontrolą lekarza i w razie konieczności przerwać karmienie piersią na rzecz uregulowania własnego stanu psychicznego. Proszę również o rozważenie skorzystania z pomocy psychoterapeutycznej.
Pozdrawiam
www.sferaterapii.pl