Czy jest szansa na związek z osobą chorą na depresję?

Byłam przez 5 lat w związku z osobą chorą na depresję. Bywało różnie ale zawsze jakoś udawało nam się pokonać złe chwile. Chcieliśmy częściej się spotykać i ze sobą zamieszkać. Chodził na terapię, niestety jakiś czas temu ją przerwał. Mimo tego nic nie wskazywało na to co się wydarzyło. Po ostatnim spotkaniu, chłopak nie chciał ze mną gadać i się widywać. Powiedział że potrzebuje czasu, bo nie potrafi sobie z tym wszystkim poradzić. Że jest zmęczony i nie jest gotowy na rozmowę. Nie miałam pojęcia o co chodzi. Prosiłam o rozmowę, żeby chociaż wyjaśnił co się stało. Bezskutecznie. Martwiłam się o niego bo bałam się że to znowu problemy z depresją. Po 2 miesiacach się spotkaliśmy. Powiedział że nie wie co z nami dalej będzie bo nie wie czy mnie jeszcze kocha. Że chyba lepiej będzie jak będzie sam, ze nie potrafi sobie poradzić z przeszłością. Ale nie zerwał. Płakałam a on mnie przytulał.... Widać było że też to przeżywa. Zaproponowałam terapie. Nie poszedł. Po kolejnych dwóch miesiacach kiedy naciskałam na spotkanie bo już za dlugo trwala moja niewiedza co sie z nim dzieje, nie wytrzymał i napisal ze chce się rozstać że już nic do mnie nie czuje. Czy jego zachowanie może wynikać z depresji? Czy po prostu mu się znudziłam tak z dnia na dzień? Dlaczego w takim razie nie zerwał od razu? Co powinnam zrobić? Odpuścić czy próbować mu pomóc nawet jeżeli mnie i moją pomoc odrzucił?

KOBIETA, 28 LAT ponad rok temu

Depresja Psychologia Rozstanie

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Na początku chcę powiedzieć, że bardzo Pani współczuję sytuacji, w której teraz się Pani znalazła. Domyślam się, jak wiele bólu i wątpliwości Pani odczuwa, gdy wieloletnia bliska relacja została zerwana (zawieszona?) przez Pani partnera w tak nagły sposób i właściwie bez wyjaśnienia.

Na odległość nie jest możliwa interpretacja zachowania pani partnera, prawdopodobnie z bliższej odległości, posiadając więcej szczegółów byłyby to również jedynie spekulacje.

Na depresję choruje dzisiaj około 15% populacji ludzkiej. To bardzo trudna choroba, dostarczająca wiele cierpienia. Chory często nie do końca rozumie sam siebie, stanów i emocji, których doświadcza i bardzo się za nie obwinia. Autoodrzucenie w depresji to jeden z najboleśniejszych jej mechanizmów. Dlatego związki z osobą chorującą są trudne. Może ona zachowywać się w sposób niezrozumiały i nie być w stanie tego wyjaśnić. Odrzucanie samego siebie powoduje, że człowiek ten nie jest w stanie przyjąć, uwierzyć, doświadczyć miłości innej osoby. Często też, gdy powodem depresji jest bolesne dzieciństwo, osoba taka w miłosnym związku poszukuje miłości absolutnej, bezinteresownej – takiej, jaką mogą dać jedynie rodzice z uwagi na charakter relacji.

Czy jest możliwe tworzenie związku, dobre długie życie z osobą chorą na depresję? Zdecydowanie tak. Mimo iż jest to choroba przewlekła i prawdopodobnie jej symptomy będą choremu towarzyszyć w różnym nasileniu do końca życia, jednak można ją oswoić. Nauczyć się choroby oraz samego siebie w trakcie silniejszych nawrotów. Potrzebna jest czasami farmakoterapia, a na pewno psychoterapia, by zastąpić niezasobne schematy zachowania wyniesione z przeszłości tymi zdrowymi.

W żaden sposób nie jestem w stanie powiedzieć, czy Pani partner mówi o braku miłości, gdyż ma w tej chwili jeden z epizodów depresji i np. odczuwa w tej chwili ogólnie niewiele emocji, czy też jego zachowanie jest spowodowane innymi czynnikami.

Decyzję, jak teraz Pani postąpi podejmie Pani sama, gdyż nikt nie jest w stanie tego Pani narzucić. Nikt inny również nie poniesie skutków tej decyzji za Panią. Proszę rozważyć konsekwencje, to, jak będzie wyglądała ta relacja za kilka lat. Czy znajdzie Pani w sobie siłę na kolejne tego typu sytuacje? Czy chce być Pani wciąż tą silniejszą osobą w związku? Proszę się nastawić, że ten związek prawdopodobnie będzie trudny, zwłaszcza, gdyby w przyszłości założyli Państwo rodzinę i wspólnie mieli zmierzać się z codziennymi problemami. Osoba chorująca na depresję będzie czasami zawodzić pokładane w niej oczekiwania. Będzie też bardzo potrzebować Pani akceptacji, wsparcia i siły.

Jeśli zdecyduje się Pani nadal trwać w tej relacji, proszę postarać się bardzo wzmocnić samą siebie. Dowiedzieć się dużo na temat depresji. Dowiedzieć się dużo o samej sobie, swoich motywach i pragnieniach. Pogłębić swoją wiedzę na tematy takie jak DDD (dorośli z rodzin dysfunkcyjnych), matczyna rana, nurty w psychoterapii, teoria stylów przywiązania Johna Bowbly. Myślę, że zwłaszcza ostatnie pojęcie (style przywiązania) być może pomoże Pani zrozumieć niektóre zachowania partnera.

Pozdrawiam Panią ciepło i życzę wypracowania miłosnej relacji, jakiej Pani pragnie.

Podpowiadam też kilka artykułów na temat depresji:

• https://portal.abczdrowie.pl/zaburzenia-depresyjne

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/jak-leczyc-zaburzenia-depresyjno-lekowe

• https://pytania.abczdrowie.pl/pytania/szanse-na-calkowite-wyleczenie-depresji-i-nerwicy-lekowej

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Jak rozmawiać z osobą chorą na depresję?

Mój chłopak ma depresję. Przyjmuje leki ale jak dotąd nie widać efektów. Ciągle twierdzi że niczego nie potrafi, że wszystko zapomina, że nie umie się wysłowić, że się cofa do poziomu małego dziecka. Chciałabym wiedzieć jak mogę mu pomóc, jak z nim rozmawiać i jak długo może potrwać wyjście z choroby. Staram się jak mogę dodawać mu otuchy i przekonywać go że tak na prawdę wiele może i potrafi ale jest tak jakby w ogóle to do niego nie docierało. Proszę o pomoc.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Depresja Psychoterapia indywidualna Psychiatria Psychologia

Prof. dr hab. n. med. Iwona Małgorzata Kłoszewska Psychiatra, Łódź

60 poziom zaufania

Przekonywanie na siłę, że jest inaczej niż chory czuje jest na ogół całkowicie nieskuteczne, a nawet powodować może rozdrażnienie i gniew.
Należy być obok i wspierać (co nie oznacza udzielania dobrych rad, mówienia, że będzie dobrze).
Warto przypomnieć sobie co choremu sprawiało przyjemność w zdrowiu. Ale muszą to być drobne rzeczy, nie podróże czy imprezy. To byłoby ponad siły. Starać się stwarzać sytuacje, które mają szansę wywołać uczucie zadowolenia, nawet chwilowego.

Mgr Elżbieta Schabowska Psycholog, Katowice

47 poziom zaufania

Dzień dobry, chłopak tak się właśnie czuje, jak pani mówi. Przekonywanie go, że jest inaczej tylko pogłębia jego poczucie niezrozumienia przez otoczenie. Zawsze warto być obok i słuchać. Nie zaprzeczać, nie pocieszać na siłę "jakoś to będzie" itp. Dobrze działa aktywność fizyczna. To może być spacer, coś co chłopak lubi robić. Warto go do tego zachęcać i towarzyszyć mu w tym. Czasem trzeba więcej czasu, aby leki zaczęły działać. Dobrze jest też łączyć farmakoterapię z psychoterapią. Pozdrawiam