Czy moim problemem jest zbyt wysoka ambicja?

Szanowna Pani,
wskazane jest dla Pani kompleksowe leczenie specjalistyczne, konsultacja psychiatryczna, w celu zastosowania farmakoterapii oraz równolegle psychoterapia poznawczo - behawioralna, skuteczna metoda w leczeniu zaburzeń depresyjnych, lękowych, nerwicowych. Objawy, które Pani opisuje mogą być wskaźnikiem zaburzeń depresyjnych. Choroby psychiczne wymagają leczenia tak samo, jak inne narządy, zdrowie psychiczne jest bardzo ważne, ponieważ rzutuje na wiele aspektów w życiu codziennym. Ciekawa jestem, jak zachowaliby się Pani rodzice, gdyby Pani cierpiała z powodu chorego wyrostka robaczkowego? Czy też nie zgodziliby się na leczenie? Nie zgodziliby się na interwencję chirurgiczną? Chora psychika wymaga leczenia tak, jak inne narządy wewnętrzne, np. serce, żołądek, jelita paradoksalnie często chora psychika powoduje inne problemy somatyczne, które leczone są farmakologicznie i pogłębiają się, ponieważ nie leczy się przyczyny. Może Pani wziąć odpowiedzialność za swoje zdrowie, polecam psychoterapię poznawczo - behawioralną jako metodę leczenia i pomocy dla Pani.

Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry.

Wydaje się, że Pani przypuszczenia mogą być słuszne. Osoby nadmiernie ambitne, stawiające sobie zbyt wygórowane cele nierzadko popadają w stany uogólnionej niemocy i utraty wiary we własne możliwości. Dlaczego tak się dzieje? Zwykle wynika to z prostego mechanizmu - jeśli oczekiwania wobec siebie są niewspółmierne do aktualnych możliwości, przewidujemy, że nasze zamiary nie zakończą się sukcesem. W związku z powyższym, jaki jest sens podejmować jakiekolwiek działanie, skoro już na starcie wiadomo, że nie osiągniemy spodziewanego efektu? Ten mechanizm jest wystarczającym czynnikiem demotywującym, blokującym aktywność.
Wygórowane ambicje i oczekiwania mają jednak swoje źródło, które zwykle tkwi w sposobie wychowania przez rodziców. Mówiąc prościej - niekiedy rodzice - w dobrej wierze i intencjach - próbują motywować dzieci do pracy nad sobą w taki sposób, że rzadko kiedy są z ich osiągnięć zadowoleni. Wydaje im się, że nie chwaląc osiągnięć dziecka, zmuszą je do podejmowania coraz większego wysiłku i osiągania rzeczywistych sukcesów. Taki sposób postępowania w efekcie jednak przynosi często odwrotne skutki.
Wracając do Pani - wydaje się, że samodzielne poradzenie sobie z opisaną niemocą będzie bardzo trudne, żeby nie powiedzieć - niemożliwe. Dlatego też namawiałbym Panią do konsultacji psychologicznej oraz podjęcia terapii.

Pozdrawiam.