Dziwne zachowanie mamy - co począć?

Witam. Mam taki oto problem. Mieszkam ze swoją mamą, która ma 56 lat, jej zachowanie jest bardzo dziwne i to już od dłuższego czasu. A mianowicie mówi do siebie i zazwyczaj są to krótkie słowa i bardzo często je powtarza. Nie ma z nikim kontaktu, prawdę powiedziawszy nie da się z nią spokojnie porozmawiać, ponieważ ucieka (odchodzi) do innego pokoju. Próbowałem dojść do jakiejś rozmowy i wytłumaczyć, aby poszła do lekarza rodzinnego i porozmawiała o swoim zachowaniu – niestety, bezskutecznie, ponieważ twierdzi, że z nią wszystko w porządku, tylko my wszyscy w rodzinie chcemy zrobić z niej tzw. wariata. Na ogół kobieta zachowuje swoje cechy życiowo-codzienne, a mianowicie chodzi do sklepu, myje się, pierze i robi wszystko co na co dzień powinna robić normalna kobieta. Proszę o jakąkolwiek pomoc, co można by było zrobić, aby jej zachowanie mogło się zmienić.

MĘŻCZYZNA ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie,

Na podstawie tak krótkiego opisu trudno mi postawić hipotezy odnośnie rozpoznania. Zmiana zachowania i monologowanie może być związana np. z zaburzeniami koncentracji, występującymi w przebiegu depresji lub początku zaburzeń funkcji poznawczych. To, że Pana Mama wykonuje swoje obowiązki domowe, nie wyklucza np. przeżywania smutku, przygnębienia, lęku lub innych objawów.

W celu wyjaśnienia tych wątpliwości wskazane jest badanie lekarskie, najlepiej przez lekarza psychiatrę. Lekarz rodzinny może mieć zbyt małe doświadczenie w różnicowaniu tego typu objawów.

Być może łatwiej byłoby Pana Mamie zaakceptować wizytę u specjalisty w obecności innego członka rodziny - syna, córki lub np. siostry. Osoby w depresji lub z zaburzeniami funkcji poznawczych mogą czuć się nieporadne w takiej sytuacji i po prostu bać się jej. Pokolenie Mamy może mieć przekonania typu ,,do psychiatry chodzą tylko wariaci", postrzeganie konsultacji u psychiatry i psychologa uległo dużej zmianie w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Zapewnienie o swoim wsparciu, znalezienie polecanego, zaufanego specjalisty cieszącego się dobrą opinią i towarzyszenie Mamie w trakcie wizyty, mogą pomóc w przełamaniu oporów.

Z pozdrowieniami

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Mam duży strach w sobie, najgorzej jest nocą, nie mogę spać i boję się ciemności – odpowiada Agnieszka Jamroży
Czy dziwne zachowanie mojej mamy to objaw depresji? – odpowiada Paulina Witek
Dlaczego po zawale zachowanie się zmieniło? – odpowiada Lek. Seweryn Segiet
Mój przyjaciel się zmienił - czy to depresja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Nie wiem, czy to jest depresja, czy nerwica? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Z mamą po śmierci jej ojca dzieją się dziwne rzeczy. Jak jej pomóc? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Chcę pomóc córce - ciągle jest smutna – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Czy depresja w starszym wieku może powodować otępienie? – odpowiada Mgr Justyna Szczygłowska
Zmiana zachowania mamy - czy to może być depresja? – odpowiada Agnieszka Jamroży
W ogóle nie mam ochoty na jedzenie. Czy mam anoreksję? – odpowiada Agnieszka Jamroży

artykuły

Brak przyjaciół w klasie a depresja

Osamotnione, smutne i samotne w szkole dzieci to c

Jak postępować z osobą, która chce popełnić samobójstwo?

Myśli samobójcze należy zawsze traktować poważnie.

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Dziwne zachowania - czy to może być nerwica?

Witam! Od jakiegoś czasu męczy mnie przymus zadawania bezsensownych, wyrwanych z kontekstu pytań, niekiedy po kilka razy pod rząd, np. do męża: „jak się masz?", „co mi powiesz?”, „jak się czujesz”, „czy kupisz mi pierścionek z brylantem”. Robię to niejako automatycznie, bez oczekiwania na odpowiedź. Mój mąż irytuje się coraz bardziej. Przestałam oglądać wiadomości, bo wszystkie możliwe katastrofy (samochodowe, lotnicze itp.), zwłaszcza z udziałem dzieci, przeżywam potem po kilka dni lub tygodni, przy czym ze szczegółami sobie odtwarzam czarny scenariusz i wyobrażam, jak czułabym się jako rodzic, który traci dziecko. Na przykład pamiętam, że w jakiejś katastrofie lotniczej zginęło jedno niemowlę i tworzę sobie z tego całą historię. Często atakują mnie jakieś dziwne wyobrażenia, że jestem w sytuacji, w której muszę wybrać jedno z moich dzieci do uratowania i nie wiem, które wybrać i panikuję. Nie chcę o tym myśleć, ale i tak te myśli mnie atakują. Mieszkam na 9. piętrze, więc często pojawia się motyw pożaru i rozmyślania - co ja bym wtedy zrobiła. Do tego doszła obsesja na punkcie sprawdzania w nocy, czy dzieci oddychają, wyłączania wszystkiego z prądu, zakręcania kurków z gazem. Wieczorem chodzę po kilka razy do kuchni i sprawdzam, czy wszystko wyłączone i mimo że widzę, że wyłączone, nie mogę odejść i muszę sobie kilka, kilkanaście razy powtórzyć sama do siebie, że wyłączone. A i tak za chwilę wrócę i jeszcze raz sprawdzę. Ostatnio doszło do tego wyłączanie listwy od komputera i jakieś głupie wyobrażenia, że jak nie wyłączę, będzie spięcie i pożar. Denerwuje mnie ta moja dziwna skłonność i niepokoi, bo boję się, że takie rozmyślania w końcu jakąś tragedię sprowadzą. Kiedyś tak z niepokojem wyobrażałam sobie, że nagle odchodzi moja Mama, z którą miałam bardzo bliski i dobry kontakt, i rzeczywiście nagle niespodziewanie tak się stało. Czy to może być jakaś nerwica, depresja? Da się coś z tym zrobić?

KOBIETA ponad rok temu

Neurologia Nerwica Psychiatria

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!

Opis Pani dolegliwości może wskazywać na zaburzenia lękowe. Niestety za pomocą internetu nie jest możliwe zdiagnozowanie problemu. Dlatego niezbędna jest bezpośrednia wizyta u specjalisty. Może to być lekarz psychiatra, psycholog lub psychoterapeuta. Warto, żeby skorzystała Pani z takiej pomocy jak najszybciej. Dręczące Panią myśli oraz ciągła potrzeba powtarzania czynności są niepokojące i mogą być spowodowane nerwicą natręctw. Jednak, tak jak już pisałam, do określenia tego problemu wymagana jest konsultacja ze specjalistą.
Pyta Pani, czy można coś z tym zrobić? Uważam, że tak. Jednak, by podjąć dalsze działania, musi Pani wiedzieć, czym spowodowane są dolegliwości. Podczas wizyty u specjalisty będzie Pani miała okazję dowiedzieć się, co się z Panią dzieje i jak może Pani sobie pomóc. Jeśli zostanie zdiagnozowana nerwica, to warto zgłosić się na psychoterapię.
Zwykle, kiedy pacjent nie jest w stanie sprawnie funkcjonować z powodu dolegliwości, lekarz psychiatra może zalecić leczenie farmakologiczne. Jednak w przypadku zaburzeń lękowych, wskazana jest także psychoterapia. Dzięki uczestnictwu w terapii może Pani pracować nad przyczynami zaburzenia i rozwiązywać wewnętrzne konflikty. Sądzę, że w Pani przypadku taka forma leczenia będzie potrzebna, by mogła Pani powrócić do psychicznej równowagi.
Oprócz „konwencjonalnych” metod warto uzupełniać swoje leczenie o metody wspomagające, m.in. metody relaksacyjne czy uprawianie sportu, dzięki czemu może Pani zmniejszać lęk i uczyć się kontroli swego ciała. Lęk powstaje w psychice, ale odczuwa się go całym ciałem. Dlatego też umiejętne kierowanie swoimi reakcjami fizjologicznymi (np. odpowiednie oddychanie czy umiejętność rozluźniania partii mięśni) mogą mieć znaczący wpływ na Pani samopoczucie, poprzez zmniejszanie odczuwania lęku. Przy takich trudnościach warto jest również mieć wsparcie ze strony otoczenia.
Nie pisze Pani, czy rozmawiała Pani z mężem na temat swoich problemów i przeżyć. Sądzę, że warto to zrobić. Kiedy on będzie wiedział, co się z Panią dzieje, będzie miał szansę zrozumieć Pani zachowanie. W trudnych momentach, kiedy narasta napięcie, może Pani korzystać z pomocy telefonów zaufania oraz for tematycznych w Internecie. Jeśli jest Pani zainteresowana pogłębieniem wiedzy na temat metod leczenia nerwic, to zachęcam do lektury tekstów:
http://portal.abczdrowie.pl/leczenie-nerwicy-natrectw
http://portal.abczdrowie.pl/psychoterapia-grupowa-w-nerwicy
http://portal.abczdrowie.pl/psychoterapia-indywidualna-w-nerwicy
http://portal.abczdrowie.pl/wsparcie-ze-strony-bliskich-w-nerwicy
http://portal.abczdrowie.pl/cwiczenia-w-nerwicy
http://portal.abczdrowie.pl/metody-leczenia-nerwicy

Pozdrawiam

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak pozbyć się lęku w nerwicy lękowej? – odpowiada Mgr Ewelina Kazieczko
Problemy z wykonywaniem czynności a nerwica natręctw – odpowiada Mgr Kamil Tarnawski
Nerwica lękowa a tachykardie zatokowe - jak to leczeć? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pozbyć się somatycznych objawów nerwicy? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska
Jak poradzić sobie z nerwicą natręctw myślowych? – odpowiada Mgr Anna Szyda
Czy lęk przed ludźmi może być źródłem nerwicy? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak leczyć nerwicę lękową u 22-latki? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Nerwica, depresja, czy schizofrenia - co mi dolega? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak poradzić sobie ze strachem przed galeriami i dużymi sklepami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Wielokrotne sprawdzanie i rytualne zachowania a nerwica natręctw – odpowiada Mgr Ewelina Balcerowska-Mróz

artykuły

Obsesja - czym jest, przyczyny, objawy, leczenie

Obsesja to zjawisko psychopatologiczne, objawiając

Natrętne myśli

Natrętne myśli to powstające w świadomości pacjent

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne - przyczyny, rodzaje, leczenie

Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne to dość często wy

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Martyna Wypych Neurolog, Warszawa

umów wizytę

Lek. Albert Boguszewski Neurologia, Lublin

umów wizytę

Artur Fussek Neurologia, Rzeszów

umów wizytę

Dziwne zachowania u trzylatka

Witam, jestem mamą 3-letniego synka i trochę się o niego martwię, gdyż dziwnie się czasami zachowuje, np. podczas zabawy czy oglądania bajek wstaje i zaczyna biegać od kuchni do pokoju i wydaje przy tym dziwne dźwięki, jest jakby nieobecny w tym momencie. Niekiedy gdy skrzyczę go, to stoi i się patrzy, słucha, a w pewnym momencie zaczyna się śmiać, jakby był w innym świecie i nic nie słyszał. Dodam jeszcze, że bardzo mało mówi, praktycznie na ten wiek to nic jedynie: mama, tata, baba, tam, mam.

KOBIETA, 28 LAT ponad rok temu

Neurologia Autyzm

Dr n. med. Karol Kaziród-Wolski Kardiologia, Kielce

87 poziom zaufania

Witam!
Rozwój psychoruchowy przebiega u dzieci w pewnym stopniu indywidualnie. Oczywiście istnieją dokładnie ustalone etapy rozwoju mowy, ale niektóre dzieci mogą rozwinąć tę umiejętność nieco później od innych. Jeśli chodzi o zaburzenia koncentracji uwagi i nadmierne pobudzenie ruchowe to warto wykluczyć ADHD czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Proponuję skonsultować problem z pediatrą, gdyż konieczne jest zebranie dokładnego wywiadu oraz przeprowadzenie badania fizykalnego. W tej chwili nie można powiedzieć nic więcej. Pozdrawiam serdecznie!

Mgr Anna Tońska-Szyfelbein Logopedia, Gdańsk

59 poziom zaufania

Witam. 2 letnie dziecko powinno wypowiadać około 300 słów i budować proste zdania. Pani Synek ma 3 lata i mówi tylko kilka wyrazów. Sugerowałąbym konsultację u logopedy specjalizującego się w terapii małych dzieci. Co do braku kontaktu z dzieckiem - za mało jest symptomów świadczących o autyźmie, ale samo "zawieszanie się" jest niepokojące. Radziłabym udać się na wizytę do neurologa, by wykluczyć neurologiczne przyczyzny tego "zawieszania się".
Z wyrazami szacunku. Anna Tońska-Szyfelbein

http://www.logo-ped.gda.pl/

Mgr Agata Majda Pedagogika, Olkusz

65 poziom zaufania

Witam
Proszę zrobić konsultacje u psychologa i neurologa dziecięcego. Niepokojący jest też brak mowy zatem rozpoczęcie terapii logopedycznej to konieczność.
Pozdrawiam AM