Szanowny Panie,
Opisuje Pan zachowanie, które faktycznie zwraca uwagę – córeczka bardzo przejmuje się porą zasypiania i potrzebą snu, mimo że realnie nie ma problemów ani z zasypianiem, ani z przesypianiem nocy.
Jak można to rozumieć
Świadomość snu u dziecka – około 6. roku życia dzieci zaczynają lepiej rozumieć zależność między snem a samopoczuciem. To naturalne, że mogą martwić się: „jak nie zasnę, będę zmęczona”.
Potrzeba przewidywalności – dzieci w tym wieku lubią rutynę. Powtarzalny rytuał daje im poczucie bezpieczeństwa. Pytania o to, czy pójdzie spać „o tej samej godzinie” mogą wynikać właśnie z potrzeby stabilności.
Lęki rozwojowe – 6-latki bywają bardziej wrażliwe, częściej pojawiają się obawy związane z kontrolą sytuacji (niekoniecznie potwory, ale np. „czy zasnę?”, „czy dam radę?”).
Ekrany – nadmiar telefonu/tabletu może nasilać pobudliwość i trudności z wyciszeniem przed snem, a także zwiększać lęki. Nawet jeśli zasypianie jest łatwe, dzieci mogą mieć poczucie „rozregulowania” przez nadmiar bodźców
Co można zrobić praktycznie
1. Utrzymać rytuał wieczorny – stała pora kładzenia się spać, powtarzalne czynności (kąpiel, bajka, gaszenie światła). To daje jej poczucie bezpieczeństwa.
2. Rozmawiać o obawach, ale krótko – wysłuchać, potwierdzić emocje („Rozumiem, że się martwisz, ale widzisz, zawsze zasypiasz szybko i budzisz się wypoczęta”). Nie przeciągać rozmowy, by nie wzmacniać lęku.
3. Ograniczyć ekrany – najlepiej wyłączyć je 1–2 godziny przed snem. Wprowadzić spokojniejsze aktywności: rysowanie, książka, spokojna muzyka.
4. Pozytywne wzmocnienie – chwalić ją rano: „Widzisz, świetnie zasnęłaś, jesteś wypoczęta!”. To buduje jej poczucie pewności.
5. Obecność rodzica – skoro dobrze zasypia z mamą obok, można stopniowo ją usamodzielniać (np. mama siada najpierw przy łóżku, potem trochę dalej).
Kiedy warto sięgnąć po pomoc
Jeśli lęk zacznie się nasilać, np.:
córeczka zacznie odczuwać trudności w innych sferach (przedszkole/szkoła, relacje, jedzenie),
pojawią się koszmary, częste wybudzenia, niechęć do zasypiania,
lęki będą zajmować dużą część dnia,
wtedy warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym.
Podsumowanie:
To, co Pan opisuje, wygląda bardziej na naturalny lęk związany z potrzebą kontroli i przewidywalnością niż na poważny problem. Regularny rytuał, ograniczenie ekranów i spokojne rozmowy powinny pomóc. Ekrany faktycznie mogą nasilać nadwrażliwość i lęki, więc ich redukcja jest wskazana.
Z wyrazami szacunku
Położna
Martyna Dudzińska
