Lęk przed przejściem przez ulicę

Witam, moja 13 letnia córka 4 miesiące temu miała wypadek. Została potrącona na przejściu dla pieszych przez samochód, nie z jej winy bo miała zielone światło. Na szczęście nic poważnego się nie stało, spędziła cały dzień w szpitalu na obserwacji ( badania, prześwietlenia itp.), skończyło się na stłuczeniach i siniakach. Myślałam że już wszystko jest w porządku, ale niedawno szłam z nią do sklepu i przechodziłyśmy przez ulicę, wtedy zauważyłam, że córka panicznie boi się wejść na ulicę, pomimo iż samochód był jeszcze bardzo daleko i mogłyśmy spokojnie przejść na drugą stronę. Tak jest również na przejściu z sygnalizacją świetlną, ona nie przechodzi spokojnie tylko przyspiesza. Mam pytanie czy można leczyć tego typu lęki czy to samo przejdzie z czasem?

KOBIETA ponad rok temu

Nerwica Fobie Psychiatria Zdrowie psychiczne

Joanna Moczulska-Rogowska

Witam.

Ludzie, którzy przeżyli wypadek bardzo często, niedługo po tym wydarzeniu lękają się sytuacji choćby przypominających okoliczności wypadku. Natężenie i objawy tego lęku są różne u różnych ludzi.

To czy lęk sam minie jest kwestią bardzo indywidualną i zależy od wielu czynników. Zdarza się, iż w przezwyciężeniu lęku wymagana jest pomoc specjalisty - psychologa, psychoterapeuty, zwłaszcza wtedy, gdy lęk staje się przeszkodą w normalnym funkcjonowaniu.

Zachęcam Panią do wizyty u psychologa. Doradzi on co zrobić, by strach Pani córki przed ulicą nie nasilił się i z czasem zniknął.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy mam iść z córką do psychologa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Czy lęki u dziecka są objawem autyzmu? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska
Jak uniknąć lęków? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc dziecku z wahaniami nastroju? – odpowiada Lek. Joanna Gładczak
Czy psycholog pomoże? – odpowiada Paulina Witek
Jak sobie poradzić ze zbuntowaną, dorosłą córką? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak sobie poradzić z ambicją i lękiem? – odpowiada Paulina Witek
Co dolega mojej 9,5-letniej córce? – odpowiada Lek. Agnieszka Barchnicka
Samokaleczenie dziecka - skąd się bierze? – odpowiada Mgr Magdalena Brudzyńska
Co mam robić? Moja córka panicznie boi się pająków – odpowiada Mgr Arleta Balcerek

artykuły

Jak wspomóc seniorów, u których odnawia się trauma związana z wojną?

Choć byli wówczas dziećmi, pamiętają II wojnę świa

Zoofobia

Istnieje wiele rodzajów fobii. Pojawiają się nawet

Klaun - ma bawić, a przeraża. Współczesny wizerunek klauna

Praca klauna bywa trudna. Z założenia ma on bawić

Czy mi to przejdzie?

Mam na imię Magda i mam 16 lat. Nie wiem, co robić. Mam zeza i mam się pogodzić z tym, że tak zawsze będzie, mam dużo pieprzyków, czuję się wstrętna. Wszyscy mi mówią, że jestem ładną dziewczyną, a jak podchodzę do lustra, to zbiera mi się na wymioty i patrzę, czy mi coś nowego i ciekawego nie wyszło na twarzy. Z każdym dniem coraz mniej to wszystko mnie obchodzi, mówię sobie, że chcę umrzeć. Boję się, że będę sama przez całe życie i że nikt mnie nie pokocha. Patrzę na te wszystkie gwiazdy w tv i się zastanawiam, dlaczego one mają dobrze, a ja nie mam. Nie chcę mi się uczyć, ciągle się zastanawiam, czemu tak jest. Kiedyś byłam normalna, np. 2 lata temu, a teraz? Cały czas się odizolowuję od ludzi, bo mam tego zeza przeklętego. Czy mi to kiedyś przejdzie? Ta depresja niby.

KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Samoocena

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

72 poziom zaufania

Podłożem Twoich trudności nie jest depresja, ale bardzo niska samoocena. Nad tym w pierwszej kolejności dobrze byłoby popracować na psychoterapii. Zez nie jest przeszkodą w byciu piekną, atrakcyjną kobietą, pieprzyki tym bardziej. Problemem są Twoje nieprawdziwe przekonania na własny temat, jak na przykład to, że zawsze już będziesz samotna. Porównywanie się z tzw. gwiazdami nie ma sensu - nie porównujesz się z prawdziwą osobą, ale z marketingiem, z wizerunkiem kreowanym pod to, co się podoba, co się sprzedaje. Nie wiesz, jak wygląda ich prawdziwe życie. Zamiast więc porównywać się ze sztucznymi wzorcami, skoncentruj się na sobie i swoim życiu. Masz na nie znacznie większy wpływ, niż sądzisz.

Depresyjne myśli same z siebie nie przejdą, jeśli ich nie przepracujesz. Spróbuj umówić się na rozmowę z psychologiem w Twojej szkole lub poproś któregoś z rodziców, aby umówił Cię na taką wizytę w poradni.

Porozmawiaj ze swoimi przyjaciółmi o tym, co u Ciebie lubią. Zaufaj opiniom osób trzecich.

Pozdrawiam!

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Metody leczenia zeza rozbieżnego – odpowiada Aleksander Ropielewski
Brak akceptacji swojego wyglądu – odpowiada Piotr Bochański
Możliwość odziedziczenia zeza przez dziecko – odpowiada Lek. Bartosz Małek
Jak mam żyć, skoro moje życie kręci się tylko wokół niego? – odpowiada Mgr Magdalena Boniuk
Jak przez to przejść? – odpowiada Agnieszka Jamroży
Co robić? Kiepskie samopoczucie... – odpowiada Lek. Marta Mauer-Włodarczak
Mam natręctwa myślowe. Czy da się przez to przejść? – odpowiada Redakcja abcZdrowie
Czuję, że przegrałam swoje życie – odpowiada Lek. Bertrand Janota
Przeszedłem piekło i czekam na śmierć – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska
Syndrom wiecznej dziewczynki? – odpowiada Paulina Witek

artykuły

"Zrzuciłam z siebie 28 kg nieszczęścia"

"Jestem zadowoloną z siebie 40-latką, która potraf

Zwróć uwagę na ich twarze. Magda Gessler i Angelina Jolie cierpią na tę samą chorobę

Asymetria twarzy, niedomykanie powieki, obniżenie

Spowiedź byłego narkomana. Dziś wyciąga innych z dna

"Narkoman jest w środku trąby powietrznej, tam nie

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Jak przez to przejść?

Mam 19 lat, jestem dziewczyną. Nie wiem czy mam nerwicę, podejrzewam, że tak. Dawniej byłam pewna, że to depresja. Teraz tak nie myślę. Leków oczywiście nie biorę. Od 5 lat nie radzę sobie z życiem. Nie mam nałogów z wyjątkiem tak jakby emocjonalnego jedzenia, ale to jakoś zwalczę. Chyba. Prawie na pewno mam nerwicę natręctw. To jest swego rodzaju tragedia, że robię takie dziwne rzeczy, "bo jak nie to... ". Ale nic to. Psychika mi siada. Próbuję coś robić, ale zaraz przychodzi załamanie. Mam od dawna świetny plan zmiany wszystkiego krok po kroczku, motywacji jednak brak. Załamuję się byle czym, rodzina mi dowala. Od wielu lat mam myśli samobójcze, kiedyś napisałam nawet list pożegnalny, ale go spaliłam. Często wizualizuję swoje samobójstwo, ale mnie wtedy ratują, za co jestem wściekła. Odbija mi, boję się choroby psychicznej, nie chcę brać leków, nie chcę iść do lekarza. Mam wiele planów i pewnie ich nie zrealizuję, bo nie radzę sobie z niczym. Wiem, że to wszystko jest durne, ale dla mnie to problem. Mój ojciec pije, matka wyżywa się od lat, nie, że jakoś strasznie, ale jednak, brat wyzywa od najgorszych. Mam pełno kompleksów, źle się czuję jak wychodzę z domu. Dawniej odnosiłam w pewnych dziedzinach spore sukcesy, teraz z niczym sobie nie radzę. Nie odpowiada mi forma tego chorego, niesprawiedliwego, brutalnego świata. Nie lubię osoby w lustrze. Ludzie i życie generalnie ciągle kopie mi d***ę. Jak to przerwać? Wyjść poza sferę marzeń, wspomnień i płaczu? Jak mam wygrać z najtrudniejszym przeciwnikiem, jaki dla siebie jestem ja? Proszę o pozbawienie odpowiedzi banałów o wizycie u lekarza, lekach, rozwijaniu pasji... Proszę o odp., która zmotywuje mnie do ataku na tą moją chorą rzeczywistość i pozwoli przejść ponad to i wrócić do siebie sprzed lat. Z góry dziękuję.

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Agnieszka Jamroży Psychiatria, Warszawa

93 poziom zaufania

Witam serdecznie.

Po przeczytaniu Pani wypowiedzi odnoszę wrażenie, że przeżywa Pani sprzeczne uczucia: jednocześnie pragnie Pani pomocy i ulgi w niepokojacych objawach: napięciu, natrętnych myslach i czynnościach, depresji, ale i obawia się Pani - z jakiś powodów - tę pomoc przyjąć. Jak rozumiem, chciałaby Pani uzyskać "receptę na życie".

Świat prawdopodobnie jest brutalny i trudno w nim doszukiwać się sprawiedliwości czy reguł. Proponuję jednak zastanowic się nad tym, co realnie może Pani zrobić, aby poprawić swoje samopoczucie. Dlatego polecam Pani psychoterapię poznawczo- behawioralną. W tej metodzie terapeutycznej określa Pani konkretne cele terapii - w ten sposób może Pani kontrolować jej przebieg i postępy. Sesje są zaplanowane, terapeuta i pacjent pracują wspólnie. Ta metoda terapii jest leczeniem z wyboru w zaburzeniu obsesyjno-kompulsywnym (nerwicy natręctw). Skuteczność tej metody leczenia została potwierdzona szeregiem badań klinicznych. Nie są to więc "banały" i "dobre rady" lecz konkretny, sprawdzony sposób.

Proszę nie traktować siebie jako przeciwnika - w takiej walce nie może być wygranych. Potrzebuje Pani raczej sojuszników, najlepiej w osobie profesjonalisty. Warto również skorzystać z doświadczeń innych osób, zmagających sie z podobnymi problemami (np. korzystając z serwisów internetowych i forów dyskusyjnych).

Z pozdrowieniami