Od bardzo długiego czasu jest u mnie w rodzinie bardzo źle, cały czas wyganiają mnie z domu i wyzywają, nawet mówią, że by było lepiej, jakby mnie nie było. Nie wiem co mam robić - mam dopiero 19 lat, mam słabą już psychikę i jedyne myśli, jakie mi krążą po głowie to to, żeby popełnić samobójstwo, bo ja już nie chcę cierpieć, już dosyć się nacierpiałem, proszę o pomoc;(
Witam!
Sytuacja w jakiej się Pan znajduje jest bardzo ciężka, dlatego pojawiają się u Pana myśli samobójcze i poczucie beznadziejności. Jednak może Pan zmienić swoją sytuację i spróbować skorzystać z pomocy instytucji i fundacji zajmujących się osobami w trudnym okresie życia.
Warto, żeby skorzystał Pan z pomocy telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży (116 111), który jest bezpłatny i anonimowy. Zachęcam również do korzystania z pomocy takich ośrodków, jak Centrum Interwencji Kryzysowej, Centrum Pomocy Rodzinie, Centrum Pomocy dla Ofiar Przemocy w Rodzinie czy Niebieska Linia. W takich miejscach uzyska Pan bezpłatną pomoc oraz wsparcie, także materialne. Może dzięki temu będzie Pan mógł zmienić swoją życiową sytuację i poprawić samopoczucie.
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
- Polska należy do krajów w Europie, gdzie prz
"Zaczniemy wszystko od nowa" - cieszył się jeszcze
Jak wynika z najnowszych danych policji, to młodzi
Witam. Mam 15 lat. I nie chcę już żyć. Może nie mam zbytniego powodu, ale po prostu nie widzę już dla siebie miejsca na tym świecie. Wiecznie jestem przygnębiona, leżę w łóżku, patrzę w sufit i rozmyślam nad sensem tego życia. Mam myśli samobójcze. Odsuwam wszystkich od siebie. Jestem bardzo wrażliwa i gdy ktoś mnie zrani, cierpię miesiącami i nie potrafię się pozbierać. Nigdy nie miałam prawdziwego przyjaciela. Jestem wiecznie sama. Ale wydaje mi się, że robię to z własnego wyboru, bo to mój smutek wszystkich odstrasza. Potrafię płakać przez zwykłą błahostkę i nie mogę się pozbierać. Od kilku dni nie wychodzę z domu, udaję, że jestem chora, byle tylko nie widzieć ludzi w szkole, nie musieć z nimi rozmawiać. Po prostu chyba próbuję się odizolować... Co mi jest? Przeczytałam, że to mogą być objawy depresji...
Witam,
aby postawić rzetelną diagnozę, należy zgłosić się do lekarza psychiatry. Twój stan oraz myśli samobójcze są wskazaniem do takiej wizyty. Ważne jest, żebyś nie odwlekała tej decyzji, poproś rodziców, by zapisali Cię do Poradni Zdrowia Psychicznego. Powiedz im o swoim smutku i przygnębieniu. Udając, że wszystko jest w porządku, są nikłe szanse, że uzyskasz pomoc. W tej chwili potrzebujesz wsparcia, dlatego tym bardziej powinnaś powiedzieć im o swoim stanie.
Pamiętaj, że choroba wpływa na to, w jaki sposób odbieramy rzeczywistość, każde, nawet najmniejsze niepowodzenie, wprowadza w rozpacz i potęguje cierpienie. Im szybciej rozpoczniesz leczenie, tym łatwiej będzie Ci wrócić do równowagi psychicznej i dobrego samopoczucia.
Warto również rozważyć rozpoczęcie psychoterapii. Rozumiem, że relacje z innymi ludźmi nie są takie, jakbyś chciała. Z jednej strony doskwiera Ci samotność, a z drugiej sama izolujesz się od znajomych. Być może jest to spowodowane lękiem. Myślę, że należy się temu przyjrzeć i popracować nad zmianą.
Pozdrawiam ciepło.
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Rok temu Shannen Doherty poinformowała o nawrocie
Dzisiaj podobno każdy ma raka, ale nie każdy jeszc
Niepokój wpływa na podstawowe elementy twojego
Jestem Marek, mam lat 14 i chodzę do II kl. gimnazjum. Bardzo proszę o pomoc - nie wątpię, że mam coś w stylu depresji albo czegoś innego. "Chcę żyć, ale nie mam ochoty" - tak czuję, myślę, nawet nie mam na to wpływu o czym myślę, to naprawdę jest trudne, nad niczym nie mogę się skupić, skoncentrować nawet na najprostszej czynności. Zbyt wiele rzeczy mi chodzi po głowie. Nie mam ochoty wstać z łóżka, cieszyć się pogodą albo szkołą - wiem, że na pewno nic dobrego mnie nie czeka. Jeśli miałbym opisać swój "typ" charakteru to by było bardzo ciężko określić i napisać. Ogólnie jestem pesymistą, osobą bardzo wrażliwą, takim jakby życiowym nieudacznikiem. Te cechy wykształciły się w dzieciństwie pod wpływem otoczenia, mediów, nawet od rodziców. Choć mam tylko 14 lat niebawem 15, ale zaczynam przekonywać się, że dla mnie życie będzie do niczego. Raczej mam problemy z własną osobowością, zaczynam się gubić i jak powyżej - nie mam ochoty żyć. Lubię muzykę i co jest moją ogromną pasją, ale i też takim jakby negatywnym ciężarem dla mojej duszy. Pisałem, że jestem bardziej wrażliwy niż inni na otaczający świat, bardziej się przejmuję niektórymi rzeczami niż inni. Słucham w większości smutnych piosenek, głównie o śmierci, złości, nieudanym życiu - tym, co oddaje mnie. Przykładowo Evanescence, Nightwish, Epica, Lacuna Coil i tym podobne - może dziwne, ale bardzo do mnie trafia. Nie pamiętam kiedy byłem kiedyś "na serio" szczęśliwy albo uśmiechałem się, bo po prostu "moje ja" tego chciało. Tyle co ja przeżyłem to było życie na pokaz. Nienawidzę mówić o sobie tym bardziej się otwierać przed kimś. Nienawidzę siebie, mam siebie dość. To by było na tyle co czuję. Chcę powiedzieć, że chodzę do psychologa, tak, tylko że mam wrażenie, że nie chce pomóc, tylko zarobić - chcę z tym skończyć, bo to więcej mi złych rzeczy to dało niż pożytku. Dostałem przez to wszystko kuratora i sprawę w sądzie, że jestem niby jakiś inny - możliwe, że niezrównoważony psychicznie. Wychowany w pijackiej rodzinie. Załamałem się, nie potrafię żyć tak jak inni. http://portal.abczdrowie.pl/pytania/trudne-dziecinstwo-jak-przetrwac-i-byc-normalnym - tu już opisywałem swoją sytuację w domu, ale poszedłem do "psychologa" - tak, mam pretensje do samego siebie. Ja już nie wytrzymuję. T odwiedzanie kuratora - rodzice próbujący zrobić ze mnie kozła ofiarnego, że zniszczyłem im życie (jakby oni mi tego nie robili swoim piciem, prawda?). Próbowałem sobie pomóc, ale jeszcze bardziej zaszkodziłem. Już kilka lat temu byłem w tak zwanej depresji, teraz się męczę życiem. Nachodzą mnie myśli typu: „co ja takiego zrobiłem?” - zawsze starałem się być najgrzeczniejszy, najbardziej pomagałem, starałem się być wzorowy i serdeczny tylko, że to też mi niszczy życie. W szkole wyzywają mnie od pedałów, ciot idiotów - to już mnie wykańcza, chcę się zabić, ale wciąż mam taką głupią "nadzieję". Własny ojciec mi powiedział: "nadzieja matką głupich, a matka bardzo kocha swoje dzieci" i do tego się coraz bardziej przekonuję. Jestem osobą wierzącą zaczynam tracić wiarę w to, że będzie lepiej, że będzie cud. Chciałem się zabić bez bólu tabletkami, ale pomyślałem co sobie Bóg pomyśli o mnie i co będzie potem? Sam już nie wiem co myśleć, wszyscy mnie wyzywają, denerwują - mam wrażenie, że mnie nawet Kościół nie chce, a czemu? Moja orientacja - to, czego najbardziej mam dosyć i czego się wstydzę. Jestem biseksualny nie chcę wypowiedzi w stylu „jesteś młody, dojrzewasz, co ty tam wiesz”. W szkole nie dają mi żyć przez to, widzą, że to mnie rozbraja, że powiedzą kilka razy pedał albo gej. Kolejny powód mojej szczęśliwej historii. Żeby wszystko sprostować, męczy mnie to wszystko, że od 2 lat nie wierzę w to, że będzie normalnie - musiałby stać się cud. Chciałbym uciec gdzieś, być sam, bo lepsze to niż być w otoczeniu takich ludzi jak np. w Polsce - prosto z mostu homofobia i homofobia to mnie też strasznie dołuje, że nie widzę swojej przyszłości w szczęśliwym związku. Sądzę, że fajnie byłoby mieć kogoś bliskiego, bo muszę radzić sobie z tym sam, a szczęśliwe życie np. osoby homoseksualnej w Polsce to bajka. Tyle. Zastanawiałem się po co się zabijać jak i tak nie wiadomo czy zechcą mnie w niebie? A może geje i lesbijki idą do piekła? Nie wiem co mówić, nawet się zabić nie mogę. A może będę w piekle za to, że starałem się jak najlepiej być dobrą osobą i naprawdę się zagubiłem? Jestem uwięziony w sobie, we własnej duszy - nie wiem jaki jest cel mojej marnej egzystencji. Mam przesra*e w życiu i będę miał przesra*e po śmierci - OK, i co? To puste nic. Mnie już nic nie zdziwi. Co mam zrobić? Jak żyć? Po raz setny zadaję sobie pytanie: czy mam szansę na normalne życie?
Witam!
Każdy z nas ma szansę na normalne i szczęśliwe życie. To, jak żyjemy i jakimi jesteśmy ludźmi zależy przede wszystkim od nas. Zadajesz sobie wiele pytań różnej natury, w tym religijnej. Może warto zadać je osobie, która będzie mogła Ci na nie odpowiedzieć, np. teologowi?
Masz żal do psychologa, bo nie pomaga Ci i w wyniku Waszych spotkań Twoja sprawa trafiła do sądu. Psycholog, pedagog i każda inna osoba, która dowiaduje się o zaniedbaniu dziecka, jego trudnych problemach oraz o braku odpowiedniej opieki rodzicielskiej, musi zgłosić taką sprawę. To nie oznacza, że z Tobą jest coś nie tak. Kurator nie został przydzielony Tobie, tylko rodzinie. Ma to na celu sprawdzenie, jak Twoi rodzice wywiązują się ze swoich obowiązków i czy Twoja sytuacja się poprawiła.
Psycholog nie zmieni w Tobie wiele, jeśli Ty sam nie będziesz chciał tych zmian. Od Ciebie zależy, na ile będziesz gotów i nad czym będziesz chciał pracować. Objawy, jakie opisałeś (zaburzenia snu, koncentracji, obniżony nastrój) mogą być spowodowane ilością problemów, z jaką się zmagasz. Warto o tym rozmawiać z psychologiem.
Jeśli jednak nie masz na to ochoty, to myślę, że takie spotkania niewiele zmienią. Zachęcam Cię do skorzystania z dwóch telefonów zaufania - 116 111 dla dzieci i młodzieży oraz 22 628 52 22 Stowarzyszenia Lambda. Lambda zajmuje się pomocą osobom homo oraz biseksualnym. Warto, żebyś skorzystał z tego telefonu. Młodzież może nie akceptować Twojej orientacji, ponieważ tak została wychowana. Dla Twoich rówieśników to nie jest normalne, ale nie należy tego przenosić na całą społeczność. Zawsze znajdą się Ci, którzy odrzucają coś, co nie jest związane z większością. Jednak są też ludzie, którzy są gotowi przełamywać stereotypy i pomagać osobom w potrzebie. Takich ludzi warto poszukać i skorzystać z ich wsparcia i pomocy. Możesz dzięki temu wpłynąć na swoje życie i stać się szczęśliwym człowiekiem.
Pamiętaj, że Twoja przyszłość jest w Twoich rękach.
Pozdrawiam
Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:
Myśli samobójcze należy zawsze traktować poważnie.
Khloe Kardashian zabiera się poważnie za treningi.
Nawet ci, którzy przeszli zakażenie koronawiusem ł
