Odizolowanie się od społeczeństwa

Czy to jest normalne, że mając 26lat całkowicie odizolowałam się od społeczeństwa? Całe dnie spędzam sama, oczywiście robię zakupy, nie mam partnera ani znajomych, ani pracy, studia rzuciłam dawno temu, żyję za pieniądze rodziców, wiem że z samą maturą nic nie osiągnę, jakbym skończyła jakis bezwartościowy kierunek studiów moglabym pracowac za grosze albo i to nie (bezrobocie), a prawa czy medycyny czy matematyki nie mam szans. Pomagam tylko rodzicom w domu,ale nie mam depresji, czy to normalne?
KOBIETA, 26 LAT ponad rok temu

Raczej niepokojące, Chyba za nisko ocenia Pani swoje szanse , zbyt łatwo podadaje się, rezygnuje z samodzielności
Może rodzice nie wymagają właczenia się , większej aktywności
Nawet bez studiów mmożna szukać pracy, prostej dorywczej. Iść na kursy pomaturalne, zawodowe.
Rozmowa z psychologiem i Psychiatrą bardzo wskazana.
Warto podejmować próby właczenia się aktywniejszego w życie, zacząć pomagać , pracować nawet jako wolontariusz!
Odważyć się na aktywność i własne decyzje. Szkoda czasu.

0

Dzień dobry!

Odpowiedź na pytanie "czy coś jest normalne", zawsze jest trudna, a czasami niemożliwa. Bo czym jest norma, normalność? Jest możliwe (i bardzo prawdopodobne), że z punktu widzenia medycyny jest Pani osobą całkowicie zdrową, tzn. np. nie cierpi Pani na depresję czy fobię społeczną. Pytanie raczej - czy podoba się Pani swoje obecne życie? Co jest w nim dobrego, pozytywnego, czego nie chciałaby Pani zmieniać? Jakie ma Pani z niego korzyści? A się Pani nie podoba, co chciałaby Pani zmienić? Jak chciałaby Pani, aby wyglądała przyszłość? Czy wierzy Pani, że ma wpływ na swoje życie i może Pani marzyć, planować i zmieniać?

Pozdrawiam!

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty