Ból kostki przy braku urazu

Witam serdecznie. Opisywane objawy mogą świadczyć o patologii związanej ze stawem skokowym. Najważniejszym więzadłem stabilizującym staw skokowy, a dokładnie skokowo-goleniowy jest więzadło skokowo-strzałkowe przednie. Bardzo często ulega uszkodzeniu również więzadło skokowo-piętowe. Niestety, postawienie konkretnego rozpoznania na podstawie maila nie jest możliwe. Konieczne jest badanie przez ortopedę podczas wizyty, najczęściej wspomożone dodatkowymi badaniami obrazowymi. W skręceniu stawu skokowego objawy są najbardziej nasilone – obrzęk, ból, często zasinienie skóry – to wszystko powoduje, że aktywność fizyczna jest bardzo utrudniona.

W wykonanym zdjęciu rtg nie ma odchyleń od stanu prawidłowego. W prawidłowej diagnozie bardzo pomocne jest badanie USG i rezonans magnetyczny. Badanie USG daje możliwość oceny stawu skokowego i jego uszkodzeń w czasie rzeczywistym, co jest bardzo ważne przy ocenie więzadeł. Leczenie skręceń stawu skokowego zależy od kilku czynników, m.in.: od wieku pacjenta, poziomu jego aktywności fizycznej, rozległości uszkodzeń, powtarzalności skręceń. W przypadkach skręceń bez uszkodzeń więzadłowych okres przerwy we wzmożonymej aktywności fizycznej wynosi zwykle około 7 dni. W tym czasie zaleca się korzystanie z zabiegów fizjoterapeutycznych. Unieruchomienie stawu nie jest wymagane.

Jeżeli mamy do czynienia z uszkodzeniami więzadeł, algorytm postępowania jest nieco bardziej skomplikowany. W przypadku ostrego uszkodzenia więzadeł mamy do wyboru dwie możliwości: leczenie operacyjne i nieoperacyjne. Zerwanie awulsyjne więzadeł (awulsyjne, czyli zerwanie więzadła z oderwaniem fragmentu kości) jest wskazaniem do leczenia operacyjnego. Wykorzystując specjalne kotwice przyszywa się oderwany fragment więzadła do kości skokowej. W sytuacjach zerwania obu wspomnianych wcześniej więzadeł wiele ośrodków zaleca również leczenie operacyjne. W tych przypadkach wykonuje się szycie lub rekonstrukcję uszkodzonych więzadeł.

W przypadku wybrania leczenia nieoperacyjnego unieruchamia się kończynę w opatrunku gipsowym, w specjalnych protezach lub prowadzi się pacjenta bez zaopatrzenia ortopedycznego. Coraz istotniejszą rolę zaczyna zdobywać leczenie nieoperacyjne wykorzystując techniki manualne. Innym typem uszkodzenia jest przewlekła niestabilność stawu skokowo-goleniowego: w przypadku niepełnego wyleczenia pierwszorazowego skręcenia stawu skokowego bardzo często dochodzi do następnych. Kiedy pacjent czuje, że staw skokowy „ucieka” oznacza to, że więzadła są uszkodzone i niewydolne. W takich sytuacjach nawrotowych skręceń zaleca się leczenie operacyjne.

W zależności od stanu więzadeł wykonuje się ich szycie lub rekonstrukcję. W początkowym okresie unieruchamia się operowaną kończynę w opatrunku gipsowym, rehabilitację wdraża się od pierwszej doby po operacji. Na każdym etapie rehabilitacji ważne jest monitorowanie stanu pacjenta, tak aby zindywidualizować plan ćwiczeń. Czas powrotu do zdrowia trwa około 10 tygodni. Jedyne co mogę zalecić to udać się do ortopedy celem pełnej diagnostyki i wykonania badań obrazowych innych niż RTG. W diagnostyce różnicowej można też wziąć pod uwagę choroby reumatyczne lub zapalenia ścięgien bądź mięśni. Tak czy inaczej, proszę nie bagatelizować objawów i jak najszybciej zgłosić się do lekarza.