Życie wysokofunkcjonujących osób z ZA (a do takich pewnie należy Pani syn, skoro studiuje) nie należy do łatwych - zwłaszcza, jeśli próbują się z nim mierzyć bez fachowego wsparcia. Niemniej można bardzo dużo zrobić, żeby było inaczej i żeby ZA nie tylko nie przeszkadzało, ale nawet pomogło w życiowym sukcesie. Pierwsza sprawa, to dobra diagnostyka. Czy faktycznie syn ma ZA, czy też problem polega na czym innym. Założywszy, że to ZA - potrzebna jest terapia a raczej towarzyszenie synowi przez terapeutę w pokonywaniu codziennych trudności i trenowaniu umiejętności, które są w ZA słabsze (szczególnie chodzi tu o pokonanie skrajnego sposobu myślenia, znalezienie dobrych metod radzenia sobie ze stresem oraz trening umiejętności społecznych). Dobry terapeuta, który rozumie, czym jest ZA, jest w takiej sytuacji na wagę złota.
Co do wyzwania stojącego przed synem: jest więcej rozwiązań, niż tylko podejście do projektu na takich samych zasadach jak inni oraz dziekanka. Trzeba tylko te rozwiązania odnaleźć. Jednym z pierwszych kroków powinno być znalezienie na uczelni sojusznika (starosta roku? opiekun roku? psycholog uniwersytecki?), który zrozumie problem syna i będzie jego rzecznikiem. Może lider zespołu, w którym synowi przyjdzie pracować, po prostu ustali z nim konkretne cząstkowe zadania, które będzie mógł wykonać sam?
Leki psychotropowe - ja nie widzę zastosowania na bazie Pani opisu. Może psychiatra widziałby tę sprawę inaczej po dokładnym wywiadzie. Na bazie tego, co Pani napisała, ja widzę potrzebę wsparcia i poszukania konkretnych rozwiązań. I diagnostyki! Wiele osób dorosłych z ZA jest po prostu wystarczająco dojrzałych, żeby powiedzieć o podejrzeniu ZA wprost - i o tym, co diagnoza może im dać. A jest to niemało: od zrozumienia siebie, przez poprawę samooceny po dopasowane wsparcie.
Pozdrawiam ciepło!
