Antydepresanty i brak chęci do wszystkiego

Nie chodzę do szkoły. Od ponad roku jestem na antydepresantach, często używam tego jako wymówki niechodzenia do szkoły, ale po prostu nie mam siły tam chodzić. Wstawanie rano nie jest dla mnie, bardzo tego nie lubię. Mam też wrażenie, że wolę zostać w domu, bo to jest moja strefa komfortu- uwielbiam z niej wychodzić, ale nie kiedy mowa o szkole haha. Myślę, że moim problemem może być niepewność własnej osoby - mam trądzik i stosuję kurację, która bardzo wysusza mi skórę, więc nie chcę się malować, a jest to częścią mojego codziennego wybierania się do szkoły, bo bez makijażu, z trądzikiem i czerwoną buzia czuje się nie komfortowo. Na pewno składa się na to wiele czynników, ale jednym z nich jest również to, że wiem, że cokolwiek w szkole nie zrobię to i tak będzie źle i dla nikogo nie będzie to jakimś wyczynem, w szczególności dla mnie. Chcę zaznaczyć, że chodzę do 2 liceum, chodziłam na terapię do dobrego terapeuty przez kilka miesięcy i naprawdę mam już dosyć słuchania tego, że muszę się wziąć w garść i chodzenie do szkoły jest moim obowiązkiem. Jeszcze gdyby ktoś mi za to płacił, to ok. Ale nie widzę w tym żadnego sensu, szkoła mnie męczy i nie mam czas ani siły na rozwijanie swoich zainteresowań, pasji i umiejętności, tego w czym czuję się dobra. Tak, byłam u pedagoga szkolnego, tak byłam u szkolnego psychologa, byłam nawet u dyrektora, ale jak już mówiłam wcześniej cierpiałam na zaburzenia depresyjno lękowe oraz stany depresyjne. Czuję, że szkoła wysysa że mnie ostatnie chęci do życia i co roku, kiedy przychodzą wakacje, pierwsze 2 tygodnie zazwyczaj śpię i nic nie robię, bo 'odchorowuje' szkołę. Teraz już mam to kolokwialnie gdzieś i nie mam zamiaru się męczyć, ale mimo wszystko chciałabym skończyć liceum i zdać maturę. Zastanawialam się nad zmianą szkoły, by móc uczyć się w domu na własna rękę, ale wiem, że wtedy potrzeba jest jeszcze większej motywacji. Chciałabym, zeby ten okres mojego życia już się zakończył, bo constantly nie mam siły. Proszę o pomoc. [z wychowawcą już rozmawialam, bardzo mało empatii, natomiast moi rodzice mają już dosyć mojego opuszczania lekcji, co rozumiem, bo się o mnie martwią, ale usilnie dążę do niezależnosci, bo taka już jestem]