Brak chęci do wszystkiego i nerwica

witam problem dotyczy mojej mamy a mianowicie od jakiegos czasu zauważyłem u niej brak checi do wszystkiego brak motywacji do pracy, wszystko jest na nie, rozmawiałem z nią i odpowiada ze to nerwica i nic jej sie niechce , ściska ja w brzuch blokuje sie, była u lekarza zapisał jej tabletki i to wszystko ale ja nie widze zadnej poprawy prosze o pomoc

MĘŻCZYZNA, 32 LAT ponad rok temu

Nerwica Psychologia

mgr Jakub Pyka Psychologia, Łódź

60 poziom zaufania

Może jej Pani zasugerować aby udała się na psychoterapię, która jest leczeniem przyczynowym w przypadku nerwicy. Farmakoterapia w przypadku nerwic eliminuje objawy, ale nie przyczyny leżące w stylu życia, myślenia i wyrażania emocji.

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

W przypadku nerwicy najskuteczniejsza metodą poradzenia sobie jest psychoterapia. Warto zachęcić mamę do jej podjęcia. Leki są bardzo ważne, działają jednak jedynie na objawy, anie na przyczyny zaburzeń. Dlatego praca nad sobą daje szanse skutecznego poradzenia sobie z chorobą.

Mgr Dawid Karol Kołodziej Pedagogika, Bolesławiec

74 poziom zaufania

Witaj! ;-) Również polecę abyś porozmawiała z mamą o psychoterapii. Taki specjalista nie gryzie a warto skłonić ją nawet na kilka wizyt. Uważam, że jest to najlepsza forma walki z tą przypadłością.

Pozdrawiam
http://psychopedagog.eu

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Apatia i brak chęci do życia podczas menopauzy – odpowiada Dr n. med. Bogdan Ostrowski
Jak poradzić sobie z nerwicą czy skorzystać z porady specjalisty? – odpowiada Mgr Adam Kowalewski
Nerwica lękowa a przyjmowanie leków i psychoterapia w nurcie psychodynamicznym – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Czy moja mama jest chora na nerwicę? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Brak akceptacji i poczucie odrzucenia a objawy nerwicy histerycznej – odpowiada Mgr Katarzyna Garbacz
Nerwica i stosowanie Sedam – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Napady ataki nerwicy z objawami somatycznymi – odpowiada Mgr Marta Kaczmarek
Brak chęci do życia a senność – odpowiada Mgr Iwona Hildebrandt
Drżenie ciała i problemy ze snem - czy mam nerwicę? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Jak pomóc mężowi choremu na nerwicę? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej

artykuły

Jak rozmawiać z chorym na nerwicę?

Osoby chore na nerwicę przeżywają wiele trudności.

Grupy wsparcia dla osób z nerwicą

Nerwica zmienia życie osoby chorej. Towarzyszący j

Nerwica - jak radzić sobie z chorobą. Rola relacji międzyludzkich i seksu w leczeniu nerwicy

Osoby chore na nerwicę przeżywają wiele trudności

Antydepresanty i brak chęci do wszystkiego

Nie chodzę do szkoły. Od ponad roku jestem na antydepresantach, często używam tego jako wymówki niechodzenia do szkoły, ale po prostu nie mam siły tam chodzić. Wstawanie rano nie jest dla mnie, bardzo tego nie lubię. Mam też wrażenie, że wolę zostać w domu, bo to jest moja strefa komfortu- uwielbiam z niej wychodzić, ale nie kiedy mowa o szkole haha. Myślę, że moim problemem może być niepewność własnej osoby - mam trądzik i stosuję kurację, która bardzo wysusza mi skórę, więc nie chcę się malować, a jest to częścią mojego codziennego wybierania się do szkoły, bo bez makijażu, z trądzikiem i czerwoną buzia czuje się nie komfortowo. Na pewno składa się na to wiele czynników, ale jednym z nich jest również to, że wiem, że cokolwiek w szkole nie zrobię to i tak będzie źle i dla nikogo nie będzie to jakimś wyczynem, w szczególności dla mnie. Chcę zaznaczyć, że chodzę do 2 liceum, chodziłam na terapię do dobrego terapeuty przez kilka miesięcy i naprawdę mam już dosyć słuchania tego, że muszę się wziąć w garść i chodzenie do szkoły jest moim obowiązkiem. Jeszcze gdyby ktoś mi za to płacił, to ok. Ale nie widzę w tym żadnego sensu, szkoła mnie męczy i nie mam czas ani siły na rozwijanie swoich zainteresowań, pasji i umiejętności, tego w czym czuję się dobra. Tak, byłam u pedagoga szkolnego, tak byłam u szkolnego psychologa, byłam nawet u dyrektora, ale jak już mówiłam wcześniej cierpiałam na zaburzenia depresyjno lękowe oraz stany depresyjne. Czuję, że szkoła wysysa że mnie ostatnie chęci do życia i co roku, kiedy przychodzą wakacje, pierwsze 2 tygodnie zazwyczaj śpię i nic nie robię, bo 'odchorowuje' szkołę. Teraz już mam to kolokwialnie gdzieś i nie mam zamiaru się męczyć, ale mimo wszystko chciałabym skończyć liceum i zdać maturę. Zastanawialam się nad zmianą szkoły, by móc uczyć się w domu na własna rękę, ale wiem, że wtedy potrzeba jest jeszcze większej motywacji. Chciałabym, zeby ten okres mojego życia już się zakończył, bo constantly nie mam siły. Proszę o pomoc. [z wychowawcą już rozmawialam, bardzo mało empatii, natomiast moi rodzice mają już dosyć mojego opuszczania lekcji, co rozumiem, bo się o mnie martwią, ale usilnie dążę do niezależnosci, bo taka już jestem]

KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Trądzik Nerwica Psychiatria Psychologia Zaburzenia depresyjne Makijaż Ząb Leki przeciwdepresyjne Turystyka Motywacja Pedagogika

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

80 poziom zaufania

Dzień dobry,

Wbrew Pani optymistycznemu przekonaniu zawartemu w ostatnim zdaniu Pani postu, niestety, wcale nie dąży Pani do niezależności. Wręcz przeciwnie - opisane przez Panią działania (albo raczej ich brak) wskazują na tendencje ucieczki od dorosłości, w którą, jak rozumiem, Pani wkracza (z postu wynika, że ma Pani już 18 lat).

Można przyznać Pani rację, że faktycznie, nie musi Pani chodzić do szkoły, ani borykać się z codziennymi trudnościami, ani tym bardziej dokonać czegoś, co "będzie dla kogoś i dla Pani jakimś wyczynem", o ile Pani rodzice, na których utrzymaniu Pani jest, wyrażają na to zgodę (z opisu wynika, że może nie tyle się na to zgadzają, ile na razie "się na to godzą").

Wydaje się jednak, że ta, dziecinna postawa, polegająca na tym, że z jednej strony, chciałaby Pani korzystać z przywilejów dorosłości (m.in. ukończyć szkołę i zdać maturę), a z drugiej strony nie męczyć się zbytnio i nie poświęcać się tak trywialnym sprawom jak np. nauka, prowadzi Panią w ślepą uliczkę, z której niełatwo będzie Pani za kilka lat wyjść.

Mówiąc bardziej wprost - póki co, nie jest Pani gotowa na inwestowanie w siebie i w swoje życie, w związku z czym jedyne, co Panią na razie czeka, to stopniowe uzależnianie się od rodziców. Nie tylko materialne, ale przede wszystkim mentalne. Jak rozumiem ma Pani na to wewnętrzną zgodę.

Pozdrawiam
Maciej Rutkowski
www.abovo.bialystok.pl

Mgr Agata Majda Pedagogika, Olkusz

65 poziom zaufania

Dzień Dobry!
Być może innej odpowiedzi Pani oczekuje ale jednak będzie ona taką, która ma zachęcić do powrotu na terapię. To jak Pani teraz funkcjonuje nie jest prawidłowe i dla Pani dość męczące. Brak terapii będzie pogłębiał ów stan. Być może trafiła Pani na osoby terapeutów, którzy nie do końca wytworzyli takie relacje by miała Pani chęć do współpracy. Terapia nie polega ma mówieniu tego co ma ktoś zrobić, jak żyć, itp. Na terapii sama ma Pani dojść do pewnych rozwiązań i wyboru dalszej drogi.
Proszę jeszcze raz pomyśleć o podjęciu walki o siebie.
W razie pytań zapraszam do kontaktu również on line.
Pozdrawiam
Agata Majda
www.pracowniaterapeutyczna.eu

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Jak radzić sobie z trudnymi rodzicami? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Źle wybrałam szkołę - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Niechęć do szkoły u dzieci w wieku 11 i 13 lat – odpowiada Mgr Barbara Szalacha
Lęk przed szkołą i brak zrozumienia ze strony rówieśników – odpowiada Mgr Kamila Drozd
Jak mam sobie z tym wszystkim poradzić? – odpowiada Dr n. med. Anna Zofia Antosik
Smutek i płacz po niezdaniu matury – odpowiada Mgr Justyna Piątkowska
Problemy z nauką w szkole a relacje z rodzicami – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Spadek energii, smutek - czy to depresja? – odpowiada Paulina Witek
Ograniczanie wolności przez rodziców w celu ochrony przed niebezpieczeństwami otoczenia – odpowiada Piotr Bochański
Nie potrafię rozmawiać z rówieśnikami – odpowiada Mgr Wojciech Gorczyński

artykuły

Wszawica. Powracający problem polskich przedszkoli?

Wszy wcale nie są reliktem przeszłości ani efektem

Fobia szkolna - przyczyny, objawy, leczenie. Jak wspierać dziecko?

Fobia szkolna, nazywana także skolionofobią lub di

Mały diabetyk coraz lepiej radzi sobie w szkole. Nie zawsze jest bezproblemowo

Brak asystenta, strach przed nieznanym, niechęć ze

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

dr Anna Skrzypek-Grigo Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Renata Błaszkiewicz Psychiatria, Kłodzko

umów wizytę

Lek. Katarzyna Sosnowska Psychiatria, Chełm

umów wizytę

Niechęć do wszystkiego - co z tym zrobić?

Mam 18 lat i od pewnego czasu mało mnie cieszy. Jestem zmęczona prawie cały czas i co najgorsze na nic nie mam chęci. Najbardziej przeraża mnie fakt, że jeszcze niedawno byłam dobrą uczennicą, a teraz przez moje złe samopoczucie i niechęć do życia bardzo zaniedbałam naukę. Nie chce, żeby tak było i chcę coś z tym zrobić pomóżcie proszę!

KOBIETA, 19 LAT ponad rok temu

Psychologia Problemy psychologiczne Emocje

Mgr Arleta Balcerek Psycholog, Warszawa

95 poziom zaufania

Witam!
Wkraczasz w dorosłość i jest to czas bardzo trudny dla młodego człowieka. Problemy i obowiązki zdają się przerastać możliwości jednostki. Złe samopoczucie psychiczne może być przyczyną problemów ze snem, przemęczeniem oraz zaburzeniami koncentracji. Warto, żebyś rozmawiała o swoich problemach i związanych z nimi emocjach. Zastanów się również nad wizytą u psychologa. Polecam Ci również korzystanie z telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży.
Psychika wpływa na organizm, lecz działa to także w drugą stronę. Dlatego warto, żebyś zadbała o swoją kondycję fizyczną, gdyż możesz tym samym poprawić swoje samopoczucie. Sport i aktywność fizyczna wpływają na poprawę krążenia, czyli lepszą koncentrację i pamięć, ale także na poprawę samopoczucia, gdyż w trakcie wysiłku wydzielane są "hormony szczęścia".
Staraj się także stawiać sobie cele, które możesz szybko osiągnąć - zamiast czekać na wyniki na koniec roku, jako cel obieraj sobie konkretne klasówki czy prace. Nagradzaj się za wszystkie osiągnięcia, np. obejrzeniem ulubionego filmu czy wyjściem na spotkanie z przyjaciółmi. Warto również, żebyś pamiętała o relaksie i wypoczynku.
Nie można ciągle dawać z siebie 100%. Pamiętaj, żeby codziennie znaleźć chwilę tylko dla siebie, by móc odpocząć i zregenerować siły.

Pozdrawiam