Brak sensu życia u 40-letniej kobiety

Witam,mój przypadek nadaje się do psychologa lub psychiatry...Zawsze byłam bardzo pogodną osobą,w sumie do dzisiaj tak jest(w pracy). Lecz w domu zmienia się to,ataki płaczu,zamknięcia się w sobie,gniewu,niedowartościowania,jakieś dziwne myśli nie pozwalają mi zyc normanie. Wczoraj skończyłam 40 lat,i jakoś przestało mi się chcieć żyć.Nic niema dla mnie sensu, Nie da się opisać tego w kilku zdaniach... Jeśli ktoś z lekarzy ma ochotę się wypowiedzieć,chętnie przeczytam.

KOBIETA, 40 LAT ponad rok temu

Depresja Niska samoocena Zaburzenia zachowania Psychologia

Mgr Agnieszka Nepelska Psycholog, Wejherowo

21 poziom zaufania

Rzeczywiście warto, aby udała się Pani do psychologa, a jeszcze lepiej do psychoterapeuty. Psychoterapia pomogłaby Pani przyjrzeć się "dziwnym myślom", temu, co dzieje się w Pani życiu i co powoduje, że przeżywa Pani te wszystkie negatywne emocje. Jestem przekonana, że może Pani dzięki temu odzyskać poczucie sensu życia. Szkoda życia, żeby z tym zwlekać.

Mgr Maja Suwalska-Wąsiewicz Psychoterapeuta, Łódź

40 poziom zaufania

Dzień dobry Pani. Może będzie Pani zaskoczona, ale wiele kobiet przeżywa pewien rodzaj "załamania nerwowego" gdy skończy 40 lat. To czas - często zupełnie nieświadomego - bilansu życia: co się udało, a co nie; co jest za mną, a co może mnie jeszcze spotkać. Niektóre kobiety - nawet te niezwykle aktywne i z dużymi ambicjami, pomału zaczynają sobie uświadamiać, że wkraczają w wiek dojrzały, że życie przemija, zmienia się ich ciało. To naturalne. Część pań jest szczególnie wrażliwa w tym temacie i mogą się u nich ujawnić reakcje depresyjne. Proszę rozważyć konsultację u psychoterapeuty. Być może warto by popracować nad tym, co jest obecnie Pani cierpieniem tak, by mogła Pani znów cieszyć się życiem.
Pozdrawiam, Maja Suwalska-Wąsiewicz
http://www.psychoterapialodz.eu/

Mgr Monika Prus Psycholog, Lublin

57 poziom zaufania

Witam,
zachęcałabym do spotkania z psychologiem i przyjrzenia się zarówno obniżonemu nastrojowi, sytuacji w pracy i w życiu, poczuciu szczęścia i satysfakcji z życia, a także możliwościom zmiany. Pozdrawiam serdecznie

Dr Daniel Melerowicz Psychologia, Katowice

60 poziom zaufania

Dzień dobry, zachęcam w pierwszej kolejności do kilku spotkań konsultacyjnych z psychologiem - psychoterapeutą. Przeprowadzi on wstępną diagnozę pani sytuacji i zaproponuje dalsze kroki postępowania, być może rozpoczęcie psychoterapii. Pozdrawiam.

Dr n. med. Anna Błażucka Neurolog, Warszawa

100 poziom zaufania

Proszę udać się na konsultację do psychiatry. Specjalista oceni nasilenie Pani objawów, poszuka przyczyny i zdecyduje o dalszym postępowaniu. W zależności od diagnozy może to być farmakoterapia, psychoterapia lub połączenie obu tych metod.
jest różnica w postępowaniu w przypadku tzw obniżonego nastroju/ chandry a depresji.

Dr Dominika Farley Psychologia, Kraków

39 poziom zaufania

Ja również polecałabym spotkanie z psychoterapeutą, najlepiej poznawczo-behawioralnym, a po uzyskaniu poprawy nastroju, z coachem. Jest Pani (i ja też :) w wieku, który często wymaga dokonania pewnego bilansu, podjęcia nowych decyzji, przyjrzenia się swoim wartościom i w tym właśnie może pomóc Pani coach.
Pozdrawiam serdecznie,
Dominika Farley

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Poczucie braku sensu życia u 18-letniej osoby – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Niespełniona miłość i brak sensu życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Nagłe spadki nastroju, płaczliwość u 20-latka – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Brak sensu życia i myśli o śmierci – odpowiada mgr Katarzyna Binder
Brak sensu w życiu młodej osoby – odpowiada Mgr Marta Widera-Kędryna
Uczucie braku sensu życia u 26-letniej kobiety – odpowiada Mgr Marta Belka-Szmit
Brak sensu życia u 47-letniej kobiety – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak poradzić sobie z obniżonym samopoczuciem i brakiem sensu w życiu? – odpowiada Dr n. med. Bohdan Tadeusz Woronowicz
Podejrzenie depresji psychotycznej i brak sensu życia – odpowiada Lek. specjalista psychiatra, Alina Nowicka
Poszukiwanie sensu życia przez nastolatkę – odpowiada Mgr Magdalena Golicz

artykuły

Najczęstsze błędy psychoterapeutów, czyli jak nie marnować czasu i pieniędzy

Decyzja o szukaniu pomocy psychologicznej jest zwy

Choroby demencyjne

Choroba Alzheimera, jak inne choroby demencyjne, s

Psycholog - kim jest i czym się zajmuje?

Psycholog to osoba posiadająca odpowiednie wykszta

Jak odnaleźć sens życia przez 23-letnią kobietę?

Witam. Jestem samotna matka z dwojka dzieci w mlodym wieku(23lata), natlok problemow i samotnosc doprowadzily do tego, ze stracilam sens zycia. Wszystkie czynnosci wykonuje automatycznie nawet usmiech jest automatyczny a w srodku pustka. Nic mnie juz nie cieszy, moze to i glupie, ale moje zycie tak jak by sie juz skonczylo. Stalam sie nerwowa i zaczelam reagowac placzem. Dawniej zwykle codzienne drobnostki sprawialy mi radosc a teraz nic. Jak odnalezc spowrotem ten sens zycia gdy juz nie chce z

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Depresja Konsultacje psychologiczne Uczucie samotności Psychologia

Mgr Anna Ingarden Psychologia, Kraków

80 poziom zaufania

Przejawia Pani objawy depresji. Jako, że nasilenie ich jest dość duże, polecam udać się na Psychoterapię. Pozdrawiam

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

93 poziom zaufania

Opisane objawy mogą świadczyć nie tylko o głębokim kryzysie, ale mogłyby także wskazywać na depresje. Zachęcam do skonsultowania się z lekarzem psychiatrą i psychologiem oraz do podjęcia psychoterapii. Leczenie pomoże Pani wrócić nie tylko do równowagi psychicznej, ale także odzyskania sensu i radości życia.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Utrata sensu życia i strach przed opinią innych a depresja – odpowiada Mgr Jakub Bętkowski
Brak sensu życia i smutek – odpowiada Piotr Bochański
Jak odnaleźć sens w swoim życiu? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka
Okaleczenia, próby samobójcze, brak sensu życia – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Brak sensu życia u 27-latki – odpowiada Lek. specjalista psychiatra, Alina Nowicka
Trudności z wyzwoleniem emocji u 23-letniej kobiety – odpowiada Mgr Agnieszka Glica
Brak sensu życia a depresja – odpowiada Mgr Katarzyna Schilf
Czy osoba może zacząć psychoterapię? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Brak sensu życia i motywacji u 31-latka – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Utrata sensu życia – odpowiada mgr Jakub Pyka

artykuły

"Choroba zagrażająca nie tylko jakości naszego życia, ale także samemu życiu''. Rozmowa o depresji atypowej z psychologiem Elwirą Chruściel

Jak wynika z badania EZOP, co czwarty dorosły Pola

Po prostu lubię ludzi

Z dr Mariolą Kosowicz, jedną z pięciu najwyżej oce

Czym jest zespół Adele?

Zespół Adele opisuje obsesyjną, patologiczną miłoś

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

umów wizytę

Mgr Magdalena Golicz Psycholog

umów wizytę

Mgr Maciej Rutkowski Psychologia, Białystok

umów wizytę

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

umów wizytę

Brak sensu życia

Mam na imię Jacek i mam 23 lata. Od ponad roku choruję na depresję. Jestem osobą z natury spokojną, zamkniętą w sobie i nieśmiałą. Pochodzę z biednej rodziny i mam czworo rodzeństwa. Jestem w trudnej sytuacji finansowej. W grudniu 2008 roku rozpocząłem swoją pierwszą pracę w banku. W lutym 2009 roku doznałem załamania. Zacząłem płakać, że jestem beznadziejny, samotny, biedny. Nie mogłem spać i budziłem się z bólami brzucha. W pracy chciało mi się płakać. Moja mama postanowiła udać się ze mną do psychiatry. Zacząłem przyjmować leki. Lekarz po zdiagnozowaniu moich objawów przepisał mi silne leki przeciwdepresyjne, które powodowały to, że pół dnia spałem (przyjmowałem benzodiazepiny). Udałem się do innego specjalisty, który zalecił mi łagodniejsze leki. Samopoczucie poprawiło się. W lipcu było już bardzo dobrze. Odstawiłem leki (niepotrzebnie). Dodatkowo od sierpnia zacząłem spotykać się z dziewczyną. Byłem nią zafascynowany, dobrze mi się rozmawiało, spędzało czas. Pojechaliśmy razem w góry. Zakochałem się. Niestety, nasza znajomość trwała krótko. Zaledwie 1,5 miesiąca. Po powrocie z wymarzonych wakacji zostawiła mnie. Wtedy to uświadomiłem sobie, że to nie była dla mnie dziewczyna, ponieważ rozstała się ona wcześniej z narzeczonym po długim związku, a ja byłem dla niej tylko zabawką. Mówię, trudno - skończyło się. Niestety, w połowie października znowu ogarnął mnie zły nastrój. Zacząłem płakać, że znów jestem sam, że jestem beznadziejny. Pojawiły mi się natrętne myśli natury agresywno-seksualnej. Nie mogłem się na niczym skupić. Oglądałem film i nie wiedziałem, o co w nim chodzi. W listopadzie udałem się do trzeciego specjalisty i zalecił mi lek przeciwdepresyjny i przeciwlękowy. Biorę go do dziś, już 5 miesiąc. Natrętne myśli zaczęły ustępować. Niestety, strasznie zacząłem się pocić i pojawił się jakiś niedowład ruchowy. Na nieszczęście w styczniu 2010 roku straciłem pracę (czyli jedyną rzecz, która tak naprawdę dawała mi sens życia), że miałem zajęcie i byłem wśród inteligentnych i fajnych ludzi. Teraz siedzę w domu i jestem załamany że życie jest bardzo trudne i że ja jestem nieszczęśliwy. Leżę do południa w łóżku, nie chce mi się rozmawiać. Nie potrafię żyć dla siebie - jakbym się poddał i zaczął nienawidzić siebie i cały świat. Ogarnęła mnie jakaś bezradność, obojętność. Czuję się niepotrzebny na tym świecie, nie potrafię postawić sobie żadnych celów. Powtarzam sobie w myślach że nie chce mi się żyć. Czuję, że zrujnowałem sobie życie i nie da się nic zrobić, że to psychika zaważyła na wszystkim, że się poddałem i teraz cierpię. Psychiatra stwierdziła, że po prostu jestem nieszczęśliwy.

MĘŻCZYZNA, 23 LAT ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Lek. Jan Karol Cichecki

52 poziom zaufania

Witam,

wydaje mi się, że powinien Pan poszukać porady i pomocy psychologa bądź psychoterapeuty. Pana problem, z tego co rozumiem, jest złożony i dotyczy tak sfery zawodowej, jak i osobistej. Z pewnością specjalista doradzi Panu sposób, by zdobyć pracę, jak również zastanowi się wspólnie z Panem nad przyczynami sygnalizowanych przez Pana trudności emocjonalnych w radzeniu sobie z pewnymi trudnymi sytuacjami osobistymi.

Nie doradzałbym Panu jednak zaprzestania przyjmowania leków w tym momencie. Taką decyzję proszę zawsze konsultować z lekarzem prowadzącym.

Pozdrawiam serdecznie