Czerwienienie się przy fobii społecznej

Witam. Mam 28 lat i przynajmniej od 7 lat cierpię na tzw. fobię społeczną. Odkryłam to stosunkowo niedawno, ale wszystkie czynniki na to wskazują. Zawsze byłam i jestem osobą śmiałą, otwartą, która lgnie do ludzi, a nie izoluje się od nich. Co mnie martwi? Od długiego czasu cierpię na pewien lęk, który towarzyszy mi zawsze i wszędzie. Jest to zjawisko, które towarzyszy mi w sklepie, restauracji, pracy bądź innych miejscach, w których znajdują się ludzie. Nie jest to ważne, czy są to osoby zupełnie obce czy bliskie. Jest mi bardzo ciężko z tym funkcjonować, ponieważ w różnych, nawet błahych sytuacjach interpersonalnych, robię się czerwona jak przysłowiowy "burak", pocę się i dostaję wypieków na twarzy.

Problem jest o tyle niezręczny, gdyż widzą to inni, którzy się wyśmiewają z mojego rumieńca na twarzy lub patrzą jak na dziwoląga. Nie jestem w stanie spokojnie usiąść w restauracji i zjeść z mężem kolacji, bo czuję lęk, panikę, że zaraz będę czerwona, że może ktoś mnie o coś zapyta, a nie daj Boże, aby weszła znajoma osoba.Odczuwam wręcz paraliż całego ciała. Krępują mnie sytuacje związane ze sprawami męsko-damskimi, sprawy seksu itp. Na razie nie korzystałam z pomocy specjalisty, ale może to jest niezbędne. Proszę o informację i pomoc!

KOBIETA, 28 LAT ponad rok temu

Neurologia Fobie społeczne

Pierwsze objawy autyzmu

Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się, jakie są jego pierwsze objawy.

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

74 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Chociaż trudno bez rozmowy z Panią stwierdzić, skąd lęk przed ludźmi i obawa przed zaczerwienieniem, to kontakt ze specjalistą jest jak najbardziej wskazany. W tym przypadku najlepszym nurtem terapeutycznym byłaby psychoterapia poznawczo-behawioralna. Do czasu podjęcia terapii może Pani spróbować tzw. intencji paradoksalnej. Polega ona na wyobrażeniu sobie najgorszej z możliwych sytuacji, np. podczas obiadu w restauracji. Proszę sobie wówczas wyobrazić to, czego najbardziej się Pani obawia i założyć, że właśnie tak się stanie. Wtedy, cokolwiek innego by nie nastąpiło, i tak nie będzie to "aż tak straszne". Paradoksalnie właśnie, jeżeli pragniemy tego, co wzbudza nasz lęk, przestajemy się tego obawiać.

Łączę pozdrowienia!

Lek. Agata Leśnicka Psychiatria, Gdańsk

70 poziom zaufania

Witam,

Nie warto zwlekać, należy się udać na osobistą konsultację do specjalisty. Zwłaszcza, że ze swoimi dolegliwościami realnie Pani cierpi. Na takiej konsultacji nie zadzieje się nic wbrew Pani woli, a będzie szansa omówić dostępne metody leczenia (farmakoterapia, CBT).