Czy moje objawy mogą świadczyć o anoreksji?

Witam. Mam 18 lat i 167 cm wzrostu. Ważę 51 kg.od kilku miesięcy słyszę od moich rówieśników że jestem za chuda i czy nie mam czasami anoreksji co słyszę również od mojej rodziny. Posiadam kilka nawyków żywieniowych. Wolę jeść w samotności,bardzo nie lubię jeść przy kimś ponieważ mam świadomość że będę musiała zjeść wszystko z talerza.Zdarza mi się po kryjomu chować jedzenie lub je wyrzucać. Na przykład jak na obiad była jakaś zupa to nalałam sobie swoją porcję po czym ukradkiem wylałam ją i mówiłam że zjadłam. Unikam często śniadań pod argumentem bolącego brzucha po porannym posiłku. Unikam czasami również kolacji. Mówienie innym słów nie jestem głodna stało się moim nawykiem. Potrafię odpowiedzieć tak nawet jeśli ten głód odczuwam. W szkole jeden batonik wystarcza mi na cały dzień w szkole po czym jak wrócę do domu nie mam ochoty jeść niczego ponieważ nie czuję się głodna. Czasami zdarzało mi się ćwiczyć w domu ponieważ chciałabym wyglądać tak ładnie jak inne dziewczyny. Czasami owszem zdarzało mi się uznać że jakaś część mojego ciała jest za gruba ale to raczej rzadko więc nie widziałam w tym nic złego, ale inni tak. Nie wiem czy to ma jakieś znaczenie do sytuacji, ale miałam próbę samobójczą oraz okaleczałam się. Nie mam w rodzinie wsparcia. Mimo zapewnień mojego chłopaka i przyjaciółki czuję się sama. Jestem wdzięczna im za wszystko. Lecz często odczuwałam smutek lub rozpłakałam się z byle powodu. Poprzednie wakacje spędziłam nie wychodząc z domu. Nie lubię też być w centrum uwagi wielu ludzi, nie wiem dlaczego może ma na to wpływ że boję się skrzywdzenia ? Jako dziecko byłam prześladowana i bitą w szkole nikomu o tym nie mówiłam aż do teraz. Ostatnią rzeczą jest również to że bardzo lubię oglądać filmy o anoreksji, lubię patrzeć na to mimo że czasami mnie to obrzydza. Czy coś jest ze mną nie tak?
KOBIETA, 18 LAT ponad rok temu

Rodzina dziecka autystycznego

Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu? Obejrzyj film i dowiedz się więcej o rodzinie dzieci autystycznych.

Z Pani opisu wynika, że- jak sama Pani zauważa- potrzebuje Pani wsparcia i uwagi, czuje się sama. Dodatkowo Pani objawy mogą być niepokojące- nie tylko pod kątem anoreksji, ale także innych zaburzeń czy trudności (np osobowościowych czy depresyjnych). Szczególnie, że wspomina Pani także o probie samobójczej czy samookaleczeniach. W tej sytuacji zdecydowanie potrzebna byłaby konsultacja ze specjalistą- psychologiem, psychoterapeutą- który zdiagnozuje i zaproponuje dalsze kroki (psychoterapia, konsultacja z lekarzem psychiatrą i farmakoterapia, leczenie w specjalistycznym ośrodku itp). Można z niej skorzystać w ramach kontraktu z NFZ w Poradni Zdrowia Psychicznego (jest Pani już pełnoletnia), przy czym potrzebne będzie skierowanie wystawione przez lekarza rodzinnego lub lekarza psychiatrę. Podobne usługi świadczą także niektóre NZOZy mające kontrakt z NFZ.
Zachęcam do działania i poszukiwania pomocy, szczególnie w okresie wakacyjnym, w którym ma Pani na to więcej czasu. Zmiana, odzyskanie równowagi i radości życia są możliwe, wymagają jednak zaangażowanej pracy nad sobą.

0

Dzień dobry
Pani bliscy zauważają z troską problem. Jest Pani pełnoletnia, więc może sama poszukać psychiatry (nie trzeba skierowania) i uzyskać potrzebne wsparcie i leki. Anoreksja jest bardzo niebezpieczna. Miała Pani próbę samobójczą. Warto zadbać o siebie, jeśli ma Pani siłę i możliwości, to proszę zapytać psychiatrę, gdzie mogłaby Pani odbyć psychoterapię.
Proszę może dzielić się z chłopakiem i przyjaciółką tym, że mimo ich starań czuje się Pani sama. Proszę im podpowiedzieć, co mogliby dla Pani zrobić.
Życzę sukcesów! i zdrowia :)

0
redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Patronaty