Witam serdecznie!
Jeśli chodzi o dziecięcą masturbację, narosło wokół niej wiele przekłamań i mitów. Rodzice zwykle wpadają w panikę, kiedy ich małe dziecko zaczyna się dotykać „tam”. Przypisują maluchowi złe intencje, dopatrują się jakichś zaburzeń albo dewiacji. Tymczasem, maluch odkrywa swoją seksualność. Dziecięca masturbacja nasuwa skojarzenia z jakąś patologią seksualną, a tak nie jest. Maluchy zaczynają dotykać swoich genitaliów już około drugiego albo trzeciego roku życia. Nowa część ciała, którą poznają, dostarcza im nowych doznań i przyjemności. Niezdrowe zachowania dorosłych, widzących dotykające się w miejscach intymnych dziecko, mogą prowadzić do negatywnych skutków, np. wyrzutów sumienia u malucha, negacji własnej seksualności, poczucia, że robi się coś złego i zakazanego, lęku.
Rodzice powinni pamiętać, że jedną z ich roli jest nauczenie dziecka zdrowego podejścia do własnego ciała i seksualności. Konieczne jest zatem wyposażenie malucha w myślenie, że sfera seksualna to coś pięknego, wartościowego i dobrego, a nie nasuwać skojarzenia związane z brudem czy grzechem. Oczywiście, rodzice muszą wyznaczać pewne granice, tłumaczyć, że należy przestrzegać pewnych norm społecznych, że trzeba szanować swoją i czyjąś intymność i nie można np. dotykać swoich genitaliów publicznie. Panika jest jednak zbyteczna. Czy masturbacja u sześciolatki jest normalna? Całkiem normalna i wynika z rozwoju psychoseksualnego. Chodzi jednak o to, by zwrócić uwagę, czy masturbacja nie służy przypadkiem innej potrzebie niż przyjemność, np. nie służy redukcji napięcia, obniżeniu lęku czy zaspokojeniu potrzeby bezpieczeństwa u dziecka.
Jeśli chodzi o nałogowe kłamanie, może być to faktycznie powiązane z mitomanią. Mitomania to patologiczna tendencja do kłamania, opowiadania nieprawdziwych historii, mijania się z prawdą i przedstawiania się w lepszym świetle. Często mitoman sam nie wie, co jest już prawdą, a co wytworem wyobraźni. Czasem nałogowe kłamanie służy zwróceniu na siebie uwagi otoczenia, dodania sobie znaczenia, czasem jest celowo wykalkulowane na zaszkodzenie innym ludziom, a czasem po prostu wynika z lęku przed konsekwencjami własnych czynów. Najczęściej mitomani to osoby o zmiennym nastroju, którzy potrzebują być w centrum zainteresowania. Jak sobie radzić z mitomanią? Radziłabym udać się na konsultację do psychiatry lub do najbliższej poradni zdrowia psychicznego. Nałogowe kłamstwa potrafią zatruć życie. Kłamiąc, zadaje Pani cierpienie nie tylko innym, ale też sobie.
Pozdrawiam.
