Czy możliwe jest zaburzenie psychiczne?

Chciałabym się dowiedzieć czy istnieje jakieś zaburzenie związany z takim przypadkiem. Mój chłopak cały czas mówi i sprowadza wszystko do jedzenia. Najbardziej u niego liczy się jedzenie. Nie ważna przyszłość byle nie chodzić głodnym. Nie rozumiem tego jak można każde pieniądze wydawać na jedzenie.Na zasadzie jakby miało za chwilę mu zabraknąć. Uważa że jak nie zje to umrze z głodu. Nie można zaplanować przyszłości bo wiąże się z jedzenie nie byciem głodnym. Czy należy to jakoś leczy.

KOBIETA, 33 LAT ponad rok temu

Zaburzenia osobowości Psychologia

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

76 poziom zaufania

Witam, jeżeli Pani chłopak się zgodzi może skorzystać z konsultacji z psychologiem. Potrzebna jest dłuższa rozmowa z osobą której problem dotyczy, aby stwierdzić czy zachowanie wskazuje na jakieś zaburzenia. Pozdrawiam serdecznie

Mgr Hanna Markiewicz Psychologia, Żelechów

100 poziom zaufania

Witam Panią
Prawdopodobnie stres i jakieś przykre doświadczenia
z przeszłości wywołały u Pani chłopaka bezpodstawny,
a jednak dla niego przeraźliwy lęk przed uczuciem głodu.
Każdy lęk, również ten przed uczuciem głodu, przyczynia się
do odczuwania różnych nieprzyjemnych objawów
psychicznych i somatycznych, które utrudniają
normalne funkcjonowanie.
Żeby pomóc Pani chłopakowi, trzeba poznać dokładnie
naturę tego problemu, dotrzeć do źródła jego lęku
przed uczuciem głodu i na tej podstawie opracować
właściwą metodę terapii.
Zachęcam Pani chłopaka do skorzystania z psychoterapii.
Gdyby chcieli Państwo porozmawiać ze mną o problemie,
to zapraszam do kontaktu.
Istnieje możliwość konsultacji online,
np. za pośrednictwem komunikatora Skype.
Pozdrawiam serdecznie

Hanna Markiewicz
psycholog
konsultacje@psycholog24online.pl
http://psycholog24online.pl

mgr Monika Góra Psychologia, Warszawa

60 poziom zaufania

Witam, niestety nie jest możliwe zdiagnozowanie zaburzenia bez konsultacji ze specjalistą. Zachęcam chłopaka do kontaktu z psychologiem w celu pozbycia się wątpliwości na ile problem jest poważny, pozdrawiam, Monika

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Czy możliwe jest zaburzenie psychiczne u 53-latki? – odpowiada Mgr Viktoria Kondratiuk
Czy możliwe jest że mam nerwicę? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jak radzić sobie ze strachem przed przyszłymi wydarzeniami? – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Czy możliwe są zaburzenia psychiczne? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
,Jak radzić sobie ze strachem, lękiem i niepokojem? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Czy ja mam jakieś zaburzenia psychiczne? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jak leczyć zaburzenia snu? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak poradzić sobie z nerwicą lękową u osoby bojącej się, że umrze? – odpowiada Dr Anita Rawa-Kochanowska
Czy uraz z dzieciństwa może być przyczyna leków w dorosłym życiu? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz
Jak radzić sobie z lękiem przed śmiercią? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz

artykuły

Wojna w Ukrainie nasila strach. Psycholog wyjaśnia, jak radzić sobie ze stanami lękowymi

Ataki paniki, stany lękowe, myśli o końcu świata.

Muszą zostawić bliskich i cały dorobek życia w Ukrainie. Jak sobie radzić ze stratą w obliczu wojny?

Tracą wszystko w obliczu wojny w Ukrainie - najbli

Kontrowersyjny odcinek "Młodych lekarzy" i przypadek odwodnionej starszej pani

"Tacy pacjenci blokują naszą poczekalnię" - powied

Czy możliwe są u mnie zaburzenia psychiczne?

Problem opisany przeze mnie będzie posiadał dwie części. Od dzieciństwa zauważyłam u siebie skłonności do kłamstwa oraz samogwałtu. Byłam bardzo zdolną dziewczynką, jednak odkryłam przyjemność pochodzącą z masturbacji i często z tego korzystałam. Byłam bardzo mała, nie wiedziałam co dokładnie dzieje się moim ciałem. Rodzice dowiedzieli się o problemie i zareagowali strasznie. Bałam się tego co robię, miałam wyrzuty sumienia, kłamałam, że już tego nie robię, jednak nie potrafiłam z tym skończyć. Dzisiaj już mam do tego inny stosunek, chciałam się dowiedzieć, czy to jednak normalne, żeby sześciolatka dopuszczała się takich rzeczy? To pierwszy problem. Drugi to właśnie kłamstwo. Od zawsze miałam bujną wyobraźnię i bałam się reakcji mamy na moje zachowanie, więc zmyślałam. Teraz mam 20 lat i wszystko znacznie się pogłębiło. Nie wiem dlaczego nie umiem mówić prawdy, wymyślam wiele niestworzonych historii, raniąc niestety przy tym moich najbliższych. Potrafiłam moim przyjaciołom wmówić próbę samobójczą mojej matki, wyjazd do innego kraju, wszelkie choroby. Przy tym potrafiłam zdradzić chłopaka, lecz wymyślić, że zostałam zgwałcona. Wiem, że to nie może być normalne. Znalazłam w internecie określenie brzmiące: mitomania. Czy to może być to? Co powinnam zrobić? Nie potrafię już uciec z labiryntu swoich kłamstw. Wiem też, że inni mi wierzą, zawsze się ubezpieczam, wiem, co zrobić, żeby uwiarygodnić fakty. Przez rok potrafiłam ciągnąć jedno kłamstwo, a nikt się nie zorientował.

KOBIETA, 20 LAT ponad rok temu

Psychiatria Zdrowie psychiczne

Mgr Kamila Drozd Psycholog

80 poziom zaufania

Witam serdecznie!

Jeśli chodzi o dziecięcą masturbację, narosło wokół niej wiele przekłamań i mitów. Rodzice zwykle wpadają w panikę, kiedy ich małe dziecko zaczyna się dotykać „tam”. Przypisują maluchowi złe intencje, dopatrują się jakichś zaburzeń albo dewiacji. Tymczasem, maluch odkrywa swoją seksualność. Dziecięca masturbacja nasuwa skojarzenia z jakąś patologią seksualną, a tak nie jest. Maluchy zaczynają dotykać swoich genitaliów już około drugiego albo trzeciego roku życia. Nowa część ciała, którą poznają, dostarcza im nowych doznań i przyjemności. Niezdrowe zachowania dorosłych, widzących dotykające się w miejscach intymnych dziecko, mogą prowadzić do negatywnych skutków, np. wyrzutów sumienia u malucha, negacji własnej seksualności, poczucia, że robi się coś złego i zakazanego, lęku.

Rodzice powinni pamiętać, że jedną z ich roli jest nauczenie dziecka zdrowego podejścia do własnego ciała i seksualności. Konieczne jest zatem wyposażenie malucha w myślenie, że sfera seksualna to coś pięknego, wartościowego i dobrego, a nie nasuwać skojarzenia związane z brudem czy grzechem. Oczywiście, rodzice muszą wyznaczać pewne granice, tłumaczyć, że należy przestrzegać pewnych norm społecznych, że trzeba szanować swoją i czyjąś intymność i nie można np. dotykać swoich genitaliów publicznie. Panika jest jednak zbyteczna. Czy masturbacja u sześciolatki jest normalna? Całkiem normalna i wynika z rozwoju psychoseksualnego. Chodzi jednak o to, by zwrócić uwagę, czy masturbacja nie służy przypadkiem innej potrzebie niż przyjemność, np. nie służy redukcji napięcia, obniżeniu lęku czy zaspokojeniu potrzeby bezpieczeństwa u dziecka.

Jeśli chodzi o nałogowe kłamanie, może być to faktycznie powiązane z mitomanią. Mitomania to patologiczna tendencja do kłamania, opowiadania nieprawdziwych historii, mijania się z prawdą i przedstawiania się w lepszym świetle. Często mitoman sam nie wie, co jest już prawdą, a co wytworem wyobraźni. Czasem nałogowe kłamanie służy zwróceniu na siebie uwagi otoczenia, dodania sobie znaczenia, czasem jest celowo wykalkulowane na zaszkodzenie innym ludziom, a czasem po prostu wynika z lęku przed konsekwencjami własnych czynów. Najczęściej mitomani to osoby o zmiennym nastroju, którzy potrzebują być w centrum zainteresowania. Jak sobie radzić z mitomanią? Radziłabym udać się na konsultację do psychiatry lub do najbliższej poradni zdrowia psychicznego. Nałogowe kłamstwa potrafią zatruć życie. Kłamiąc, zadaje Pani cierpienie nie tylko innym, ale też sobie.

Pozdrawiam.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania – odpowiada Magdalena Pikulska
Jak poradzić sobie z mitomanią? – odpowiada Mgr Izabela Makowska-Trzeciak
Jak naprawić relacje z partnerem? – odpowiada Mgr Beata Kot
Jak samodzielnie poradzić sobie z kłamaniem? – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Jak poradzić sobię z agresją i częstymi kłamstwami? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek
Co jest powodem strachu przed ludźmi u dziecka 6-miesięcznego? – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Uzależnienie od kłamania – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak zmienić nastawienie rodziców do mojego chłopaka? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska
Związek z mężczyzną mitomanem – odpowiada Dr Krzysztof Dudziński
Czy wzwody u niemowlaka mogą mieć związek z chorobą? – odpowiada Lek. Łukasz Kowalski

artykuły

Cechy, po których poznasz kłamcę. Nie rośnie mu nos, ale te oznaki na pewno zauważysz

Jego babcia umiera w szpitalu i czeka na najgorsze

Seks jest dla nich jak narkotyk. Jak sobie poradzić z seksoholizmem?

- Byłem uzależniony od narkotyków i seksu. Bra

Socjopata - jaki jest i jak rozpoznać socjopatię?

Socjopata to osoba, która nie rozumie co to współc

Lek. Wiesław Łuczkowski Neurologia, Wrocław

umów wizytę

dr Anna Skrzypek-Grigo Psychiatria, Warszawa

umów wizytę

Renata Błaszkiewicz Psychiatria, Kłodzko

umów wizytę

Lek. Katarzyna Sosnowska Psychiatria, Chełm

umów wizytę

Czy możliwe są zaburzenia psychiczne u młodej osoby?

Dzień dobry, piszę ponieważ niepokoi mnie sytuacja, która przydarzyła się mojej córce. Ma 19 lat i zdiagnozowane Hashimoto, które leczone było, dość chaotycznie w moim odczuciu, różnymi dawkami Letroxu. Wtedy zgodnie z zaleceniem córka przyjmowała 16 różnych tabletek dziennie, min. na wyciszenie, uregulowanie miesiączki, zaparcia, wypadanie włosów, wapno itp.Aktualnie zmieniłyśmy endokrynologa i córka od ponad miesiąca przyjmuje tylko Novothyrox. Nie wykonywałyśmy ostatnio badań TSH, mamy je zrobić dopiero za miesiąc, przed wizytą kontrolną. Poza tym ma jeszcze zespół jelita drażliwego. Ostatnio wydawało jej się, że mówią do niej postaci z kreskówek, widzi "pływające" schody, ruszające się ściany, wydłużające się sznurki. Kontakt z nią był utrudniony, była apatyczna, bardzo smutna, płacząca. Zdawała sobie sprawę, że to co widzi i słyszy nie jest rzeczywiste i bardzo się bała. Ciągle się upewniała jak jest naprawdę. Pojechałyśmy na pomoc doraźną, która skończyła się zastrzykiem uspokajającym, bez żadnych badań, wywiadu. Po powrocie do domu zmierzyłam jej ciśnienie, które wynosiło 145/100, puls 104. Uspokoiła się po ok. godzinie. Spędziłam z nią noc, spała czujnie, nerwowo. To zdarzyło się około tygodnia temu, sytuacja wróciła do normy. Powinnyśmy pewnie udać się do lekarza, ale jakiej specjalności? Co mogło być przyczyną tego zachowania? Córka zdawała w tym roku maturę, dostała się na studia, ma chłopaka, z którym dobrze jej się układa, jest otwarta, wesoła, akceptowana i lubiana w towarzystwie rówiesniczym i rodzinnym. Kiedy później rozmawiałyśmy o tej sytuacji sama była zaskoczona, że przecież teraz ma tylko same dobre dni, najdłuższe wakacje i zero stresu. Niewiele pamięta z tego wieczoru, wie,że byłyśmy na pogotowiu, ale nie przypomina sobie ani jaki był lekarz ani pielęgniarka czy że byłyśmy jeszcze w aptece. Niestety, mieliśmy w rodzinie /kuzyn męża/ osobę ze schizofrenią i tego boję się najbardziej.

KOBIETA, 46 LAT ponad rok temu

Badanie hormonów tarczycy Ginekologia Zaparcia Choroba Hashimoto Zespół jelita drażliwego Stres Schizofrenia Wypadanie włosów Badanie podmiotowe Interna Pediatria Psychologia Psychoterapia Cykl miesiączkowy Dziecko Włosy Pływanie Turystyka

Mgr Katarzyna Kulczycka Psychologia, Wrocław

71 poziom zaufania

Dzień dobry,
Doradzałabym wizytę konsultacyjną u psychiatry i polecam zabranie ze sobą dokładnej listy leków jakie córka przyjmuje/przyjmowała oraz ich dawek. W tym momencie warto zachować spokój, gdyż na podstawie jednego takiego epizodu nie można postawić żadnej diagnozy i nie wiadomo, czy będą miały miejsce następne. Jeśli chodzi o wiek to okres nastoletni i wczesnej dorosłości są czasem, gdy najczęściej dochodzi do ujawnienia się pierwszych objawów zaburzeń/chorób psychicznych. Radziłabym jednak nie sugerowanie się tym, bo to jeszcze nic nie znaczy. Niektóre leki brane długo w większych dawkach (np. sterydy) u osób z podatnością genetyczną mogą wywoływać objawy psychotyczne np. halucynacje, urojenia (nawet tzw. psychozę polekową). Oczywiście nie wiadomo, co wywołało takie objawy u Pani córki i nikt nie da Pani całkowitej pewności, że nie są to początki choroby. Pocieszające jest to, że schizofrenia jest jedną z psychoz i nawet jeśli córka odziedziczyła podatność genetyczną to nie każde objawy psychotyczne i nie każdy epizod psychotyczny świadczą o początkach akurat schizofrenii. Nie każdy pacjent mający objawy wytwórcze (halucynacje,urojenia) cierpi na schizofrenię. Dodatkowo współczesne leki przeciwpsychotyczne są wstanie szybko zredukować wskazane objawy. Podsumowując radzę skonsultować się z psychiatrą, który wypowie się szerzej odnośnie ryzyka choroby oraz ewentualnego związku schorzeń i leków z objawami psychotycznymi. Lekarz jeśli uzna to za słuszne być może przepisze także leki, które będzie można podać w razie powtórzenia się takiej sytuacji. Mam nadzieję, że zrozumiała Pani mój wywód i że wszystko będzie dobrze.
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Kulczycka
http://psycholog-kulczycka.pl/