Czy potrzebuję wsparcia psychologa?

Niedawno skończyłam 19 lat, w tym roku rozpoczęłam studia w obcym mieście na kierunku Finanse i rachunkowość. Wybór tego kierunku był praktycznie przypadkowy, lubię matematykę i dobrze mi z nią szło w liceum, jednak jest to chyba jedyny powód, oprócz tego pomagałam w firmie rodziców, zajmując się nazwijmy to pewnego rodzaju "księgowością", poza tym wybór w ciemno, nie sprawdziłam nic dotyczącego tej uczelni, przedmiotów itd. Możliwe, że było spowodowane to tym, iż nie jestem w stanie wymyślić żadnego innego kierunku, na którym bym się mogła odnaleźć. A aktualnie nie wydaje mi się, żebym na jakimkolwiek kierunku mogłabym się odnaleźć, bo mój obecny też mi do końca nie pasuje. Studiowanie na razie dla mnie się wiązało przez pierwsze tygodnie z niejedzeniem z powodu stresu z nim związanym oraz do teraz z płakaniem na wykładach i po wykładach. Jedynym momentem radości był powrót do domu. A więc moje wątpliwości co do kierunków studiów doprowadziły do wątpliwości czy w ogóle studia są dla mnie. Nie jest to moim zdaniem środowisko dla mnie, jestem raczej spokojna, nie leży mi imprezowe życie, jakaś samowolka i takie wszystkim na przekór łamanie zasad, do odpowiedzi w życiu się nie zgłosiłam, a na studiach jednak trzeba się pokazać i być pewnym swojego zdania (tu pojawia się mój kolejny problem, a mianowicie trudność w podejmowaniu decyzji, i mam tu na myśli najprostsze decyzje jakie sobie można wyobrazić, boję się powiedzieć cokolwiek, bo może to za sobą ponieść jakieś konsekwencje, nawet nie chodzi o to, że złe, ale, że jest to jakby moja odpowiedzialność), brakuje mi pewności siebie, mam problem w nawiązywaniu kontaktów z osobami w grupie, dochodziło też do tego, że to inni zagadywali mnie, ale ja nawet nie próbowałam podtrzymać tej rozmowy, stojąc dalej sama przygnębiona wyżej opisywaną całą sytuacją. Myślałam o zrezygnowaniu ze studiów, ale tej decyzji też nie potrafię podjąć z takich powodów: nie mam pomysłu na siebie "co jak nie studia?", boję się trochę również reakcji znajomych, bo powiedzą przecież, że sobie nie radzę z nauką, "a przecież w szkole miała piąteczki", plus wydaje mi się, że taką decyzją zawiodłabym oczekiwania mojego taty, mimo że mówił, że liczy się moje szczęście, to jednak cały czas, gdy mówię, że nie chcę studiować on na to, że byłaby to najgłupsza rzecz jaką zrobiłam w życiu, zmarnowanie 12 lat nauki wcześniejszej. Boli mnie to, nie chcę sprawiać mu przykrości, bo jest osobą, którą kocham najbardziej, i boję się o swoją przyszłość, jako taka niezaradna osoba, gdy jego zabraknie, bo jest dla mnie największym wsparciem, zawsze o mnie dbał. Próbujemy rozwiązać teraz jakoś ten cały mój problem, dobrze byłoby usłyszeć zadanie kogoś z zewnątrz, kto spojrzy na to chłodno.