Czy psychiatra mógł pomylić się w swojej diagnozie?

Psychiatra nie stwierdził u mnie żadnych zaburzeń, chociaż rozmowa trwała dość krótko, czy w takim czasie diagnoza może być trafna? Zawsze byłam samotnikiem i 3 lata temu stwierdzono u mnie zaburzenia adaptacyjne, w oczekiwaniu na kolejkę NFZ i większy stres i płaczliwość po wizycie u psychologa, zrezygnowałam z psychoterapii. W gimnazjum szkolny psycholog zaproponował mi spotkania grupowe, głupio było mi powiedzieć o tym mamie, z rodzicami zawsze miałam słaby kontakt, nie rozmawiamy o problemach. Stwierdziłam, że poradzę sobie sama. Z czasem bardziej otworzyłam się, zaczęłam rozwijać zainteresowania i uważam, że nie jest ze mną tak źle, potrafię rozmawiać z nieznajomymi, mam zdanie na różne tematy. Jestem ciekawą osobą i nie można się ze mną nudzić, ale jednak jest coś nie tak, uważam, że mam ułożone życie poza życiem społecznym, brakuje mi dobrych znajomych i przyjaciół. Są dwie osoby, które są blisko mnie i mogę na nich liczyć, ale to za mało... W tym tygodniu zakończyła się znajomość, która była dla mnie ważna, ale nie wystarczająco satysfakcjonująca. Okazuje się, że mieliśmy oczekiwania, których wzajemnie nie spełnialiśmy, można powiedzieć, że długo trwały rozstania i powroty, jednak nie przynosiły one dobrego efektu, jednak ja przyzwyczaiłam się i jest mi teraz źle. Zastanawiam się czy ze mną jest wszystko ok, czemu moje relacje tak szybko się kończą. Wydaje mi się, że zabrakło nam czasu, zrozumienia, postarania się wyjść sobie na przeciw i szczerej rozmowy, stąd były kłótnie, nieporozumienia i obrażanie się. Boli mnie to jak ktoś mówi, że jestem zbyt pesymistyczna, często narzekam (czy kobiety tak nie mają?), staram się nad tym pracować, ale mam potrzebę podzielenia się o smutku, nawet najdrobniejszym i oczekuję wsparcia, zrozumienia, słów "jesteś w trudnej sytuacji, ale jestem przy tobie i możesz na mnie liczyć" a nie "nie przesadzaj, inni mają gorzej od ciebie, weź się w garść", to chyba nie jest aż tak wiele? Czy ludzie tak reagują, bo nie potrafią inaczej, nie wiedzą co należy powiedzieć w pewnych sytuacjach czy naprawdę aż tak bardzo się użalam nad sobą? Nie rozumiem dlaczego przez mój charakter osoba, która była dla mnie ważna zachowywała się inaczej w stosunku do mnie w porównaniu do innych znajomych i na koniec znajomości usłyszałam, że nie czuł potrzeby mówienia mi o sobie, czuł się nie rozumiany i też nie rozumiał, i nie chciał mnie bardziej poznać :( Czasem wydaje mi się, że jestem zbyt otwarta a czasem, że zbyt zamknięta. Nie wiem kiedy należy się otworzyć, są przecież takie tematy, kiedy potrzeba czasu, przekonania się, że warto zaufać, dlaczego więc inni reagują na milczenie (zwłaszcza mężczyźni) "ty nigdy nic nie mówisz, pytam się to odpowiedz na pytanie", takie wymuszanie konkretnej odpowiedzi jest okropne, nie buduje chęci opowiedzenia o swoich przeżyciach...