Witam serdecznie!
Diagnozę autyzmu stawia się najczęściej między drugim a trzecim rokiem życia dziecka. Autyzm wczesnodziecięcy należy do całościowych zaburzeń rozwojowych, które manifestują się w postaci zaburzeń komunikacji, utrzymywania kontaktów społecznych i okazywania emocji przez dziecko. Im wcześniej rozpozna się niepokojące sygnały, mogące świadczyć o autyzmie, tym wcześniej można podjąć terapię malucha i wyeliminować niektóre objawy. Co może świadczyć o autyzmie u dziecka? Brak uśmiechu, brak gaworzenia w okresie niemowlęcym, trudności w wykonywaniu gestów, brak mowy albo bardzo ubogie słownictwo – jeżeli dwuletnie dziecko nie potrafi wypowiedzieć dwuwyrazowych wyrażeń, bardzo prawdopodobne, że może przejawiać cechy charakterystyczne dla zaburzeń ze spektrum autyzmu, np. dla zespołu Aspergera (łagodna postać autyzmu).
Na stronie internetowej Fundacji SYNAPSIS (http://www.synapsis.waw.pl/), zajmującej się niesieniem profesjonalnej pomocy dzieciom z autyzmem i ich rodzicom, wymieniono poszczególne umiejętności, które powinno nabyć dwuletnie dziecko, a których brak lub wycofanie się malucha z części tych aktywności może sugerować diagnozę autyzmu. Dziecko dwuletnie zatem powinno systematycznie uczyć się nowych słów, umieć nazwać znajome rzeczy na rysunkach, potrafić wskazać palcem przedmiot, który chce dostać, poproszone o przyniesienie rzeczy, wykonać polecenie rodzica, naśladować czynności, jakie wykonuje rodzic, np. odkurzanie. Ponadto, dwuletni szkrab powinien chętnie przyglądać się zabawie innych dzieci i próbować do nich dołączyć, umieć bawić się w „kółko graniaste” lub w „balonik”, potrafić kiwać na przeczenie „nie” i potwierdzenie „tak”, zadawać pytania typu „Po co?”, „Dlaczego?”.
Diagnoza autyzmu jest bardzo trudna, gdyż każde dziecko rozwija się w swoim indywidualnym tempie. Poza tym, każde dziecko autystyczne różni się od siebie. Jeden maluch chory na autyzm może siedzieć godzinami sam w kącie i rytualnie układać klocki wzdłuż rantu kocyka, ale będzie sprawnie posługiwał się językiem, a drugi – w ogóle nie będzie mówił, a do tego będzie przejawiał zachowania agresywne i autoagresywne. Niektóre opisane przez Pana zachowania córeczki mogą wskazywać na autyzm, ale nie muszą. Drogą internetową trudno o rzetelną diagnozę. Preferowanie samotności, samotne zabawy, unikanie kontaktu wzrokowego, niechęć do przytulania się, opóźniony rozwój mowy wprawdzie wkomponowują się w obraz autyzmu, ale z drugiej strony – dziecko jest uśmiechnięte, otwarte, lubi towarzystwo dzieci, żywo reaguje na zasłyszaną muzykę, czyli zachowuje się jak typowy maluszek, nie odstając od norm rozwojowych.
Jeżeli są Państwo zaniepokojeni jakimiś zachowaniami u córeczki, radziłabym skonsultować się z pediatrą dziecka albo umówić się na wizytę do psychologa rozwojowego. Więcej na temat autyzmu u małych dzieci może Pan przeczytać pod poniższymi linkami:
http://portal.abczdrowie.pl/objawy-autyzmu-u-dwulatka
http://portal.abczdrowie.pl/autyzm-u-trzylatka
http://portal.abczdrowie.pl/rodzaje-autyzmu
http://portal.abczdrowie.pl/autyzm-atypowy
http://portal.abczdrowie.pl/objawy-autyzmu-u-dzieci
http://portal.abczdrowie.pl/diagnostyka-autyzmu
Pozdrawiam i życzę powodzenia!
