Dlaczego nic mi nie wychodzi i jestem pesymistą?
Mam 24 lata. Od dziecka byłem pesymistą, nie miałem kolegów, do tej pory nie mam kolegów, przyjaciół ani żadnej zgranej paczki lub też bliższych znajomych. Od liceum bodaj jestem realistą. Jednak z dzieciństwa nadal mam to, że nie ma po prostu szans, aby ktoś mnie przekonał, że jestem wartościowy czy coś. Ktoś może sobie mówić do woli - nie przekona mnie. Każdą negatywną uwagę, opinię co do mnie bardzo szybko utożsamiam i żyję z tym przekonaniem, że to była prawda na mój temat. Czuję się śmieciem, zerem, kompletnym dnem. Co prawda bliscy próbują, ale na nic ich wysiłki, więc nawet już nie mówię o tym, bo to ich drażni. Moja samoocena praktycznie nie istnieje. Uważam siebie za chłopca do bicia, że moje uczucia można wyśmiać, podeptać, że ktokolwiek zrobi mi krzywdę, to ja tego nie zauważę lub się nie przejmę tym, bo jestem tak wyprany (a lubię bardzo często i bardzo krytycznie siebie obrażać, rzucać wyzwiskami na mój temat, bo przecież jestem zerem). Cokolwiek by się nie działo, to jest to moja wina - przekonanie, które zostało od dzieciństwa, kiedy się nie pomyślało, coś się zepsuło, zbroiło i oczywiście była moja wina - także wtedy kiedy ja nic nie zepsułem, a zepsuło się prędzej, zanim dotknąłem tego przedmiotu.
Czy ja już jestem wariatem? Rzeczywiście kompletnym zerem? Można mi jakoś pomóc? Ale bardzo oporna to będzie próba...
