Dlaczego nie mam chcęci do działania i coraz częściej myślę o samobójstwie?
Mam 17 lat. Od gimnazjum zmagam się z coraz gorszym nastrojem. Kiedyś nie zwracałem uwagi na to, że ludzie palą czy piją, pewnie dlatego miałem liczne grono znajomych. Z czasem liczba znajomości zaczęła się ograniczać do osób, które można policzyć palcami jednej ręki. Zapewne przez to, że nie zacząłem nienawidzić ludzi pijących alkohol (nawet w niewielkich ilościach, nigdy nie piłem) i co się z tym wiąże młodzież, subkultury, które kojarzą mi się z piciem itp. Stało się to dosyć obsesyjne gdyż kogokolwiek bym nie poznał oceniam go tylko po tym czy pije czy nie. Jeśli tak od razu zaczynam go ignorować. Powoli ludzie, których lubiłem, zmieniali się tak, że po prostu zacząłem ich unikać. Przez całe lata ciągnie się za mną olbrzymia samokrytyka. Na początku stopniowo i to w małych ilościach towarzyszyły mi myśli samobójcze, lecz teraz nie ma dnia bez tego, myślę, że nie ma innego wyjścia. W domu też nie za ciekawa sytuacja, rodzice - kłótnie + olbrzymie długi. Nie umiem sobie znaleźć zajęcia, chodzę do technikum informatycznego, lecz nie mogę się czymś konkretnym zainteresować w co mógłbym ciągnąć moją przyszłość. Na jakieś hobby, które przykuło by moją uwagę nie mam zbytnio co liczyć, bo pieniędzy nie mam. Zniechęcam się do większości działań. Staram się nikomu w domu nie przeszkadzać, pomagam w pracach domowych oraz staram się jak najmniej narzucać na wydatki domowe (prąd, woda itp.), jestem inny niż bracia którzy imprezują ile się da i nie myślą o problemach w domowych. Teraz, gdy ferie są, nie wychodzę nigdzie, tylko przesiaduję w domu przed komputerem. Brak motywacji na jakiekolwiek działanie, pogoda, miejsce zamieszkania (daleko od miasta mieszkam i nie mam żadnych kolegów w okolicy domu ). Staje się coraz bardziej nerwowy, lecz nie okazuję tego zachowaniem, lecz czuję w sobie jakbym miał zaraz wybuchnąć. Coraz gorzej sobie radzę, a nie mam na kim polegać.
