Duszności, drgawki i płaczliwość na myśl o chodzeniu do szkoły

Witam.

Mam na imię Kasia i mam 15 lat. Chodzę do drugiej klasy gimnazjum. Nigdy nie miałam problemów z nauką, zawsze miałam czerwony pasek na koniec roku szkolnego. Jestem lubiana przez rówieśników, przez nauczycieli także. Jestem dość wrażliwą osobą, ale lubię się śmiać. Nieczęsto wychodzę na dwór z koleżankami, bo nie lubię wałęsać się po dworze, a jeśli już wychodzę to wychodzę po to, żeby nie uznali mnie za 'dziwadło'. W październiku ubiegłego roku pojawiły się u mnie duszności związane ze stresem wywołanym przez szkołę. Zaniepokoiło to moją mamę, więc udałyśmy się do lekarza rodzinnego. Po rozmowie z lekarzem, stwierdzono, że tłoczę w sobie emocje, nie umiem powiedzieć nauczycielowi np. tego, że za dużo materiału do nauki dostajemy. To nerwica szkolna. Pani doktor przepisała mi granulki uspokajające.

Pierwszy semestr ukończyłam z średnią 5,0 (opłaciło się chodzić jako nieliczna z klasy na zajęcia poza lekcyjne). Duszności ustały. Jestem dość chorowita, więc dużo czasu spędzałam w domu z mamą, którą bardzo kocham. Nie miałam problemów z nadrabianiem. Z czasem niechęć do szkoły się nasiliła. Kiedy nauczyciel w szkole zapowiadał test lub kartkówkę, koszmar się zaczynał. Przychodziłam do domu, jak zwykle uśmiechnięta. Gdy zasiadałam sama przy biurku w moim pokoju, uśmiech znikał. Najpierw odrabiałam pracę domową, bo myślałam że lęk przed szkołą i jutrzejszymi kartkówkami bądź testami zniknie. Kiedy myślałam np. tydzień wcześniej o nadchodzącym teście, koszmar się zaczynał i tak jest do dziś. Kiedy myślałam o tym, jak dużo muszę się nauczyć, myślałam: Boże, przecież ja się tego nie nauczę, nie starczy mi czasu. Tak jest za każdym razem. Błagałam moją mamę, żebym nie szła do szkoły. Wolałam poprosić mamę, niż iść na wagary, które uważam za głupotę. Nie pojawiałam się na pierwszych terminach testów, bo czułam się pewniej, kiedy szłam je pisać w innym terminie. Nie pójdę do szkoły nienauczona. Bardzo boję się dostać jedynkę, wiem, może to chore ambicje, ale wolę zostać w domu niż iść do tego strasznego budynku, do nauczycieli.

Od jakiegoś czasu jest coraz gorzej. Płaczę i płaczę, bo wiem, że muszę chodzić do szkoły, ale dostaję drgawek, kiedy myślę o tym, co będzie na teście. Zwierzyłam się koleżance, ale ona powiedziała, że muszę chodzić do szkoły, bo to jest nie fair, że oni muszą pisać to w pierwszym terminie, a ja sobie nie przychodzę i mogę pisać, kiedy chcę. Moja mama mówi to samo. Kiedy powiedziałam mamie to, co czuję, że tak bardzo boję się chodzić do szkoły, zaczęła na mnie krzyczeć, że choć będę dostawać jedynki, muszę chodzić do szkoły, powiedziała, że mam coś z głową, że sobie coś przybrałam do głowy i że przysporzę jej jeszcze więcej problemów, i mówi, że po prostu już mi się nie chce uczyć. Owszem, jakieś 2 miesiące temu już nie miałam siły do nauki, ale właśnie wtedy ten lęk się nasilał i nasilał, aż do takiego stopnia.

Tak bardzo bezpiecznie czuję się w domu. Mam chęć do nauki, ale kiedy otwieram książkę i myślę jak dużo testów jeszcze mnie w tym tygodniu czeka, zaczynam płakać i dostaję drgawek. Bardzo chciałabym pracować w ambasadzie gdzieś na świecie i wiem, że muszę się dobrze uczyć, że długa i ciężka droga przede mną. Nie obawiam się liceum, tylko właśnie tych niecałych 3 ostatnich miesięcy nauki w drugiej klasie gimnazjum. Bardzo proszę o pomoc, bo to jest bardzo ciężkie. Boję się już cokolwiek powiedzieć przyjaciółkom i mamie. Pozdrawiam, Kasia.

KOBIETA, 15 LAT ponad rok temu

Nerwica Psychiatria Zdrowie psychiczne

Paulina Witek Psycholog, Warszawa

74 poziom zaufania

Witaj Kasiu,

Twój lęk przed szkołą wiąże się z ogromną presją bycia najlepszą, posiadania bardzo wysokiej średniej. Spróbuj na moment spojrzeć na tę sytuację z nieco innej strony. Wiedza jest bardzo ważna, ale jej wyznacznikiem nie zawsze są najlepsze stopnie ze wszystkich przedmiotów. Poza wiedzą czerpaną z książek istotne jest także rozwijanie swoich zainteresowań na innych płaszczyznach życia, podczas rozmów z rówieśnikami, brania udziału w różnych ciekawych przedsięwzięciach, etc. Jesteś w fantastycznym wieku, kiedy możesz większość swojego czasu spędzać na nauce, na zdobywaniu nowych doświadczeń, próbowaniu swoich sił w różnych kierunkach. Myślę, że warto jak najlepiej wykorzystać ten czas.

Oceny i wysoka średnia są ważne, ale sądzę, że równie istotne jest, abyś nie zaniedbywała innych płaszczyzn swojego życia. Nauka nie powinna odbywać się kosztem Twojego zdrowia i wiązać się z tyloma frustracjami. Zastanów się na ile Twoje cele są realne, oraz na ile i które z nich są dla Ciebie rzeczywiście ważne. Myślę, że mogłoby Ci pomóc przewartościowanie pewnych aspektów Twojego stylu zdobywania wiedzy. Na przykład zamiast koncentrować się na jak najlepszych wynikach ze wszystkich przedmiotów, wybrać kilka takich, które naprawdę lubisz i w których jesteś dobra, a z pozostałych dziedzin wiedzy czerpać jak najwięcej, ale nie za wszelką cenę. Każdy z nas jest/był dobry z niektórych przedmiotów, a z innymi radził sobie trochę gorzej. Im będziesz starsza, tym większe znaczenie będzie miała Twoja specjalizacja w wybranej dziedzinie. Pomyśl nad tym.

Przyczyna lęku przed pójściem do szkoły może być natomiast bardziej złożona. Ucieczka w naukę i lęk przed sprawdzianem mogą być wynikiem innych trudności emocjonalnych. Gorąco namawiałabym Cię do spotkania z psychologiem. Warto, aby również Twoja mama udała się na kilka takich konsultacji. Porozmawiaj z mamą na ten temat lub poproś o wsparcie psychologa w Twojej szkole.

Leczenie fobii szkolnej nie powinno opierać się na farmakoterapii, o której wspomniałaś. Leki uspokajające możesz przyjmować doraźnie, docelowo, pomyśl jednak nad psychoterapią.

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia!