Jak leczyć zaburzenia psychiczne u młodej osoby?

Witam, byłam już w gimnazjum u psychologa, który stwierdził depresje i zaburzenia odżywiania. Wystraszyło mnie to i zrezygnowałam z wizyt. Jednak ostatnimi czasy przestałam sobie dawać rade z czymkolwiek, więc postanowiłam podobnie udać sie do psychologa, który już po pierwszym spotkaniu automatycznie wysłał mnie do psychiatry z podejrzeniem ciężkiej depresji. Jednak na wizycie u psychiatry zbyt się wystraszyłam, kiedy kazano mi odpowiedzieć, dlaczego pięć lat temu chodziłam w takich butach, a nie innych. Ogólnie cały zamysł spotkania wyglądał tak, że mam wyjaśnić rzeczy, których zwyczjanie nie wiem. Przez 30 minut rozmowy dlaczego coś działo się tak a nie inaczej. (co nie miało według mnie jakiegoś super racjonalnego wyjaśnienia do którego musiałabym wspólnie z nią dążyć) Psychiatra przepisał mi dwa leki Zolof i Trittico. Gdzie pomaga mi jedynie Trittico bo zwyczajnie mnie uspokaja. I to nie jedna trzecia tabletki, a cała. Pomimo, że miało to być brane przed spaniem. Aktualnie nie biorę nic, nie czuje się dobrze zdiagnozowana. W zasadzie nie doszło do pewnej diagnozy. Psychiatra powiedział, że albo już taka jestem, że wątpi w to, że to depresja i bliżej mi do zaburzeń osobowości. Teraz w czym leży problem.. W moim życiu wydarzyło się wiele traumatycznych zdarzeń. Śmierć dziadka, wykorzystywanie mojej osoby przez ludzi, również 2 sytuacje wykorzystania fizycznego, każda miłość rozpadała mi się w rękach, czy też nadzieja na nią, były awantury w domu, społeczeństwo mnie wyśmiewało. Moje życie to jedna wielka łatwizna, już dawno zrezygnowałam ze wszystkiego co było dla mnie istotne i wybrałam najprostsze ścieżki. Wpakowałam się w alkoholizm, kiedyś nawet w używki (okres pół roku), alkohol piłam od 13 roku życia. W zasadzie to właśnie 5 lat temu odeszło ode mnie szczęście. W zasadzie od 2 miesięcy nie pije. Cały czas czuje ciężar duszy. Nie widzę sensu w najmniejszych czynnościach, nie mam zwyczajnie na to siły. Każdy ranek to jakaś jedna wielka porażka, której nie mam sił przeżyć. Do bólu doszedł mi fakt, że mój facet ma ciężką depresje co już zupełnie rozrywa mi serce. Nie mam pojęcia co robić by było normalnie, nie wierze, że taka już się po prostu urodziłam. Ogarniają mnie lęki przed śmiercia, gdy jest okey. Aktualnie od jakiegoś tygodnia czuje zupełną pustke i też nie mam pojęcia jak mam sobie z nią poradzić. W moim życiu nie dzieje się już nic takiego co mogłoby mnie w szczególności boleć (pomijając fakt choroby ukochanej osoby), a pomimo to boli. Każde najmniejsze słowo, które skierowane może być jako atak dobija mnie na długi czas. Ludzie są formą ratunku, pomaga mi fakt siedzenia z kimś. Mam potrzebę udawania, że jest wszystko w porządku i na moment mogę zapomnieć o zmartwieniach. Dużo rzeczy nie pamiętam, ciężko mi się skoncentrować i umykają mi pewne rzeczy.