Jak powinna wyglądać terapia zaburzeń psychicznych?

Witam serdecznie,

Ciężko rozstrzygać jednoznacznie jak jest i jak być powinno. Tak, jak Pani napisała - wszystko zależy od podejścia specjalisty, od tego w jakim nurcie pracuje, a także od jego cech osobowościowych.

Przykro mi, że spotkała się Pani z osobami, które nie były na tyle empatyczne, na ile Pani tego potrzebowała. Rozumiem jednak, że ile osób - tyle sposobów pracy. Pewne podejścia odpowiadają poszczególnym typom osób, inne nie.

Oczywiście specjaliści z dziedziny psychologii powinni być empatyczni, może jednak ich empatia nie zawsze jest dobrze odczytywana przez klientów. Pomoc indywidualna, grupowa i szpitalna różnią się od siebie znacznie, z tegoż względu poszczególne formy pracy psychologiczno-psychiatrycznej nie wszystkim odpowiadają w takim samym stopniu.

Mam nadzieję, że odpowiedziałam na zadane przez Panią pytanie. Jednakże podkreślę raz jeszcze - nie da się jednoznacznie tego rozstrzygnąć.

Pozdrawiam serdecznie,
Magdalena Rachubińska
PSYCHOLOG, PSYCHOTERAPEUTA

Witam
Podstawowym założeniem psychoterapii psychodynamicznej (nie wiem jak jest w innych nurtach czy też w psychologii) jest leczenie, co oznacza, że osoba, która przychodzi do psychoterapeuty posiada objawy, zachowania lub samopoczucie, które utrudniają jej funkcjonowanie. To jest podstawowy warunek uczestniczenia w psychoterapii tzn. odczuwanie cierpienia psychicznego. Jeżeli ktoś czuje się zdrowy, czy też chce się samodoskonalić to powinien wybrać adekwatne do tego miejsce i zajęcia a nie psychoterapię. Można iść na warsztaty psychologiczne, coaching, zapisać się do grup dyskusyjnych lub kontynuować naukę w dziedzinie, która daną osobę interesuje. Sprowadzanie terapii do rozmowy i oczekiwanie od terapeuty lub psychiatry, że stanie się partnerem do rozmów to pewna Pani potrzeba, która kiedy nie jest zaspokojona, powoduje bunt i niezgodę.

Bycie osobą wartościową wogóle nie wyklucza uczestnictwa w terapii. Pacjent moze być zaradny, zadowolony z pewnych aspektów swojego życia, odczuwać satysfakcję, a przy tym mieć jakiś obszar, który dostarcza mu cierpienia. Terapia, oparta na dialogu, to nie dyskusa na temat poglądów i narzucanie go pacjentowi ,tylko stosowanie dialogu jako narzędzia.
Jeżeli ktos traktuje terapię jako spotkanie czy dialog, to zadałabym pytanie dlaczego tak trudno przyjąć tej osowie, że w tej relacji są wyraźne role pacjenta i psychoterapeuty, i każdy z nich ma swoje ważne zadanie do wykonania.
Czasami jest tak, że pacjentowi ciężko przyjąć nierówną relację, której doświadcza w psychoterapii i "walczy" z tym pomniejszając rolę psychoterapeuty, lub nie godzi się na takie warunki. Najczęściej jest to wynik trudności wejścia w zależność terapeutyczną.
To, że psychiatra lub psychoterapeuta nie robi to czego Pani oczekuje od niego, to nie jest wynik braku szacunku, tylko świadomość swojej roli. Gdyby psychoterapeuta działał zgodnie z oczekiwaniem pacjenta to nie pomoze jemu w wydobyciu się z psychopatologii, z którą ten się boryka.
Mam nadzieję, że moje wyjaśnienie wniosło coś do Pani rozumienia roli psychoterapeuty.
Pozdrawiam