Witam.
Współczuję Pani położenia. W pracy na ogół spędzamy dużą część naszego dnia i jeśli nie przynosi nam ona satysfakcji, jest nudna czy frustrująca jest to trudne. Przedłużająca się frustracja może prowadzić do pogorszenia stanu psychicznego.
Jak najbardziej rozumiem, że wolałaby Pani mieszkać w domu niż Ośrodku. Zakładam jednak, że nie jest to aktualnie możliwe. Zastanawiam się czy ma Pani w swoim otoczeniu osobę zaufaną z którą mogłaby Pani porozmawiać o swojej trudnej sytuacji i tym jak się Pani czuje. Nie mam zbyt wielu danych na Pani temat i mogę jedynie domyślać się dlaczego stała się Pani mieszkanką Ośrodka. Jeśli nie jest Pani osobą ubezwłasnowolnioną są placówki zajmujące się pomocą osobom cierpiącym na Pani chorobę, które mają w swoich strukturach np mieszkania chronione, hostele, pomagają wejść na rynek pracy itd. Wszystko to zależy od Pani stanu, codziennego funkcjonowania oraz umiejętności radzenia sobie z problemami i chorobą. Warto zorientować się jakie możliwości dają organizacje i fundacje w Pani okolicy. Jeśli jednak musi Pani pozostać we wspomnianym Ośrodku i pracować tam najgorsze co może Pani robić to podsycać swoją frustrację i niechęć. Będzie Pani wtedy jeszcze ciężej. Jeśli naprawdę nie da się czegoś zmienić trzeba spróbować z tym żyć. Jest to oczywiście bardzo trudne. Można spróbować znaleźć jakieś pozytywy w całej tej sytuacji. Każda rzecz ma swoje plusy. Proszę o nich pomyśleć, a być może będzie żyło się Pani lżej.
Pozdrawiam,
Katarzyna Troć
www.sensum-psycholog.pl
