Jak postępować z mężem, który jest mitomanem?

Witam. obawiam sie ze mój mąż jest mitomanem, nie wiem co mam robić.

KOBIETA, 32 LAT ponad rok temu

Psychologia Relacje z partnerem

Mgr Marta Pociecha Psychologia, Warszawa

70 poziom zaufania

Jeśli ten opis pasuje do pani męża: Mitomanami często są osoby o rozchwianej psychice i zmiennym nastroju, dzięki opowiadaniu rzeczy niestworzonych chcą być w centrum zainteresowania przy jednoczesnym odczuciu zaspokojenia. Na początku udaje się im to (powoduje to uzależnienie psychiczne od opowiadania rzeczy nieprawdziwych), szybko jednak są rozpoznawani przez otoczenie.
Zalecam psychoterapię.

Mgr Violetta Ruksza Psycholog, Gdańsk

80 poziom zaufania

odpowiedź na portalu niewiele pomoże,polecam konsultacje u DOŚWIADCZONEGO TERAPEUTY.pozdrawiam serdecznie Violetta Ruksza

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Uzależnienie od kłamstwa – odpowiada Mgr Magdalena Brabec
Rozstanie z mężem po 27 latach związku – odpowiada Mgr Dorota Babrzymąka
Regularne picie piwa co tydzień a alkoholizm – odpowiada Mgr Kamila Stasik-Cwyl
Wpływ heroiny na psychikę – odpowiada Mgr Zuzanna Starczewska
Jedno piwo po pracy a uzależnienie od alkoholu – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Alkoholizm przy zaawansowanej nerwicy – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Jak zwalczyć głód amfetaminowy? – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Walka z mężem uzależnionym od narkotyków – odpowiada Mgr Patrycja Stajer
Nadużywanie alkoholu i stosowanie leku Orven – odpowiada Magdalena StusiĹska
Jak nie stresować się ciągłymi awanturami w domu? – odpowiada Mgr Patrycja Stajer

artykuły

10 zaskakujących sposobów, żeby zajść w ciążę

Czy ciąża bez stosunku jest możliwa? Większość pow

Pacjent jest dla mnie ważny

Z prof. Elżbietą Czkwianianc kierownikiem Kliniki

"Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka

"Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k

Jak postępować w takiej relacji z mężem?

Dzień dobry, piszę bo potrzebuje pomocy... Otóż uważam, że mój mąż jest uzależniony od swojej rodziny. Od kiedy mieszkany razem potrafił co tydzień na całe weekendy jeździć do rodziców, jeździł co tydzień lub co dwa tygodnie. Za każdym razem jak się nie pojawił w domu to były do niego duże pretensje, że nie przyjechał. Teraz jeździ jak w zegarku co dwa tygodnie, w miniony weekend nie pojechał bo pojechaliśmy ze znajomymi na weekend. Na pytanie rodziny dlaczego nie przyjechał powiedział że pojechaliśmy do mojej siostry. Fakt byliśmy u niej ale nie to było głównym celem wizyty. Nie powiedział, że był to zaplanowany wyjazd ze znajomymi. Zawsze jak nie pojawia się w domu regularnie to wymyśla jakiś wykręt zamiast powiedzieć prawdę, że mamy inne plany. Bardzo często są do niego o coś pretensje, a to że nie zaprosiliśmy ich z nami na wyjazd w góry albo, że zaraz po slubie chcieliśmy sobie gdzieś pojechać do hotelu na jedną noc ( na codzień nie mieszkamy z rodzicami ale na czas przed slubem i zaraz po tam byliśmy kilka dni). Ale wracając do sytuacji kiedy to mąż się mną zasłonił. Zapytałam dlaczego tak zrobił, to usłyszałam odpowiedź, że tak lepiej brzmiało niż powiedzenie że zamiast do nich pojechaliśmy do Warszawy na weekend że znajomymi. Może to ja przesadzam a może to on jednak ma problem, potrzebuje rady...

KOBIETA, 24 LAT ponad rok temu

Uzależnienia Psychologia

Redakcja abcZdrowie

98 poziom zaufania

Witam Panią serdecznie,

Rozumiem Panią niepokój związany z zachowaniem Pani męża.

W momencie, gdy dwie osoby decydują się na podjęcie wspólnego życia, następuje ważna zmiana w ich relacjach rodzinnych. Mężczyzna i kobieta, tworząc nową rodzinę, symbolicznie odchodzą z własnych rodzin pochodzenia i tworzą nową, niezależną jednostkę. Jest to ważny moment, w którym ich wzajemne relacje powinny stać się priorytetem. Od tej chwili to właśnie ta nowo utworzona rodzina powinna zajmować centralne miejsce w ich życiu, a decyzje i wybory powinny być skupione przede wszystkim na dobru i potrzebach tej nowej wspólnoty. To od nich dwojga zależy, jak będą kształtować swoją przyszłość, jakie wartości będą przewodziły w ich domu i w jaki sposób będą wspierać się nawzajem w codziennych wyzwaniach.

Obie osoby wnoszą do nowego układu wszystkie zachowania i schematy, jakie wyniosły z domów rodzinnych i trudną sztuką jest stworzenie nowej jakości, świadomy wybór, które z reguł zostaną przeniesione do nowej rodziny. Dotyczy to również zasad co do spędzania czasu z rodzicami każdego z małżonków. Potrzebne są rozmowy, nazwanie, jakie reguły panowały w rodzinie każdego z Państwa i podjęcie decyzji, jak teraz chcecie oboje, by wyglądała Wasza codzienność. To ważny krok w kierunku osiągnięcia pełnej dojrzałości emocjonalnej i niezależności.

Trudno ocenić to na odległość, ale wydaje się, że zachowanie męża, które Pani opisuje, może świadczyć o silnym przywiązaniu emocjonalnym męża do jego rodziny pochodzenia i pewnej trudności w uczynieniu swojej nowej rodziny głównym punktem odniesienia. Możliwe, iż w dotychczasowych relacjach męża z rodzicami brakowało jego asertywności i jest to dalszy ciąg układów, które istniały do tej pory. To oznacza, że zmiana tej sytuacji będzie wymagała po pierwsze świadomości problemu, a po drugie uruchomienia wielu zasobów psychicznych. Fakt, że Pani mąż unika mówienia prawdy swojej rodzinie o własnych planach może wskazywać na obawę męża przed konfrontacją lub negatywną reakcją ze strony rodziców.

W takiej sytuacji ważne jest otwarte i szczere porozumienie między Państwem. Proponuję zacząć od rozmowy z mężem o tym, jakie znaczenie ma dla niego relacja z rodziną i jak wpływa to na Wasze małżeństwo. Jeśli zdecydowanie nie zgadzacie się co do oczekiwanego kształtu powyższych, bardzo możliwe, że wspólna terapia małżeńska byłaby pomocna w rozwiązaniu tych trudności. To może być dobry moment, spróbować przepracować niektóre sfery Państwa wspólnego życia już na początku, zanim sytuacja się zaogni i powstaną zranienia, które utrudnią potrzebne zmiany.

Polecam Pani kilka artykułów, które mogą pomóc lepiej zrozumieć sytuację:

• https://relacje.abczdrowie.pl/relacje-miedzyludzkie/7026029643155585c-z-tesciami

• https://relacje.abczdrowie.pl/relacje-miedzyludzkie/7026029643155585c-z-tesciowa

• https://portal.abczdrowie.pl/terapia-rodzinna

Życzę Pani dużo siły i mądrości w radzeniu sobie z tą trudną sytuacją. Proszę pamiętać, że to normalne, iż czasem potrzebujemy wsparcia zewnętrznego, by rozwiązać problemy w związku.

Przypominamy, że udzielane informacje stanowią jedynie informację poglądową. W celu uzyskania diagnozy oraz zaplanowania leczenia, prosimy o zasięgnięcie osobistej porady lekarskiej.

Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych użytkowników.
Poniżej znajdziesz do nich odnośniki:

Problemy partnera w relacjach z rodzicami – odpowiada Mgr Maciej Rutkowski
Jak poprawić relacje z mężem po przejściach? – odpowiada Mgr Agata Pacia (Katulska)
Jak poukładać te relacje z teściami? – odpowiada Mgr Patrycja Nosel
W jaki sposób naprawić relacje z mężem? – odpowiada Mgr Bożena Waluś
Jak otworzyć męża dla miłości? – odpowiada Mgr Adam Horak
Jak poprawić relacje z mężem? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej
Relacja z mężem i kłamstwo – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Trudna relacja z mężem – odpowiada Mgr Magdalena Golicz
Jak postępować z osobą, która może mieć nerwicę? – odpowiada Mgr Piotr Jan Antoniak
Problemy z teściową a wychowywanie dziecka – odpowiada Mgr Tomasz Furgalski

artykuły

To miał być prosty zabieg. 28-latek z Elbląga zmarł

"On tak chciał żyć. Tak nas kochał. Taki był szczę

Jak spędzać czas z dzieckiem latem?

Aktywność szyta na miarę Róbcie wspólnie rzeczy, k

Mateusz Gąsiorowski ma 33 lata. "Bardziej spodziewaliśmy się guza, nie alzheimera"

Ma zaledwie 33 lata i choruje na alzheimera. - Nie

Mgr Irena Mielnik - Madej Psychologia, Kraków

umów wizytę

Mgr Patrycja Stajer Psycholog, Kraków

umów wizytę

Mgr Dorota Nowacka Psychologia, Gdańsk

umów wizytę

Mgr Magdalena Brabec Psycholog, Bydgoszcz

umów wizytę

Jak postępować z mężem chorym na depresję?

Mój mąż ma 38 lat. Pierwszy raz zgłosił się do psychiatry 4,5 roku temu, kiedy stracił pracę. Brał leki przeciwdepresyjne regularnie i regularnie chodził do lekarza psychiatry. Ma lęki przed podjęciem nowej pracy, ma drżenie całego ciała, był apatyczny, spał, miał myśli samobójcze. W ciągu tych 4 lat dwa razy tracił pracę i za każdym razem, gdy miał podjąć następną, objawy się nasilały. W czasie gdy pracował, nie musiał przyjmować leków, tak postanowił lekarz, i czuł się dobrze.

Teraz właśnie skończyło mu się zwolnienie lekarskie. Powinien podjąć pracę, ale nadal po ponad pół roku brania leków czasami źle się czuje, szczególnie na myśl o podjęciu pracy. Jednak wiem, że nadchodzi ten ciężki okres. Jak mu pomóc, jak z nim postępować? Staram się go wspierać, ale chyba nie zawsze mi się to udaje. Jak pomóc sobie, jestem tym zmęczona, boję się każdego nawrotu jego choroby. Nie wiem, jak długo ja to wytrzymam?

ponad rok temu

Neurologia Depresja Psychologia

Dr n. med. Anna Zofia Antosik Psychiatra, Warszawa

56 poziom zaufania

Szanowna Pani

Myślę, ża najkorzystniejsze dla męża byłoby skorzystanie z pomocy psychoterapeuty. Oddziaływania psychologiczne pozwalają dotrzeć tam, gdzie nie docierają leki, pokonać dręczące lęki i obawy. Proszę zapytać lekarza psychiatrę, który zajmuje się Pani mężem, czy i gdzie w Państwa okolicy można bezpłatnie skorzystać z pomocy psychologa. Tak naprawdę tego typu spotkania przydałyby się również Pani, ze wzgledu na długotrwałe obciążenie chorobą męża. Jeśli nie regularna psychoterapia, to może czas poszukać grupy wsparcia dla chorych z depresją i ich rodzin. Proszę poszukać w internecie informacji, czy w pobliżu Państwa miejsca zamieszkania można skorzystać z tej formy pomocy.

Pozdrawiam serdecznie