Jak radzić sobie z brakiem chęci do życia?
Nie radzę sobie sama z sobą. Mam 23 lata, jestem w szczęśliwym (tak mi się wydaje) związku od 4 lat, mam rodzinę, przyjaciół, zawsze byłam uważana za towarzyska, zawsze uśmiechnięta, zwariowana osobę, staram się jak mogę pomagać innym, ludzi ciągnie do mnie w jakiś niezrozumiały sposób. Zawsze uważałam swoje życie za normalne, choć musiałam dość szybko dorosnąć. W czym problem? Zawsze uważałam się za osobę leniwą, ale od dłuższego czasu przerodziło się to w ciągle ,,nie chce mi się". Mam marzenia, wręcz zmuszam się by robić cokolwiek w kierunku ich spełniania by na końcu zawsze stwierdzic, że jednak nie, to nie ma sensu. Mam ochotę na wszystko, zarazem nie mając na nic, coraz częściej łapie się na tym, że nie chce mi się żyć, mimo iż mam dla kogo i z pozoru nie wiedzie mi się najgorzej. A głównym problemem w tym wszystkim jest moje codzienne ucieknie w świat marzeń i rozmyślanie a wręcz tworzenie historii które nigdy nie miały miejsca i mieć nie będą, bo są nierealne. Jestem od tego wręcz uzależniona i brzmi to głupio i dziecinnie ale będąc w szczęśliwym związku, codziennie wyobrażam sobie życie z kimś innym całkiem inaczej (w dodatku z idolem z innego kontynentu). To nie są przypadkowe historie, wszystko płynie w nich z dnia na dzień, jakbym gdzieś w alternatywnej teraźniejszości rzeczywiście tak żyła. W najlepszych chwilach te "urojenia" dają mi motywację na chwilę by coś robić, działać, uczyć się czegoś nowego. W najgorszych doprowadzają do płaczu, uświadamiają że wariuje i odbierają chęci do życia. Nastrój potrafi mi się zmieniać kilka razy dziennie. Zaczynam sobie z tym nie radzić, z nikim nie rozmawiam na ten temat bo wstyd, że dorosła kobieta najpierw ma marzenia jak 13sto latka a potem jeszcze sobie z nimi nie radzi. Jak to zmienić? Albo obrócić to wszystko na swoją korzyść i wyciągać z tego tylko to co dobre, co napędza?
