Jak radzić sobie z lękiem mając 28 lat?
Witam. Od długiego czasu mam ze sobą problem. Mam 28 lat i mieszkam obecnie sama. Pracuję na pełny etat, w wakacje dodatkowo w weekendy. Wszystko z pozoru wygląda normalnie, ale miewam spadki nastroju, budzę się czasem rano i ogarnia mnie paraliżujący strach przed tym dniem, biorę wolne, zostaję w domu i śpię cały dzień. Kolejne dni są jeszcze gorsze, więc biorę L4 i przesypiam te wszystkie dni, bojąc się wyjść do ludzi. Zamykam się w sobie, unikam kontaktu ze znajomymi, straciłam już w ten sposób dwie przyjaciółki, bo nie odbierałam od nich telefonów nie wiedzieć czemu. Boję się działać, nie umiem podejmować samodzielnie decyzji. Będąc sama w domu ciągle odczuwam niepokój, nie umiem się zrelaksować, poczytać na spokojnie książki tak jak robiłam to kiedyś. Cały czas mam w głowie myśl, że nie mogę wyluzować, bo na to nie zasługuję. Nie potrafię czerpać radości z prostych czynności, jestem zestresowana i zniecierpliwiona. Czuję, że nie jestem dobrą osobą i nie zasługuję na szczęście. Zawaliłam nawet studia przez ten paraliżujący strach. Jak mam żyć normalnie? Chcę umieć być tak beztroska jak wtedy, gdy byłam nastolatką. Umiałam się wtedy cieszyć życiem, teraz wiecznie się czymś martwię. Od dziecka męczy mnie też wieczny strach przed śmiercią rodziców. Oboje żyją, ale często nachodzi mnie myśl, że mogą odejść i nie mogę tego znieść. Nie jestem od nich uzależniona, bo jestem samodzielna, ale może dlatego boję się o nich, bo kiedy miałam 8 lat, mój brat popełnił samobójstwo. Czy psycholog pomoże mi się uporać z tymi lękami, czy powinnam udać się do psychiatry i wspomagać się lekami? Dziękuję za pomoc.
