Jak tłumaczyć, że nie mam ochoty na wyjścia?
Witam, jestem 20- latka. Od najmłodszych lat zmagam się z rodzinnymi, dużymi problemami. Mnóstwo przez to stresu i obaw. Niestety w ostatnim czasie stres mnie przeraża. Kiedyś bywało tak, ze po prostu pojawiały się u mnie bóle w sercu/klatce piersiowej przez co miałam utrudnione oddychanie i po prostu płakałam z boku- czasami trwało to do kilkunastu minut. Poszłam do szpitala na badania ird, wyszłoby mam częstoskurcz lewej komory serca, brałam leki, wszystko wróciło do normy jednak okazało się ze badanie mogło złe wyjść. Ostatnio w mioim życiu jest coraz więcej stresu. Zaczęłam mieć leki, które same mnie przerażają, nie potrafię zaufać najbliższym osobom, mam uczucie ze każdy ode mnie ucieknie w możliwej chwili. Raz dostałam ataku paniki kiedy narzeczony poszedł do sklepu i go długo nie było, wystraszyłam się ze uciekł tylnymimi drzwiami ode mnie. dodatkowo mam problemy typowo o podłożu depresyjnym, nie mam ochoty na nic, spotykać się z ludźmi, wychodzić codziennie rano z łóżka. bardzo często płacze i w skarbnik czasie doszły do tego „drgawki” (po prostu telepie cała mną). Kiedy się stresuje zaczynam wymiotować, nie ważne czy mam czym czy nie- przy każdym większym stresie ładuje w ubikacji i zwracam wszystko. Niestety nikt w moim otoczeniu nie rozumie tego przez co ciagle jestem naciskania do wyjścia do ludzo i tak dalej.. jak wytłumaczyć takim osobom ze nie mam po prostu na to ochoty? Już mnie nic nie cieszy, nie mam ochoty nigdzie chodzić, spotykać się znajomymi- jest to dla mnie mela. O wszystko się boje i mam już tego dość ponieważ dużo osób zaczyna uważać mnie za dziwna osobę.
